Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Inleiding: Cardiale AL-amyloïdose heeft een slechte prognose. Eens symptomatisch bedraagt de gemiddelde overlevingsduur minder dan een jaar. De standaardbehandeling voor AL-amyloïdose veroorzaakt een te hoge mortaliteit bij cardiaal zwaar belaste patiënten. Een harttransplantatie kan ervoor zorgen dat die behandeling wel toegepast kan worden, maar in de initiële studies resulteerde deze aanpak echter ook in een hoge mortaliteit. Meer recente studies suggereren echter dat de overleving verbetert dankzij een betere patiëntenselectie en een betere behandeling van de amyloïdose. Doel: Een overzicht geven van de resultaten van de behandelingen van cardiale AL-amyloïdose met harttransplantatie en inschatten of ze goed genoeg zijn om deze complexe strategie verder te zetten in tijden van orgaanschaarste. Methode: Een literatuurstudie werd uitgevoerd in de Pubmed, Embase, Web of Science en Cochrane Library databanken. De zoektermen werden gebaseerd op een vooraf opgestelde PICO onderzoeksvraag. Door te focussen op de resultaten van het beperkte aantal centra met meer ervaring, trachtten we het meest gunstige scenario in te schatten. Registers en studies met minder dan tien patiënten werden geëxcludeerd. Resultaten: Zeven retrospectieve studies werden geanalyseerd. We belichten de resultaten van de behandeling van AL-amyloïdose voor en na de transplantatie. De 1-jaarsoverleving volgt een stijgende trend over de jaren heen. Conclusie: Enkele ervaren centra slaagden er in een aanvaardbare overleving te bekomen bij geselecteerde patiënten met ernstige cardiale AL-amyloïdose, mits het gebruik van nieuwere chemotherapeutica, voor en na de harttransplantatie, al dan niet in combinatie met autologe stamceltransplantatie. Het is belangrijk om de behandelingsstrategie af te stemmen op iedere individuele patiënt.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In 2013 werden de meest recente richtlijnen omtrent cardiovasculaire preventie gepubliceerd door de American College of Cardiology en de American Heart Association. De veranderingen in deze richtlijn zorgden voor heel wat controverse. Eén van de opmerkingen over de nieuwe richtlijnen was dat ze het aantal individuen waarbij een statine gestart kan worden als primaire cardiovasculaire preventie overschatten. In deze paper wordt onderzocht of dit probleem zich voordoet als we deze Amerikaanse richtlijnen vergelijken met hun Europese tegenhanger. Aan de hand van 6 willekeurige casussen wordt aangetoond of er een verschil is wanneer de 2 richtlijnen omtrent primaire cardiovasculaire preventie worden toegepast op eenzelfde populatie.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Achtergrond: Diabetes mellitus type II is een bekende risicofactor voor de ontwikkeling van hart- en nierfalen. Helaas is diabetes op weg om een wereldwijde epidemie te worden. Tot nog toe slaagden weinig antidiabetica erin om het cardiovasculair en renaal risico te verlagen. Gezien enkele zelfs het risico op hartfalen verhogen, is het aantonen van de cardiovasculaire veiligheid van nieuwe antidiabetica van primordiaal belang. Doel: Het samenvatten van de gepubliceerde en lopende studies die de cardiovasculaire en renale effecten van SGLT2-inhibitoren bestuderen. Methode: Literatuurstudie in Pubmed en Embase databank. Discussie: Verschillende gerandomiseerde klinische studies toonden de cardiovasculaire veiligheid van SGLT2-inhibitoren aan bij patiënten met type II diabetes mellitus met een verhoogd cardiovasculair risico. Voor empagliflozine en canagliflozine is zelfs een cardiovasculair superieur effect vastgesteld bij diabetes type II patiënten met bewezen cardiovasculair lijden. Een studie met canagliflozine bewees de renoprotectie van SGLT2-inhibitoren bij diabetes type II patiënten met chronisch nierlijden. Een andere studie met dapagliflozine toont een significante reductie in het gecombineerde eindpunt van progressie van hartfalen en cardiovasculair overlijden bij patiënten met hartfalen en een verminderde ejectiefractie, waarvan ongeveer de helft diabetes type II heeft. De kans is groot dat SGLT2-inhibitoren in de nabije toekomst niet alleen een rol zullen spelen in de behandeling van patiënten met diabetes maar ook bij patiënten met hart- en nierfalen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Sarcoidosis is an inflammatory disease of unknown etiology, characterized by the formation of noncaseating granulomas. The heart is affected in approximately 5% of cases, resulting in an infiltrative sarcoid cardiomyopathy, although based on cardiac imaging and autopsy studies the true prevalence is most likely far higher, estimated at 25% and above. Diagnosis of sarcoid cardiomyopathy is challenging, but with the widespread availability of advanced imaging modalities cardiac involvement is increasingly recognized. Up to 50% of sarcoidosis‐related deaths are attributed to heart failure. Patients are at risk for cardiovascular events, such as heart failure, bradyarrhythmias, ventricular arrhythmias, sudden death and all-cause mortality. Heart transplantation is a potential treatment option for patients who develop a sarcoid cardiomyopathy and end-stage heart failure, but there is a paucity of data reporting on long-term outcomes after cardiac transplantation. Post-transplant there is a risk of sarcoidosis recurrence in the transplant heart, and patients may suffer from extra-cardiac manifestations of sarcoidosis or develop side effects (such as infections, diabetes, etc...) related to prolonged corticoid therapy prior to transplantation. We sought to describe outcomes of patients transplanted for terminal cardiac sarcoidosis at our institution in a retrospective cohort analysis. We compare our results to previously reported outcomes in this rare patient population. From 1989 to December 2022 a total of 789 heart transplantations were performed in 755 patients at the University Hospitals Leuven. Six patients (0.79%) were diagnosed with cardiac sarcoidosis (CS). Their clinical course was reviewed retrospectively based on chart review. All included patients were men, with a mean age of 40.5 +/- 6.8 years and average body mass index of 23.15 +/- 1.9 kg/m². In our cohort one patient died 16 days after heart transplantation due to refractory cardiogenic shock and primary graft failure. All other patients in our cohort had favourable survival with one patient living almost 23 years after transplantation and all other patients still being alive (January 2024). Our findings are in line with previously published reports of outcomes after heart transplantation of terminal cardiac sarcoidosis. They suggest that heart transplantation is a safe option for terminal sarcoid cardiomyopathy. There were no sarcoidosis recurrences in the allograft heart on cardiac imaging or endomyocardial biopsies, even without continuing low dose corticosteroids. Further studies are warranted to define the optimal immunosuppressive management in patients with cardiac sarcoidosis after heart transplantation. With this case series we provided in-depth data about a truly unique patient population adding crucial information about a rare and poorly understood subgroup of patients.