Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Cerebrale Parese (CP), ook hersenverlamming genoemd, is een blijvend hersenletsel met houdings- en/of bewegingsstoornissen als gevolg. Deze beschadiging treedt op vóór, tijdens of vlak na de geboorte en leidt tot beperkingen in het dagelijkse leven. Spastische CP is het meest voorkomende type van deze aandoening en wordt gekenmerkt door stijve spieren, abnormale bewegingen en/of houdingen en abnormale peesreflexen. Bovendien hebben deze mensen moeite om hun romp goed te controleren tijdens doelgerichte activiteiten. Een breed gamma aan therapeutische interventies, technieken en concepten wordt toegepast om deze problemen te verminderen en het functioneren in het dagelijkse leven te verbeteren. Er bestaan twee grote stromingen binnen de behandeling van CP: bottom-up benaderingen en top-down benaderingen. De eerste stroming focust zich op de onderliggende problemen, zoals stijve spieren, problemen met sensorische informatieverwerking (prikkelverwerking), spierzwakte en abnormale bewegingspatronen, om zo de functionaliteit van de patiënten te verbeteren. De bekendste therapie die bij deze benadering aansluit, is de NeuroDevelopmental Treatment (NDT), ook Bobath-therapie genoemd. De top-down benadering legt daarentegen de focus op het maximaliseren van de zelfstandigheid van de kinderen, hun deelname aan de samenleving en aanpassingen in hun omgeving zelf. Die benadering werkt doelgerichter zonder rekening te houden met de kwaliteit van de bewegingen. Functionele training is één van de behandelvormen die tot deze benadering gerekend wordt. Beide benaderingen werden reeds uitvoerig onderzocht met tegenstrijdige resultaten. De effectiviteit van NDT staat ter discussie, terwijl functionele therapie gunstige resultaten vertoont in de literatuur. De laatste jaren is het effect van intensieve oefenkampen voor kinderen meer en meer ter belangstelling gekomen. Kampen met de focus op de onderste en bovenste ledematen toonden reeds gunstige effecten aan bij kinderen met CP. Het effect van een intensief oefenkamp op de rompcontrole werd echter nog niet onderzocht. In deze masterproef werd de verbetering van de rompcontrole en functionele mobiliteit na een kwalitatief-functioneel oefenkamp vergeleken met de verbetering na een functioneel taakgericht oefenkamp. De eerste aanpak was gebaseerd op NDT, terwijl het taakgericht functioneel oefenkamp gebaseerd was op functionele therapie. Daarnaast werd de algemene effectiviteit van een intensief oefenkamp en de invloed van de leeftijd en functionaliteit geanalyseerd. Drie verschillende circuskampen werden georganiseerd waarbij de kinderen gedurende 10 dagen zes verschillende functionele activiteiten oefenden (stappen, traplopen, houdingsveranderingen, evenwicht, rompcontrole en Nintendo Wii). Er werden geen verschillen gevonden tussen de twee behandeltypes, maar de rompcontrole van de deelnemers verbeterde wel significant na alle kampen. We vonden ook verbeteringen in de uithouding en de mobiliteit van deze kinderen, helaas was dit niet significant. Verdere analyses toonden aan dat bij de jongere kinderen vooral hun rompcontrole verbeterde, terwijl bij de oudere kinderen de vooral functionele mobiliteit verbeterde. Daarnaast bleek ook dat minder functionele deelnemers een grotere vooruitgang maakten in rompcontrole, dynamisch evenwicht en mobiliteit, terwijl de functionelere kinderen meer verbeterden op vlak van uithouding. Deze tendensen waren echter niet significant, vervolgonderzoek is aangewezen.