Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Ondanks de sterke medische vooruitgang gedurende de laatste decennia op vlak van orgaantransplantaties blijft de langetermijnsoverleving na een harttransplantatie beperkt. Metabole dysfuncties en cardiovasculaire ziektes zijn wereldwijd de nummer één doodsoorzaak, en komen vaker voor bij harttransplantpatiënten. Dit komt onder andere door immunosuppressiva die men dient in te nemen ter overleving van het donororgaan, een sedentaire levensstijl en een zwakke fysieke fitheid. De maximale zuurstofopname is de gouden standaard voor het meten van cardiorespiratoire fitheid en is een sterke predictor van mortaliteit, sterker bijvoorbeeld dan factoren zoals roken, hypertensie, hypercholesterolemie, en type 2 diabetes. Bij hartpatiënten ziet men dat de maximale zuurstofopname beperkt is na transplantatie, wat dus nadelig is voor de gezondheid. Fysieke activiteit verbetert de cardiovasculaire gezondheid, maar ook factoren zoals botweefselkwaliteit, spierkracht en mentaal welzijn. In deze studie werd gekeken naar de effectiviteit van een drie maanden durend begeleid trainingsprogramma bij mensen met een recente harttransplantatie. De maximale zuurstofopname was verbeterd na het trainingsprogramma en was gecorreleerd met een toename in de maximale hartfrequentie. De waargenomen toename in de maximale zuurstofopname is klinisch relevant en gaat gepaard met een afname in de kans op cardiovasculaire aandoeningen en algemene mortaliteit. Verder onderzoek naar de impact van de verschillende trainingsparameters, de effectiviteit van een thuisprogramma tegenover een ambulant gesuperviseerd programma, en opties om op lange termijn de positieve effecten te behouden kunnen trainingsinterventies bij harttransplantpatiënten optimaliseren.