Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

The way our minds encode information impacts our lives on a daily basis. It determines how we learn and retain, what we recall after a unique experience, and how long we can remember the events. Research on the working of memory has shown that chunking facilitates subsequent recall through the regrouping of informational units. Event segmentation involves the chunking of visual information. This master’s thesis investigates the relationship between event segmentation and subsequent event memory, while taking into account the possible influence of more general cognitive abilities. Specifically, this study examines whether the ability to segment events can predict subsequent memory above and beyond working memory and executive functioning, hereby replicating basic parts of the set-up used by Sargent et al. (2013). They found that segmentation ability does predict event memory above and beyond the contributions of general cognitive abilities. It was expected that the outcome would be similar despite the differences between the studies. The hypothesis was tested with an online application of tests focusing on event segmentation ability, event memory, working memory and executive functioning on Qualtrics. First, to measure segmentation ability, participants were asked to segment the ongoing behavior in a movie. Second, to measure event memory, participants had to write down as much as they could remember from that movie, followed by choosing which of two frames was directly from the movie and finally, put a collection of frames from the movie in the correct order. Last, to measure working memory and executive functioning participants respectively completed shortened versions of the reading span and the operation span task, and a shortened version of the reading with distraction task, all inspired by the set-up of the original tests. Due to the misconstruction of one subtest, and the low internal consistency of three others, the measures of different segmentation-related abilities were unreliable. The residual cognitive test showed that working memory was not significantly related to segmentation ability and the test was not reliable enough to make strong conclusions regarding the main hypothesis. The correlation between segmentation ability and subsequent event memory was low, possibly due to the fact that only one rater scored the results of the residual event memory task. In conclusion, the core question could not be answered.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

When the goal is to keep someone from learning the truth, the rational way to behave in a conversation would be to say nothing at all or something completely irrelevant. But is this indeed what people do in such a situation? This thesis argues that instead of remaining silent or being non-informative, people instead revert to telling so-called half-truths (Vincent & Castelfranchi, 1982) through which they trick their listeners into making wrong inferences. People have the extraordinary gift to understand more than is literally being said in conversations. This is because conversational partners usually adhere to what is called the Cooperative Principle (Grice, 1975), which ensures that what we say is truthful, concise, relevant and perspicuous. Because a listener assumes that a speaker is adhering to this principle, she can make inferences regarding the underlying meaning of the speaker’s utterance. However, all of these assumptions can easily be abused by those who intend to deceive others. In a first study, we established that people indeed prefer misleading to lying. From a rational model analysis, we derived that the trust relationship between conversational partners is of crucial importance in deciding whether to be uninformative or misleading. In the next two studies, we manipulated this factor and looked at whether this caused them to give more misleading or non-informative answers. In addition to this we also tested whether the level of informativity of the misleading answer (i.e. how many options it excludes) has an effect on which strategy is preferred. The results clearly indicated that people prefer misleading to lying, and that the misleading answers were significantly more popular when they excluded fewer options and were thus less informative. However, the results regarding the trust relationship and type of answer were not so clear.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze masterproef gaat de samenhang na tussen enerzijds de manier waarop individuen structuur aanbrengen in een ogenschijnlijk willekeurige verzameling stimuli en anderzijds hun positie op bepaalde persoonsvariabelen. De centrale onderzoeksvraag van deze masterproef luidt: 'Kunnen persoonsvariabelen een verklaring bieden voor inter-individuele verschillen in categorisatie?'. De onafhankelijke variabele in dit onderzoek is categorisatie. Categorisatie wordt nagegaan met een vrije sorteertaak, waarbij twee maten de inter-individuele verschillen kwantificeren: het aantal groepen waarin deelnemers de stimuli verdelen en de mate waarin de deelnemers bij het groeperen trouw blijven aan de similariteitsstructuur die de stimuli onderligt. Verder onderkennen we zeven onafhankelijke variabelen: vier trekvariabelen (need for cognition, need for closure, preference for consistency en preference for harmony) en drie toestandsvariabelen (valentie, arousal en dominantie). Voor de meting van deze variabelen werden vragenlijsten gebruikt, behalve voor preference for harmony, waar een computertaak werd gebruikt. Uit de resultaten blijkt dat de inter-individuele verschillen in aantal groepen stabiel zijn over verschillende stimulussets, terwijl de inter-individuele verschillen in simplicity dat niet zijn. De ingesloten persoonsvariabelen kunnen geen verklaring bieden voor deze inter-individuele verschillen, maar er werd wel interessante samenhang gevonden tussen sommige persoonlijkheidsvariabelen. Namelijk een negatief verband tussen need for cognition en need for closure, een positief verband tussen preference for consistency en need for closure en een negatief verband tussen preference for harmony en need for cognition. In de discussie worden deze bevindingen teruggekoppeld aan de literatuur en worden sterktes en zwaktes van het onderzoek beschreven, gekoppeld aan enkele suggesties voor vervolgonderzoek. We kunnen besluiten dat deze masterproef een brug opent naar verder onderzoek over inter-individuele verschillen in categorisatie, waarbij alle opties nog open staan om een link te vinden tussen persoonlijkheid en categorisatie.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In deze masterthesis wordt de fundamentele attributiefout, een fenomeen waar al sinds de jaren ’40 interesse in is, verder onderzocht. Mensen maken deze fout wanneer ze uit het gedrag van een persoon persoonlijkheidskenmerken attribueren, zelfs als dat gedrag volledig toegeschreven kan worden aan de situatie. Stel dat een werknemer vaak te laat komt opdagen op zijn werk, en de baas hem daardoor als ongemotiveerd beschouwt. Er zijn echter vele andere mogelijke verklaringen, die geen attributie van een persoonskenmerk inhouden: misschien heeft de werknemer een ernstig zieke vrouw waar hij elke ochtend mee naar het hospitaal moet. Dit verhindert hem regelmatig om tijdig te vertrekken, terwijl hij eigenlijk heel gepassioneerd en gemotiveerd is in zijn job. Deze masterproef is een empirische studie en vertrekt vanuit een replicatie op het klassieke Jones en Harris paradigma (1967), waarin de fundamentele attributiefout wordt teruggevonden. Er wordt experimenteel nagegaan of de fundamentele attributiefout gerepliceerd kan worden. Het doel van deze masterproef gaat echter verder dan deze replicatie. De rationaliteit van deze fout wordt nader onderzocht in deze experimenten. Gebaseerd op bestaande literatuur wordt een Rationele Attributie Theorie (RAT) ontwikkeld waarmee we hopen de fundamentele attributiefout beter te begrijpen en de rationaliteit van de fout te onderzoeken. Aan de hand van het RAT-model worden voorspellingen gemaakt over de attributies die mensen maken. Het model stelt een hypothese voorop aangaande hoe mensen tot de attributie van persoonlijkheidskenmerken uit gesteld gedrag komen en op basis daarvan kunnen we voorspellen welke attributies verwacht worden in enkele variaties van het basisparadigma. In een tweede Experiment is er daarom ook interesse in de invloed die het stellen van ambivalent gedrag heeft op de attributie van persoonlijkheidskenmerken of attitudes. Een derde Experiment helpt nog verder te toetsen of dit model opgaat of niet. Met deze resultaten wordt een besluit gevormd over hoe rationeel de fundamentele attributiefout eigenlijk is. In deze masterthesis volgen de resultaten in grote lijn het RAT-model. De fundamentele attributiefout treedt zoals verwacht op. Ook is er een duidelijke invloed van ambivalente essays op de attributie van persoonlijkheidskenmerken of attitudes. Geobserveerd ambivalent gedrag, in een situatie die een gedrag met een duidelijke attitude oplegt, zorgt er zoals verwacht voor dat de toeschouwer een attitude attribueert naar de tegenovergestelde attitude als opgelegd toe. Wanneer mensen een gedrag stellen tegenovergesteld aan de opgelegde examensituatie wordt er een extreme attributie gemaakt uit dit gedrag (maar tegen de voorspellingen in niet extremer dan in een vrije situatie).