Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Migraine is een veel voorkomende neurovasculaire, aanvalsgewijs optreden de vorm van hoofdpijn en één van ’s werelds meest invaliderende aandoeningen. In de Europese Gemeenschap plaatsen schattingen migraine bovenaan de lijst van neurologische aandoeningen qua kostprijs. Dit heeft in het afgelopen decennium geleid tot intensief onderzoek waardoor onze visie o p de ontstaanswijze van migraine sterk veranderd is (Hoofdstuk 1). Ho ewel onze kennis over de moleculaire mechanisme die migraine veroorzaken ongetwijfeld nog onvolledig is, bieden deze gewijzigde inzichten de mog elijkheid om nieuwe medicamenteuze behandelingen te ontwikkelen. Daar de huidige acute en profylactische medicamenteuze behandelingen verre van optimaal zijn, is er een grote vraag naar nieuwe, efficiëntere en veilig ere antimigraine geneesmiddelen. De belangrijkste doelstelling van dit proefschrift is klinisch farmacolo gische experimentele methoden te ontwikkelen om nieuwe behandelingstrate gieën in vivo te toetsen bij de mens (Hoofdstuk 2). Op die manier probeert men snel bevindingen uit de fundamentele wetenschap te vertalen naar hun potentiële klinische toepassingen. Dit proefschrift is als dus danig een mooie illustratie van de belangrijke plaats die klinische farm acologie inneemt in translationele geneeskunde en de exploratieve fase v an het geneesmiddelenonderzoek. Wij bestuderen drie veelbelovende nieuwe behandelingstrategieën voor mig raine: (1) het blokkeren van de calcitonine ...

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Background: Congenital lipodystrophies are rare disorders and are associated with severe metabolic complications, including difficult-to-control diabetes mellitus, dyslipidaemias and steatohepatitis. To date, no causal therapies are available. Leptin therapy (LT) already showed promising results, however available data is limited. Aim: The aim of the study was to document the effect of metreleptin on various metabolic parameters and secondary outcomes and to assess the implications for individuals with congenital generalized lipodystrophy (CGL) and familial partial lipodystrophy (FPL). Methods: Clinical and biochemical information from patients with CGL (n = 4) and FPL (n = 6) under LT, were collected during a Medical Need Program in UZ Leuven. Using paired student t-tests, these data were retrospectively analyzed, and the results were compared to those found in literature. Results: CGL patients with HbA1c > 6.5% at baseline, showed a significant decrease in mean HbA1c value from 9.1 ± 0.6% to 6.3 ± 1.0% after 6 months of LT (p = 0.02) with a sustained benefit at 12 months (p = 0.02), which was clinically reflected in a discontinuation of insulin therapy in 75% (n = 3). This response was maintained in a subgroup who underwent follow-up up to 20 years after initiation. In the cohort of patients with FPL, the mean HbA1c value decreased significantly from 8.2 ± 0.7% to 7.3 ± 0.5% after 12 months of LT, however without significant impact on insulin needs. All subjects showed improvements in degree of hepatomegaly and steatohepatitis on ultrasound. Further indicators of metabolic profile evolved favourably without statistically significant results. Conclusion: Treatment with metreleptin significantly improved metabolic profile and showed durability of response. These findings support the use of metreleptin as a possible treatment for the metabolic complications associated with congenital lipodystrophies, especially in patients with CGL.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Objectives: The American Diabetes Association (ADA) recommends regular physical activity (PA) for patients with type 1 diabetes mellitus (T1DM). Exercise has shown to have a beneficial effect on cardiovascular (CV) risk factors in the general population, but the effect on patients with T1DM remains less clear. In this systematic literature review (SR), we look at the effect of exercise on CV complications in patients with T1DM. Methods: A systematic search was conducted in seven databases including PubMed, EMBASE, The Cochrane Library (Cochrane Database of Systematic Reviews), Cumulative Index of Nursing and Allied Health (CINAHL (EBSCO)), SPORTDiscus (EBSCO), PEDro and Web of Science Core Collection. Studies were included if the effect of any type of exercise was studied on CV complications (both macro- and microvascular) in patients with T1DM. Two independent reviewers screened the studies for the eligibility criteria via title/abstract/full text. A quality assessment (QA) was conducted per study design. Results: Out of the 19,778 potentially eligible studies, twenty-four met the inclusion criteria. Twelve had a cross-sectional study design (mean QA score 6.1/8), eleven were observational longitudinal studies (mean QA score 9.8/11), and two studies were non-randomized trials (mean QA score 7.5/9). No studies showed an effect of PA on coronary artery calcification (CAC). Seven out of ten studies (70%) demonstrated a negative association between any type of exercise and CVD. One out of two studies (50%) reported a protective effect of exercise on CV mortality. Five out of seven studies (71%) found a protective effect of exercise on renal function. Two out of three studies assessing neuropathy (66%) found an protective effect of PA. Finally, five out of nine studies (56%) demonstrated a negative association between a form of PA and retinopathy. Discussion: Our findings support the importance of following recommendations for PA in patients with T1DM made by international instances such as the ADA. We conclude that there is evidence that PA has a beneficial effect on CV outcomes in patients with T1DM, more specifically on CVD as well as on nephropathy. PA may also be protective for CV mortality. For neuropathy and retinopathy, study outcomes were more divided, hence the effect of PA remains less clear. No evidence was found for an effect on CAC. The number of studies available per CV outcome was limited, therefore further research is required to fully understand the benefits of PA on CV complications.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

INLEIDING – Obesitas is een belangrijke risicofactor in het ontwikkelen van gastro-oesofagale refluxziekte (GERZ), refluxoesofagitis en Barrett metaplasie. In heel wat literatuur wordt dan ook beweerd dat het ondergaan van een bariatrische ingreep zoals de sleeve gastrectomie, waarbij het maagvolume 70-80% wordt verkleind, een beschermende invloed heeft op de ontwikkeling van bovenvermelde aandoeningen. Recent verschijnen echter studies die trachten aan te tonen dat de sleeve gastrectomie waarschijnlijk de minst effectieve ingreep is voor het verminderen van de incidentie van GERZ en zijn complicaties bij obese patiënten, en dat het zelfs de novo klachten kan induceren bij voordien asymptomatische patiënten. In deze cohortstudie wordt getracht een antwoord te bieden op dit gebrek aan eensgezindheid in de literatuur. METHODEN – Tweeënzeventig patiënten, minstens twee jaar post-sleeve gastrectomie, werden uitgenodigd voor een studieraadpleging, waarbij subjectieve refluxklachten werden bevraagd. Hun pre- en postoperatieve gastroscopische verslagen werden met elkaar vergeleken. Middels binomiaal- en rangtekentoetsen werden de resultaten in de database vervolgens geanalyseerd. Drie eindpunten werden vooropgesteld: (1) het endoscopisch voorkomen van refluxoesofagitis, (2) het endoscopisch voorkomen van Barrett metaplasie en (3) de aanwezigheid van subjectieve refluxklachten, zoals bevraagd m.b.v. de Reflux Disease Questionnaire. RESULTATEN – In de steekproef werden 72 patiënten, met een gemiddeld postoperatief interval van 6,64 jaar, geïncludeerd. De gemiddelde RDQ-score bedroeg 0,75. Vóór de ingreep was bij 62,5% van de patiënten geen refluxoesofagitis te objectiveren. Na de ingreep is deze proportie gedaald tot 34,7%: 65,3% van de patiënten heeft post-sleeve gastrectomie een zekere graad van refluxoesofagitis of Barrett metaplasie ontwikkeld. Een afhankelijke tekentoets en een Wilcoxon rangtekentoets toonden aan dat het hierbij om een significante toename gaat (p = 0,003, respectievelijk 0,002). Vijf patiënten (6,9%) ontwikkelden Barrett metaplasie in de postoperatieve periode. Bij een populatieprevalentie van 1,6% kon een binomiaaltoets ook hier een significante verschil aantonen (p = 0,001). CONCLUSIE – Sleeve gastrectomie verhoogt het risico op het ontwikkelen van refluxoesofagitis en Barrett metaplasie.