Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze masterthesis onderzoekt hoe kledij en de “dressing room” gebruikt werden binnen de emotionele ervaringen van elitevrouwen in de periode van de Engelse Romantiek. Op basis van briefromans geschreven door vrouwelijke auteurs tussen 1780 en 1820, toon ik dat elitevrouwen uit de romans kleding en de “dressing room” gebruikten om hun gevoelens te erkennen, te verwerken en te uiten. Door deze stoffen en ruimte te gebruiken, demonstreerden elitevrouwen eveneens dat ze over agency beschikten en dat ze zich bewust waren van de mate van privacy die ze konden creëren met kleding en de “dressing room”. Hoewel de nadruk ligt op elitevrouwen, vergelijk ik de manier waarop de elitevrouwen hun gevoelens verwerkten met de praktijken van elitemannen. Dit onderzoek wordt opgedeeld in vijf hoofdstukken. In elk hoofdstuk staan bepaalde emoties centraal. Emotionele praktijken rond schaamte komen eerst aan bod. Daarna worden sympathie en spot met elkaar gecontrasteerd. Hierna wordt aangetoond hoe kleding en de “dressing room” voor veiligheid en vertrouwelijkheid zorgden. Verder toont het vierde hoofdstuk hoe kledingstukken gebruikt werden voor verdriet te verwerken. Als laatste toon ik hoe kleding bewondering opwekte die de trots van degene die de kledingstukken droeg, voedde. Schaamte kwam bij elitevrouwen voor wanneer hun kleding niet voldeed aan de verwachtingen van anderen. De briefromans toonden dat vrouwen met hun schaamte konden omgaan door andere gevoelens op te wekken zoals veiligheid en geruststelling die verbonden waren met privacy. Kleding was eveneens een middel dat tot schaamte leidde bij mannen. Vrouwelijke personages toonden eveneens hoe ondermaatse kleding bij vrienden, familieleden en vreemden niet alleen voor sympathie moest zorgen, maar ook voor hulp. Kleding mocht niet gebruikt worden om bewust medelijden op te wekken bij iemand. Elitevrouwen moesten onbaatzuchtig zijn, niet egoïstisch. Zowel mannen als vrouwen konden de kleding van anderen bespotten, maar dit werd bekritiseerd door de auteurs. De “dressing room” en kleding konden veiligheid en vertrouwelijkheid bieden. Vooral elitevrouwen gebruikten de “dressing room” om in alle vertrouwelijkheid hun gevoelens te uiten ten opzichte van hun echtgenoot, vrienden en familieleden. Deze veiligheid zorgde ook voor rust. Kleding zorgde ook voor veiligheid indien mannen of vrouwen hun kleding gebruikten om hun echte identiteit te verhullen. De meest voorkomende beweegreden om zich te vermommen was om een geliefde te zien. De stof gaf een gevoel van comfort en veiligheid, wat deel uitmaakte van privacy, wat de drager moediger en meer vastberaden maakte dat zijn plan zou slagen. Bij verdriet beslisten vrouwen of ze hun tranen toonden aan anderen. Ze konden dit verbergen door middel van kledingstukken. Dit gaf hun psychologische en fysieke privacy waardoor ze hun verdriet konden verwerken. Ook rouwkleding en de manier waarop een overleden persoon gekleed werd, zorgde voor het opwekken van emoties. Als laatste toonden elitevrouwen dat ze over agency beschikten door extravagante kleding te etaleren. Hiermee wilden ze admiratie opwekken die hun trots voedden. Dit gedrag leverde echter veel kritiek op. Innerlijke schoonheid was even belangrijk als het uiterlijke. Mannen waren zich eveneens bewust van het gunstige effect dat een aangenaam uiterlijk kon hebben.