Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De Comics Code en de invloeden van censuur door Yasmine Stalpaert In deze thesis onderzoek ik of de censuur van horrorstrips in de jaren vijftig nut had of in de eerste plaats een terechte beslissing was. Ik kijk naar wat er geschiedkundig in het midden van de 20ste eeuw in de Verenigde Staten gaande was en hoe de situatie zich leende naar een opmars van censuur in strips. Zo mag men niet vergeten dat in de VS, in het tijdperk van de Koude Oorlog een vervolging was voor alles en iedereen die er maar van verdacht werd om de communistische partij in het land te steunen. Om de Comics Code Authority te begrijpen moeten we naar het boek The Seduction of the Innocent kijken uit 1954 geschreven door de Duits-Amerikaanse dokter uit de psychiatrie. Tijdens zijn werk in een jeugdpsychiater kwam hij erachter dat zo goed als alle jeugdcriminelen één ding gemeen hadden; ze lazen allemaal strips. Wertham doet verder onderzoek naar dit fenomeen en is er van overtuigd dat er voldoende aanwijzingen zijn dat strips voor niets goed zijn behalve het verheerlijken van perverse fantasieën over geweld en seks. Met als slachtoffer de geest van de jonge lezers, het veruit grootste publiek voor comics in die tijd. Door als maar toenemende druk besluiten uitgeverijen in 1954 zelf om de Comics Code in het leven te roepen. Een lijst met morele vereisten waar elke strip die bij hun uitgegeven wordt aan moet voldoen, om zo een legislatie vanuit de overheid voor te zijn en uit een slecht daglicht te blijven. Een van de aller succesvolste uitgeverijen uit de Amerikaanse geschiedenis, EC Comics, bekend voor het publiceren van Tales of the Crypt en The Vault of Horror is het bekendste slachtoffer van de Code. Wertham wordt door zijn invloed in het ontstaan van de Comics Code nogal snel afgedaan als een knar die een medium overdreven bekritiseerd waar hij zelf niet van kan genieten. Maar hij heeft hier en daar wel een punt. Moest een uitgeverij alle remmen los laten en er niet mee inzitten dat de inhoud niet is afgesteld naar hun grootste publiek, jonge kinderen, kan je wel de vraag stellen of het geschikt is om uitdrukkelijk racisme, seksisme of verregaande ideologische overtuigingen open en bloot uit te leggen in strips bedoelt voor vermaak. Zo breng ik ook een studie naar voren die aantonen dat het lezen van fictie wel degelijk een beïnvloedbaar publiek kan aanzetten tot actie, zoals bij het drinken van alcohol en andere drugs. Maar een lezer is geen gedachteloze spons die zomaar alles wat hij leest opslurpt en kan op een kritische manier iets interpreteren. De meeste artikels die ik vond tonen aan dat iemand die al eerdere overwegingen had om een daad te begaan zich bevestigd kan voelen door een afbeelding van hetgene waar hij of zij mee rondloopt, en zo zich zogezegd getriggerd kan voelen om nog dichter naar dat besluit toe te leven. Als deze topics worden gepresenteerd in een genuanceerde context, met tegenideëen erbij vermeld kan je volgens mij alles aanhalen wat je maar wilt zo lang de lezer zelf aangezet wordt zijn conclusie te trekken.