Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De transjugulaire intrahepatische portosysteem shunt is een waardevolle interventioneel radiologische procedure in de behandeling van verwikkelingen door portale hypertensie. Nochtans heeft deze behandeling enkele belangrijke tekortkomingen. Shunt dysfunctie kan leiden tot recidief van de levensbedreigende verwikkelingen van portale hypertensie zoals varicele herbloeding en het ontstaan van refractaire ascites. Een andere verwikkeling van TIPS is het ontstaan van hepatische encefalopathie en dit ten gevolge van een rechtstreekse shuntering van splanchnisch bloed naar de systeemcirculatie zonder contact met hepatocyten. Dit proefschrift heeft tot doel om, via de ontwikkeling van nieuwe radiologische technieken, de prognose te verbeteren van patiënten die een TIPS kregen: verfijning van patiëntselectie, verbetering van de vasculaire beeldvorming tijdens de procedure, efficiëntere aanpak van TIPS-geïnduceerde hepatische encefalopathie en het verminderen van de zowel vroeg- als laattijdige shunt dysfunctie. Tenslotte werd nagegaan of het toepassen van al deze nieuwe radiologische technieken ook kan leiden tot een verbeterde overleving van deze patiëntenpopulatie. In een eerste hoofdstuk wordt de rol van koofstofdioxide (CO2) als contrastmiddel voor het in kaart brengen van het portaal vaatsysteem bestudeerd. CO2 blijkt een zeer veilig en efficiënt contrastmiddel te zijn om zowel de rechter en linker portale takken als de eindtakjes ervan in het licht te stellen. Bijgevolg kan de CO2-wedged hepatische venografie beschouwd worden als de voorkeursradiologische techniek om het aanprikken van de rechter (of linker) vena portae tak tijdens de TIPS te begeleiden. In het tweede hoofdstuk wordt aangetoond dat het gebruik van met e-PTFE (expanded polytetrafluoroethyleen) beklede stent (d.i. een stent-graft) aanleiding geeft tot een significante verbetering van de doorgankelijkheid van de shunt, en dit zowel op korte als op lange termijn. Het gevolg is dat het bloedingsrecidief afneemt en dat er een verbeterde lange-termijncontrole is van de ascites en/of hydrothorax. Daarenboven is er geen toename in TIPS-geïnduceerde hepatische encefalopathie. In het derde en vierde hoofdstuk wordt een analyse gemaakt van het radiologische en klinische effect van een interventioneel radiologische techniek om TIPS-geïnduceerde hepatische encefalopathie te behandelen. Deze radiologische techniek bestaat erin om een reductie stent (niet bekleed met kunststof) of reductie stent-graft (wel bekleed met kunststof) in de reeds bestaande shunt te plaatsen. Het beste klinische resultaat wordt bekomen wanneer de reductie uitgevoerd wordt door middel van een e-PTFE beklede stent-graft. In het vijfde hoofdstuk wordt aangetoond dat een portosystemische shunt, afgelijnd met een e-PTFE gecoverde stent-graft, geen technische problemen stelt voor een latere levertransplantatie. In het zesde hoofdstuk wordt aangetoond dat het toepassen van deze nieuwe interventioneel radiologische technieken leidt tot een globaal verbeterde overleving van patiënten die een TIPS-procedure dienen te ondergaan omwille van refractaire ascites. Deze observatie wordt des te meer bevestigd wanneer de MELD-score < 16 bedraagt. Besluit: we toonden aan dat een TIPS-procedure veilig en accuraat kan uitgevoerd worden wanneer CO2 als contraststof wordt gebruikt voor het bepalen van de ligging van de rechter portale vene. Eens de shunt is aangelegd, moet deze worden afgelijnd met een e-PTFE covered stent-graft en dit om een duurzame functie van de shunt te verkrijgen. In geval van post-TIPS hepatische encefalopathie blijkt een e-PTFE covered reductie stent-graft of de parallel-techniek de meest aangewezen radiologische techniek om deze verwikkeling te behandelen. Deze verfijningen in de TIPS-techniek zullen zeker in de toekomst de indicaties voor het plaatsen van TIPS nog doen toenemen. Transjugular intrahepatic portosystemic shunt is a valuable procedure to manage severe portal hypertension-related complications, but this interventional procedure still has some major shortcomings. Shunt dysfunction is the most frequent limitation and can lead to life threatening complications of portal hypertension such as variceal re-bleeding and development of refractory ascites. Another complication of TIPS is the development of hepatic encephalopathy due to direct shunting of splanchnic venous blood into the systemic circulation without contact with the hepatocytes. The present study focuses on new radiological techniques to improve the clinical outcome of the transjugular intrahepatic portosystemic shunt: improvement in patient selection prior to TIPS, improvement in vascular imaging and guiding the TIPS, improved management of TIPS-induced HE, decrease in shunt dysfunction shortly and long-term after shunt creation and finally we analyzed whether the clinical implementation of all these improvements resulted in a better long term outcome of the patients. The first chapter deals with the use of carbon dioxide as a useful contrast medium to opacify the portal venous system. CO2 is safe and highly efficient to opacify the right and left portal vein as well as their end branches. In that way, CO2 wedged hepatic venography can be considered as the radiological technique of choice to evaluate the portal vein branch to be targeted during TIPS creation. In the second chapter, we demonstrate that implantation of expanded polytetrafluoroethylene (ePTFE) covered nitinol stent-grafts result in a significantly improved patency rate in early and long-term follow-up, and thereby preventing re-bleeding in all patients and providing a long-term control of ascites and/or hydrothorax with an acceptable rate of TIPS-induced HE. In the third and fourth chapter we analyse the radiological and clinical outcome of interventional treatment of TIPS-induced HE, refractory to medical treatment. Interventional management consists in placement of a reduction stent or reduction stent-graft. The best clinical outcome can be obtained when reduction is performed using an ePTFE-covered stent-graft. In the fifth chapter, we demonstrated that ePTFE covered stent-grafts are not a contraindication for subsequent orthotopic liver transplantation. In the sixth chapter we demonstrated that the implementation of all these improvements in the interventional radiological techniques improved the overall outcome of patients with refractory ascites. In the last chapter, MR-perfusion imaging and measurements were performed in cirrhotic patients with refractory ascites. The MR-parameters TID (“time-to-inflow deceleration”) and wash-in characterize the changes in liver perfusion observed after placement of a portosystemic shunt. In conclusion, the present studies have elucidated that a TIPS procedure can be performed safely and accurately, when using CO2 as contrast medium to target the right portal vein; once the shunt tract is made, it should be relined by an ePTFE-covered stent-graft in order to obtain very high patency rates on the mid- and long-term. In case of post TIPS HE, an ePTFE covered reduction stent or the parallel technique should be used. Due to these recent improvements in TIPS technique, the value of TIPS in the treatment of portal hypertension-related complications of liver disease should be reassessed. There might be a more prominent role of TIPS in these indications. Portale hypertensie of verhoogde bloeddruk in de poortader kan leiden tot levensbedreigende symptomen zoals slokdarm- en maagbloedingen en ascites. Indien medicamenteuze en endoscopische technieken tekortschieten in de behandeling van portale hypertensie, dient een transjugulaire intrahepatische portosysteem shunt (TIPS) te worden aangelegd. Dit is een kunstmatige verbinding in de lever tussen de poortader en de grote buikader, waardoor de druk in de poortader gevoelig daalt en de symptomen van portale hypertensie verdwijnen. Deze kunstmatige verbinding wordt aangelegd door een interventie-radioloog, die hierbij gebruik maakt van cathetertechnieken onder begeleiding van medische beeldvorming: digitale subtractie-angiografie en fluoroscopie. Zowel tijdens als na het aanleggen van een TIPS kunnen echter belangrijke verwikkelingen optreden zoals leverbloeding, dichtslibben van de shunt en encefalopathie. Dit onderzoek heeft aangetoond dat het gebruik van koolstofdioxide (CO2) als contrastmiddel zeer veilig en efficiënt is om het portaal veneus systeem in kaart te brengen. Verder blijkt dat een dergelijke portosysteem shunt doorheen het leverweefsel best afgelijnd wordt met een stent die bedekt is met expanded-polytetrafluoroethyleen (e-PTFE) kunststof in plaats van met een klassieke vasculaire stent. Hierdoor wordt na verloop van tijd het progressief dichtslibben van de shunt tot een minimum herleid. Bij tekenen van encefalopathie waarbij medicamenteuze behandeling faalt, is het reduceren van de shuntdiameter noodzakelijk. Dit kan best gedaan worden door middel van de parallel-techniek ; dit is een cathetertechniek waarbij een vasculaire stent in parallel met een met e-PTFE bedekte stent in de TIPS wordt geplaatst, met als gevolg dat de shuntdiameter gehalveerd wordt. In de meeste gevallen wordt hierdoor de neurologische toestand van de patiënt merkelijk verbeterd. Tenslotte werd aangetoond dat de globale overleving van patiënten die een TIPS kregen omwille van therapie-resistente ascites hoger is indien de TIPS afgelijnd werd met een met e-PTFE bedekte stent versus een klassieke vasculaire stent. Deze verfijningen in de TIPS-techniek leidden aldus tot een verbeterde overleving van patiënten die lijden aan symptomen van verhoogde portale bloeddruk en kunnen in de toekomst de indicaties voor het plaatsen van een TIPS doen uitbreiden.

Academic collection --- 616.36 --- 615.849 --- Liver. Hepatic complaints --- Radiotherapy. Radiology. Use of microwaves, Roentgen rays (X-rays), ionizing rays, corpuscular radiation --- Theses --- 615.849 Radiotherapy. Radiology. Use of microwaves, Roentgen rays (X-rays), ionizing rays, corpuscular radiation --- 616.36 Liver. Hepatic complaints

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Abstract Purpose: To report our tertiary center experience in treating iatrogenic vascular lesions after partial nephrectomy by arterial embolization. Materials and methods: The medical records of 25 patients were retrospectively analysed and extensive data were collected including demographic information, clinical presentation, diagnostic process, technical and clinical success rate, and the evolution of renal function. Results: The incidence of vascular complications after partial nephrectomy in our institution is 1.8%. The most frequent presenting symptom was macroscopic hematuria (48%), diagnosed on a mean of 5 days after surgery. Diagnosis was made on clinical basis alone with direct referral to the interventional radiology department in 20%. Pre-interventional imaging was done in the remaining patients with ultrasound in 32%, contrast enhanced computed tomography(CECT) in 24% and a combination of ultrasound and CECT in 24%. In 32% of patients, multiple vascular lesions were present. Clinical success was achieved in all cases after one (96%) or two endovascular interventions (4%). Only one patient with a solitary kidney suffered a sustained decrease in renal function. Conclusions: We confirm selective arterial embolization of active hemorrhage after partial nephrectomy as an efficient and safe treatment with low risk of renal insufficiency.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Inleiding: Met de nood aan nieuwe betere technieken om aortapathologie te verhelpen, werd volgende techniek voorgesteld: gefenestreerd endovasculair aortaherstel (FEVAR). De mesenteriale en renale complicaties van deze techniek zijn nog niet duidelijk. Deze complicaties werden primair in deze studie geanalyseerd met als secundair doelen overlijdens van mesenteriale of renale, angiogene complicaties en endoleaks. Methoden: Deze studie is een literatuurstudie van Engelstalige klinische humane studies uit PubMed Central. Gepubliceerde artikels van 10 augustus 2009 tot 10 augustus 2019 werden meegenomen in de analyse. Enkel de FEVAR techniek werd gebruikt met minstens één renale of mesenteriale fenestratie. Resultaten: 27 studies met een totale studiepopulatie van 1408 met 3436 fenestraties werden geïncludeerd. 37 [3%] mesenteriale complicaties, 37 [3%] renale complicaties, 29 overlijdens van mogelijke mesenteriale of renale oorsprong, 216 [20%] angiogene complicaties en 200 [17%] endoleaks werden gerapporteerd. Discussie: Een belangrijke limitatie is de beperkte opvolging van sommige geïncludeerde studies waardoor de late complicaties gemist kunnen worden. Een andere belangrijke limitatie is dat niet alle studies elke complicatie beschreven noch de data van de complicatie. Conclusie: Na FEVAR ontstaan er mesenteriale complicaties na 3% van de procedures en renale complicaties in ca. 3% van de gevallen. Deze complicaties ontstaan meestal binnen de eerste 30 dagen postoperatief. Permanente of tijdelijke nierfunctiedaling ontstaat in 25% van de gevallen. De absolute waarde van de daling was niet te berekenen waarvoor verdere studies nuttig kunnen zijn.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Background: There is no comprehensive data available of selective arterial embolization (SAE) procedures of renal angiomyolipomas (AMLs) over the years. A database containing relevant treatment techniques and outcomes could assist in the future management of these lesions. Objective: To analyze SAE of renal AMLs in terms of techniques and outcomes such as succes rate, tumor size reduction, need for repeat interventions, morbidity and mortality. Methods: A systematic review of literature was performed using the Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses guidelines. The databases MEDLINE, EMBASE and CENTRAL were searched for articles containing the terms ‘Angiomyolipoma’, ‘Embolization’ and ‘Hemorrhage’ until November 2020. Inclusion criteria were case series, (non-)randomised comparative studies, randomised controlled trials, evidence syntheses, meta-analyses and systematic reviews with a minimum of 10 patients treated. 35 articles were included. Resulting case series were assessed for relevant biases and following outcome data were extracted: embolization agents, succes rate of treatment, tumor size reduction, incidence of complications, incidence of re-interventions, renal function after treatment and mean or median follow-up time. These data were evaluated using descriptive statistics. Other resulting articles were qualitatively reviewed. Results: In an average mean or median follow-up length of 71.2 months after SAE, lesions decreased by 37.4% in size, 4.6% of patients had retroperitoneal hemorrhage, 34.7% of procedures needed to be repeated and 6.6% of patients required surgery. SAE had a technical success ratio of 97.3%, is well tolerated in terms of complications and doesn’t impact renal function. The choice of embolization agent does not seem to impact these outcomes. Conclusion: The authors conclude that SAE is a safe procedure, preventing future hemorrhage and tumor growth. However, the need for repeat intervention is high at 34.7% of patients in an average mean or median follow-up time of 71.2 months. Also, 6.6% of treated patients need future surgery. SAE is justified as a second in line intervention for TSC associated AMLs, as a first in line preventive option for sporadic AMLs and as the first in line intervention for acutely bleeding AMLs of any kind. Preventive SAE or NSS should be considered in larger lesions >6 cm in diameter, symptomatic patients, women of childbearing age, extensive vascular lesions and in patients on anticoagulation. NSS appears to be favorable over SAE as a preventive option, however direct comparing evidence is needed. Embolization agent choice doesn’t significantly impact treatment outcomes, which favors the cheapest agent available. However, the use of microcoils or smaller than 150 micron particles should be avoided when possible.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

CONCLUSION Cone-beam CT is an imaging technique that is frequently used in interventional radiology. Since 2013 we can perform a second scan after the initial early arterial phase scan after a single injection of contrast agent. This dual-phase cone-beam CT enables us to better visualize and delineate the lesions and to evaluate their dynamic contrast enhancement. The technique is used in the therapeutic procedures of TACE and SIRT when treating for intermediate-stage HCC. Dual-phase cone-beam CT has an excellent concordance in depicting the number of lesions when comparing to the gold standard contrast-enhanced MRI and diffusion-weighted imaging. There is some evidence that CBCT overestimates the tumor size when compared to CEMR and more so when compared to DWI. This could be an effect of the corona enhancement, visible in 76% on the late-arterial phase of the CBCT. The limitations in our study were primarily the small sample size: we compared 58 lesions. Furthermore, the lack of uniformity of the CEMR and DWI images as these were performed on multiple different stations, some were performed in other hospitals. Another limitation is that this technology is a prototype in development by one vendor only and is not yet widely available. Lastly interpretation of the images was conducted in a non-blinded manner. Further research is needed to obtain a bigger dataset and confirm our results.