Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Biologische kunstkleppen zijn een onmisbaar instrument geworden in de chirurgische behandeling van klepaandoeningen. Ondanks hun voordelen blijft durabiliteit een probleem. Zowel calcificatie als structurele weefseldegeneratie zijn de belangrijkste beperkende factoren om deze kleppen bij nog meer patiënten te kunnen gebruiken. In eender welk type van bioprothese spelen een aantal sleutelelementen een rol in de processen van calcificatie en degeneratie: 1) Cellen in een bioprothese zijn dood. Ook is in het weefsel geen opruim- of herstelreactie actief die het avitale materiaal kan opruimen of verwijderen. Er is geen nieuwvorming van vezels; 2) Het vezelskelet van een bioprothese is grotendeels bewaard maar toch ernstig gewijzigd, zowel chemisch als mechanisch, als gevolg van de consecutieve manipulaties (prelevatie, fixatie, weefselbehandeling). Repetitieve stress zal op termijn tot structurele degeneratie leiden; 3) Klepweefsel gefixeerd door glutaaraldehyde wordt niet of in slechts beperkte mate gerecellulariseerd; 4) De fragmenten van de dode donorcellen blijven aanwezig in het klepweefsel en vormen de voornaamste nidus voor calcificatie. Binnen de structuur van een bioprothese zijn niet alleen de klepbladen maar ook de aortawand vatbaar voor calcificatie. De calcificatie van deze aortawandportie is lange tijd onbestudeerd gebleven. Stentloze kleppen bieden een aantal hemodynamische voordelen, tenminste wanneer ze geïmplanteerd worden als volledige wortelvervanging. De meeste van deze voordelen zijn echter inherent verbonden aan de flexibiliteit van de aortawandportie in deze klepprothesen. Calcificatie van de aortawand zal dus hoogstwaarschijnlijk leiden tot het verloren gaan van het hemodynamisch voordeel. Vermoedelijk zal ook de levensduur van deze stentloze prothesen niet beter zijn dan die van de klassieke bioprothesen. Verscheidene experimentele diermodellen zijn in staat calcificatie in biologisch weefsel na te bootsen. Het model van klepimplantatie in pulmonalispositie in groeiende schapen is ideaal om calcificatie in stentloze kleppen te bestuderen. Het vereenvoudigde model met implantatie van aortawandfragmenten in de v. jugularis bij schapen geeft een betrouwbaar en reproduceerbaar beeld van wandcalcificatie en laat toe weefsels van verschillende origine of met verschillende behandelingen te vergelijken binnen een relatief korte tijdstermijn en met een beperkt aantal dieren. Modellen die gebruik maken van subcutane implantaties in ratten zijn bruikbaar als eerste screening voor nieuwe behandelingen, maar de bevindingen zullen steeds getoetst moeten worden in grotere diermodellen mét bloedcontact. Calcificatie van de aortawand uit porciene bioprothesen wordt geïnitieerd ter hoogte van dode cellen en celresten. Geen van de huidig beschikbare anticalcificatiemiddelen is in staat aortawandcalcificatie in stentloze kleppen te verhinderen. Ook specifieke behandelingen gericht op de bescherming van elastine in de aortawand zijn niet in staat wandverkalking tegen te gaan. Teneinde porcine aortawandcalcificatie tegen te gaan zal de aanwezige celfractie (dode cellen en celresten) verwijderd dienen te worden. Pure acellularisatie is een optie, maar additionele weefselfixatie is een absolute vereiste. Glutaaraldehyde is daarvoor niet geschikt gezien dit fixatief op zichzelf in staat is calcificatie uit te lokken. Kleur-gemedieerde foto-oxidatie is een beloftevolle behandelingstechniek voor weefsel, maar mechanische stabiliteit en stress-bestendigheid zijn mogelijk nog problematisch. Tissue heart valves are an essential component of the surgical armamentarium used to manage severe valvular heart disease. Nevertheless, durability limitations stemming from both calcific and noncalcific tissue deterioration significantly inhibit more widespread tissue valve success and thereby use (169). In each type of bioprosthesis, the observed pathology relates to key differences between the valve substitute and a natural living valve: 1) The cells of the bioprosthesis are no longer viable and there are no scavenging or remodeling procedures on cellular level; 2) The collagenous valve skeleton is chemically and mechanically altered by valve preparation, handling, tissue treatments and implantation; 3) The residual matrix is not – or only limited – repopulated by recipient connective tissue or endothelial cells; 4) The fragments of the nonviable donor cells remaining in the valve represent the preferred loci for calcification. In bioprosthetic heart valves, not only the cusps but also the aortic wall portion is prone to calcification. Stentless valves offer many of the theoretical advantages of homografts such as superior hemodynamic performance and enhanced durability, particularly when inserted as a full root. Many of the possible advantages depend on the maintained flexibility of the aortic wall portion. Calcification of the aortic wall will adversely affect the long-term performance of a stentless prosthesis and it is highly likely that this will limit their durability to a similar time span as their stented couterparts. The level of calcification can even be greater and more likely to cause clinical problems through stiffening, embolism and/or protrusion into the lumen of calcific masses. Experimental animal models are able to mimic clinically observed calcification patterns. The model of pulmonary valve replacement in growing sheep is ideal to study the behaviour and calcification potential of a stentless prosthesis. The simplified jugular vein model is able to produce adequate amounts of aortic wall calcification within short time frames. Subcutaneous rat models can be used as a screening tool, but results will always need validation in larger animals. Within the available models, porcine aortic wall calcification is initiated in cells and cellular remnants. None of the currently available antimineralization treatments is able to prevent wall calcification in stentless grafts. Treatments directed towards the prevention of elastin-based tissue mineralization perform poor. Preventive strategies directed against wall calcification will have to deal with the remaining cell fraction in their prostheses, if not mineralization is likely to occur despite chemical treatment. Acellularization is an option, but additional tissue fixation other then glutaraldehyde is required. Photo-oxidized porcine tissue or tissue from bovine origin perform better in calcification potential but mechanical stability and stress-resistance are still in doubt. Vele hartklepaandoeningen dienen behandeld te worden met de vervanging van de aangetaste klep door een kunstklep. Bij sommige patiënten kunnen we hierbij gebruik maken van biologische kleppen, dwz. kleppen vervaardigd uit dierlijk weefsel. Deze kleppen zijn zeer performant en vereisen geen speciale bloedverdunners. Helaas is de levensduur van deze kleppen beperkt omdat ze op termijn verkalken en verslijten, wat hun gebruik bij jongere patiënten sterk limiteert. In dit proefschrift wordt dieper ingegaan op één aspect, namelijk de verkalking (calcificatie) en slijtage van het wandgedeelte van biologische kleppen. Door het gebruik van diverse chronische diermodellen zijn we erin geslaagd deze wandcalcificatie op representatieve wijze na te bootsen. Voor- en nadelen van diverse mogelijke modellen werden toegelicht. We toonden aan dat voornamelijk de aanwezige dierlijke celfractie de verantwoordelijke haard vormt van waaruit calcificatie ontstaat. Verschillende factoren (arteriêle druk, bloedcontact, leeftijd,…) die dit wandcalcificatieproces kunnen beïnvloed werden onderzocht. We stelden ook vast dat géén van de huidig beschikbare anticalcificatiemiddelen die gebruikt worden bij biologische kleppen in staat is deze wandverkalking af te remmen. Alleen door acellularisatie (het verwijderen van alle dierlijke cellen en dode celresten) van de klepprothese kunnen we wandcalcificatie tegengaan. Toepassing van dergelijke acellularisatie-methodes op nieuwe kunstkleppen kan leiden tot meer durabele biologische kunstkleppen die aldus ook bij jongere patiënten gebruikt kunnen worden.

Academic collection --- Theses

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Abstract: Objective: To assess the influence of the harvesting technique of mammary arteries on wound infection and mortality after OPCAB surgery. In a retrospective study (n = 379), we evaluated different harvesting techniques for coronary bypass. We compared two groups so we could evaluate the benefit of skeletonized IMA harvesting versus conventional harvesting. In the first group (n = 99) are the first patients that underwent OPCAB surgery with skeletonized IMA harvesting. The second group consists of 280 patients that received mammary arteries, harvested in a conventional way. Materials and methods: We set up a database of the first patients with skeletonized harvesting, and included only the OPCAB surgeries. Then we set up a control group of 280 patients who underwent OPCAB surgery with mammary arteries harvested in a conventional manner. To compare these groups adequately, we evaluated different parameters. We focused specifically on sternal wound infection and survival as primary outcomes. Results: We found that using the skeletonized IMA harvesting offers a great advantage when done properly, and reduces the incidence of sternal wound problems. No difference could be observed in the infection rate. In the skeletonized group, we did find a reduction in mortality, however because of the short follow-up period no conclusive findings could be made.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Background Patients who underwent sutureless aortic valve replacement, using the Perceval bioprothesis valve, have reported high postoperative transvalvular gradients and a higher pacemaker implantation rate. Since 2017, a new sizing technique was implemented, with the intent of decreasing the prevalence of valve oversizing. Consequently these postoperative complications could be prevented. Methods We investigated 2 groups of patients (n = 787): Group 1 (n = 458) underwent sutureless aorta valve replacement between 2007 and 2017 utilizing the old sizing technique. In Group 2 (n = 329) our new sizing technique was implemented. Electrocardiographic and echocardiographic data were obtained and evaluated retrospectively. Results Group 1 and Group 2 were respectively 79 ± 5 vs. 78 ± 7 years old (p = 0.0227). While implementing our new sizing technique we observed a decrease in pacemaker implantation rate. (7.66% to 4.86% (p = 0.01)). Postoperative peak (24.0 ± 9.08 vs 27.8 ± 10.20 mmHg, p < 0.00001) and mean (15.3 ± 5.96 mmHg vs 13.3 ± 5.22 mmHg, p = 0.00001) gradients were significantly lower in the second group. The effective orifice area (1.53 ± 0.48 vs 1.74 ± 0.55 cm2; p < 0.0001) increased significantly. There was no evidence of increase of paravalvular leakage Conclusion Since the implementation of the new sizing technique, we observed a decrease in pacemaker implantation rate. We observed lower transvalvular gradients as well. Oversizing, and the complications that come with it, is avoided using our new sizing technique. These clear advantages emphasize the usefulness of the new sizing technique and we therefore recommend medical centers who perform sutureless valve replacement adopt it.