Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In deze scriptie onderzoek ik het thema van de dood in het leven, werk en correspondentie van John Keats. Ik heb bewust voor een selectie van zijn werk gekozen in plaats van één analyse van één werk om de evolutie van dit thema te traceren. In mijn analyses wil ik de verhalen van de gedichten blootleggen en de dood opsporen: ik zal mij dus enkel toespitsen op de relevante aspecten. Ik ondersteun mijn bevindingen ook telkens met materiaal dat mijn mening deelt. Ik begin mijn werk met de correlatie tussen schrijven en de dood zoals die werd onderzocht door autoriteiten zoals Freud, Derrida en Blanchot. Literaire werken bewaren de essentie van een schrijver ten koste van de identiteit van de man. Vervolgens onderzoek ik de dood in Keats' leven: hij verloor zijn vader als kind, werd met de dood geconfronteerd tijdens zijn medische studies en verloor zowel zijn moeder als broer aan tuberculose. Keats zelf stierf aan tuberculose op vijfentwintigjarige leeftijd. Vervolgens analyseer ik de geselecteerde gedichten . Ik begin een analyse met de datum, korte inhoud en (wanneer relevant) gebeurtenissen die de inhoud zouden kunnen beïnvloeden. Vervolgens traceer ik de dood door alinea per alinea te ontleden. Aan het einde van een analyse geef ik nog een kort overzicht van mijn bevindingen. Ik zoek naar verbanden tussen de behandelde werken en verwijs vaak naar zijn brieven om de inhoud te ondersteunen. In het begin moedigt Keats mensen aan om te genieten van het leven en de dood niet te vrezen. Voor hem is de dood een brug tussen sterfelijkheid en onsterfelijkheid. Hij streeft dan ook lange tijd naar onsterfelijkheid in zijn werken waarbij hij in een trance een idyllisch eeuwig bestaan beleeft maar telkens wordt teruggebracht naar de harde realiteit. Hij ziet de dood als een bevrijder van de pijn van het leven of als het einde van de weg: ons kort bestaan kan ons deprimeren of aanzetten om ten volle te genieten van de tijd die ons rest. Hij alterneert dan ook tussen liefde voor het leven en een verlangen naar de dood. Gaandeweg beseft Keats dat eeuwig leven toch niet alles is: hij leert het leven op zich te appreciëren zonder nog te willen streven naar een andere wereld. In zijn latere werken accepteert hij de dood als het natuurlijke einde van het leven: in To Autumn heeft hij zijn poëtisch hoogtepunt bereikt en is hij klaar voor de dood. Zijn laatste werk demonstreert echter dat Keats nog altijd hoopte zijn dood te overleven door verder te leven in de geest van zijn lezers. Ik gebruik dit inzicht om het verschil aan te tonen tussen de mening van de poëet en de mens. Zijn brieven tonen aan hoe bitter en bang Keats was toen hij stierf. Het verschil tussen die meningen sluit aan bij de inzichten van het eerste onderdeel van de paper. Tegen Keats' verwachtingen in hebben zijn werken hem uiteindelijk toch de onsterfelijkheid gegeven waar hij zo naar verlangde.