Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Op pad met Al Jazeera’s buitenlandcorrespondenten Het Qatarese Al Jazeera is met haar niet-Westerse achtergrond de vreemde eend in de bijt onder de grote internationale nieuwszenders. Voor mijn masterproef voor de Master in de Journalistiek aan de KU Leuven trok ik eropuit met Al Jazeera’s correspondenten in Brussel om een inkijk te krijgen op hoe zij te werk gaan. “Zo’n dag als vandaag is één van de weinige dagen waarop ik nog zenuwachtig ben voor mijn werk”, Abdullah is de belichaming van stress wanneer ik hem ontmoet op zijn redactie aan het Robert Schumanplein. Het is een belangrijke dag: de deadline voor hun documentaire over vluchtelingen aan de Pools-Wit-Russische grens is vanavond. Twee weken eerder trokken de Al Jazeera-correspondenten naar die regio om vluchtelingen te interviewen. Nu moeten er nog een paar shots gefilmd worden in Brussel. Vandaag ben ik gepromoveerd tot camerastatiefdrager. Terwijl ik samen met cameraman Ahmed buiten wacht op Abdullah, probeer ik een sigaret op te steken. Die poging is onsuccesvol. Ik moet en zal een sigaret van Ahmed aanvaarden. Arabische gastvrijheid is een groot ding hier. Ik bedenk me dat het vreemd gaat zijn om na deze week niet meer vijf keer per dag een kop Marokkaanse muntthee aangeboden te krijgen. Wanneer Abdullah eindelijk buitenkomt, moet hij lachen wanneer hij me ziet staan: “Je ziet er al uit als een echte cameraman met dat statief en die sigaret! Door hun korte lontjes moeten cameramannen roken om een beetje tot rust te komen. Wij journalisten zijn altijd zen en hebben dat niet nodig!” Vervolgens knipoogt hij naar Ahmed. De eerste stop van de dag is het gebouw van de Europese Commissie. Abdullah wil voor dat gebouw een scène opnemen waarin hij uitleg geeft over de Commissie haar reactie op de vluchtelingensituatie. Vooraleer ze beginnen met filmen, moet Ahmed eerst stretchen: “Met zo’n zware camera lopen is topsport. Ik kan me dus maar beter eerst even opwarmen.” Het fragment dat gefilmd wordt, duurt maar zo’n tien seconden. Toch maken de heren zeker twintig takes omdat Ahmed met niets minder dan perfectie tevreden is. Uiteindelijk doet hij zelfs zijn schoenen uit om beter te kunnen filmen. Op zijn sokken zou hij meer feeling met de grond hebben. Daarna trekken we naar de Begijnhofkerk. Omdat het gebouw de afgelopen maanden is uitgegroeid tot een tentenkamp voor mensen zonder papieren, willen de journalisten hier nog wat sfeerbeelden maken. Dat plan draait echter anders uit. Wanneer een paar mannen doorkrijgen dat Ahmed aan het filmen is, spreken ze hem hierop aan. Omdat de mannen illegaal in België verblijven, willen ze niet op beeld staan. De situatie begint al snel te escaleren. Ik sta er een beetje ontredderd bij terwijl er langs alle kanten dreigend gevloekt en geschreeuwd op ons wordt in het Arabisch en Frans. Voor de journalisten is het duidelijk niet de eerste keer dat ze zo’n situatie meemaken. Terwijl Abdullah rustig met de groep bemiddelt en ze zo bezighoudt, gluipt Ahmed er tussenuit om stiekem toch nog een paar sfeerbeelden te kunnen maken. Door nu en dan een schichtige blik met elkaar uit te wisselen, kunnen Abdullah en Ahmed perfect met elkaar communiceren zonder dat de boze mannen het doorhebben. AFGEKAPT DOOR TEKENLIMIET

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Elk jaar daalt India op de Press Freedom Index. In 2019 daalde de grootste democratie ter wereld af tot plaats 140, een dieptepunt in de afgelopen 10 jaar. Een studente journalistiek aan de KU Leuven campus Brussel ging aan de hand van rapporten op zoek naar een globaal beeld van de persvrijheid in India. Want hoe zit dat nu juist in de grootste democratie ter wereld? Julie De Coninck, studente journalistiek, analyseerde voor haar masterproef maar liefst 272 rapporten van drie ngo’s die rond persvrijheid werken. Het gaat om rapporten van Reporters without Borders, Comittee to Protect Journalists en International Press Institute. “De verschillende rapporten maakten soms melding over dezelfde feiten, maar brachten toch telkens andere details aan. Iedere organisatie legt namelijk de nadruk op verschillende zaken of heeft betere contacten in bepaalde regio’s.” De rapporten brachten vier grote categorieën van schendingen van persvrijheid aan het licht. Het gaat om moord en doodslag, fysiek geweld, arrestaties, vervolgingen en aanklachten, en censuur. “Daaruit bleek dat er toch enkele flagrante inbreuken op de persvrijheid worden gepleegd in India”, zegt Julie. “Maar liefst 25 journalisten werden in die periode vermoord omwille van hun werk. In amper drie zaken werd een dader veroordeeld. Er heerst straffeloosheid in het land en dat leidt tot nog meer inbreuken op de persvrijheid.” India staat ook al sinds jaar en dag in de Impunity-index oftewel de index met de landen waar bijna geen gevolg wordt gegeven aan het vermoorden van een journalist. “Journalisten worden opgepakt voor de meest uiteenlopende redenen, maar vaak is de hoofdreden simpel: een te kritische berichtgeving.” De meeste journalisten worden na enkele dagen of maanden vrijgelaten zonder dat er ooit een gevolg wordt gegeven aan de klacht die tegen hen werd ingediend, maar in sommige gevallen volgt er toch een veroordeling. “Zo heeft een koppel journalisten een levenslange celstraf gekregen omdat ze lid zouden zijn van een verboden beweging. Volgens verschillende mensenrechtenorganisaties is dat echter niet waar. De journalisten in kwestie kwamen op voor de rechten van mijnwerkers en dat was voor sommigen een doorn in het oog.” Daarnaast werden maar liefst 326 journalisten het slachtoffer van fysiek geweld. In het merendeel van de gevallen worden journalisten aangevallen omdat ze aanwezig zijn bij rellen of betogingen. “De massa keert zich dan tegen hen of in toenemende mate worden ze geviseerd door de politie. Het gebeurt maar al te vaak dat ook zij buitensporig geweld gebruiken tegen journalisten. En ook hier heerst een zekere straffeloosheid. Schuldigen worden amper gestraft, onderzoeken worden bijna niet geopend en erger: journalisten doen zelfs geen aangifte meer bij de politie, want wat haalt het nog uit?” Een tegengestelde trend is er weliswaar wel. Er worden steeds meer klachten ingediend tegen journalisten. “En vaak gaat het dan nog om klachten op basis van koloniale wetgeving. Uit een tijd dat de Britse overheerser controle wilde over de pers en er alles aan deed om een groeiend en bloeiend medialandschap in de kiem te smoren. Zulke wetgeving wordt vandaag de dag nog steeds toegepast en heeft een chilling effect op de persvrijheid. Maar hogere rechtbanken willen dit niet zien. Zij vinden bijvoorbeeld dat de eer van een persoon steeds een hoger recht is dan het recht op vrijheid van meningsuiting