Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Dit vergelijkend onderzoek tussen Pamela or Virtue rewarded van Samuel Richardson en een Franstalige bewerking uit de achttiende eeuw, Les Mémoires de Pamela, écrits par elle-même, concentreert zich vooral op het personage van de libertijn, Mr B. of le Milord respectievelijk. Na een kort overzicht van het leven van Richardson wordt er gekeken naar de bestaande literatuurstudies over deze werken, waarna er dieper wordt ingegaan op de situering van de Mémoires in de receptie van Pamela in Frankrijk. Daarna wordt het theoretisch kader geschetst, gebruik makend van verschillende werken over de figuur van de libertijn in het algemeen. Het denkschema wordt ontleend aan Siemek, maar er wordt ook gebruik gemaakt van onder andere Cazenobe en Laroch. Aan de hand van deze secundaire literatuur wordt er aangetoond dat de Mémoires de in het Frankrijk van de achttiende eeuw meest bekritiseerde elementen van Pamela hebben willen verbeteren, namelijk de langdradigheid en het soms wat vulgaire karakter. Voor de figuur van de libertijn geldt dat zijn drijfveer om Pamela te verleiden volledig omslaat in de Franse bewerking: ze is niet langer zomaar een volgend slachtoffer waar hij uiteindelijk verliefd op wordt, hij is al verliefd en dat is de oorspronkelijke reden waarom hij haar begint te verleiden. In tegenstelling tot de originele versie maakt le Milord, die overigens een veel minder pessimistisch wereldbeeld heeft dan Mr B., dan ook veel minder gebruik van fysieke kracht om Pamela te (be)dwingen. Waar hij in de originele versie van Richardson zijn libertijns karakter openlijk toegeeft in plaats van het te maskeren en hij dus ook de reputatie heeft een berucht verleider te zijn, is dit niet het geval in de Franse bewerking. Daar maskeert hij zijn daden wel, zelfs als dat betekent dat hij volledige onwaarheden moet vertellen. Hij heeft dan ook veel minder de reputatie van een libertijn. Dit, samen met het feit dat hij handelt uit liefde, zorgt ervoor dat zijn personage veel vriendelijker en minder verdorven overkomt dan in de originele versie van Richardson. In de Mémoires past de Milord dan ook veel beter binnen het strikte kader van de classicistische kunst.