Abstract | Keywords | Export | Availability | Bookmark

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze masterproef, aangeboden binnen de opleiding Geschiedenis, onderzoekt het politieke Belgische discours rond mensenrechten en ontwikkelingssamenwerking van 1960 tot 1975. Na de dekolonisatie van Congo leek het Belgisch imperialisme voorgoed plaats te maken voor een hernieuwde focus op ontwikkelingssamenwerking en het promoten en beschermen van mensenrechten. Het beeld dat Belgische koloniale ambtenaren hadden gecreëerd van de Congolezen als ongeciviliseerd, barbaars en aldus zonder recht op mensenrecht, leek niettemin plots uit de herinnering te zijn gewist door het nieuwe Belgische discours. Met deze thesis heb ik vervolgens getracht een antwoord te bieden op volgende onderzoeksvraag: hoe definieerde België zichzelf als humanitaire actor na de dekolonisatie van Congo en in hoeverre is dat Belgisch humanitarisme van 1960 tot 1975 dan te begrijpen als een verlengstuk dan wel als een breuk ten aanzien van de koloniale praktijk? Ondanks de continuïteiten in het Belgisch buitenlandse discours, toont deze masterproef aan dat de jaren 1960 en 1970 zeer belangrijk zijn geweest voor de ontwikkeling van een nieuwe humanitaire cultuur. Pas tegen het midden van de jaren 1970, echter, doken mensenrechten op in ontwikkelingsverband, gezien dit paste in het nieuwe kader van de Europese Gemeenschap, waar ze hun plaats kenden als voorwaarde in samenwerkingsregelingen. Ten slotte toonde een discrepantie tussen het publieke en interne Belgische discours aan dat de Belgische ‘humanitaire identiteit’ vooral gezien dient te worden als een ‘strategie’ om zich te distantiëren van het duistere verleden.