Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Tissue engineering wordt beschouwd als een vernieuwende en veelbelovende strategie voor de behandeling van chronische wonden en brandwonden. Bij deze patiënten zij n hun intrinsieke groeifactorconcentraties sterk verminderd en gespecialiseerd e cellen afwezig. We veronderstellen dat cellulaire therapie en gentransfe r van groeifactoren het weefselherstel van diepe huiddefecten stimuleren en verbeteren. Volgens onze benadering zorgen geëxpandeerde cellen voor het noodzakelijk weefselsubstraat, de gentransfer voor de vereiste ‘intellig entie’ en de biomatrix voor de onmisbare sturing in de helende wonde. Een voordien ontworpen en gestandaardiseerd varkensmodel werd gebruikt als preklinisc h model om diepe huiddefecten te simuleren en een natte wondomgeving te creëren door speciaal ontworpen wondkamers. Vooreerst brachten we basale keratinocyten, genetisch gemanipuleerd met VEGF met b ehulp van ex vivo liposomale transfer onder de controle van tetracycline, in diepe wonden met doel op verbeterde wondheling. Een hoge VEGF concentratie werd verkregen door toevoeging va n 1µg/ml tetracycline en bevorderde de fibronectine depositie, vascularisa tie en reëpithelisatie. Vervolgens optimaliseerden we verschillende niet-virale gentransfermethoden voor epidermale en dermale doeleinden. Fugene HD is te verkiezen als transfer methode voor epidermale studies, terwijl Effectene het meest optimaal reagentia voor angiogene studies blijkt te zijn. Transfectie met behulp van nucleofecti e wordt verkozen bij fibroblasten als genetische carrier. Algemeen gezien is dez e het meest optimaal voor ex vivo gentransfer voor wondheling of tissue engineering van de huid. In de zoektocht naar een lichaamseigen huidsubstituut worden diepe wonden beha ndeld met een autologe plaatjes-rijke plasmagel, gesupplementeerd met endothel iale progenitorcellen en basale keratinocyten. Deze plasmagel treedt op als e en ondersteunende biomatrix en, samen met de toevoeging van specifieke cell en, verbetert ze de organisatie van de extracellulaire matrix, vascularisatie en wonds luiting. Om de volledige huid te reconstrueren moet ook de onderliggende subcutislaag a angepakt worden. Processed lipoaspirates zijn geschikt om deze laag opnieuw te be volken omwille van hun fibroblastachtige morfologie, hun intrinsieke adipogene karakter en hun mesenchymale differentiatiecapaciteit. Deze projecten vormen momenteel de ruggengraat voor autologe tissue engineering van de huid en dragen bij tot de potentiële ontwikkeling van een 3 dimensionaal gevasculariseerd huidequivale

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Welomschreven, beperkte letsels van de tibio-talaire gewrichtsoppervlakte behoren tot de meest frequente aandoeningen van de synoviale gewrichten. Daarom is kraakbeenschade ter hoogte van de enkel een veel voorkomend e oorzaak van pijn en functie verlies. Vanwege de beperkte tendens van hyalien kraakbeen tot spontaan herstel blijken deze letsels aanslepend te zijn en vereisen ze vaak een operatieve behandeling. Chirurgische techn ieken kunnen onderverdeeld worden in lavage/debridement en herstel stimulatie, en technieken die hyalien kraakbeen vervangen of de vorming ervan stimuleren. Van de laatste groep kan worden verwacht dat ze de beste klinische resultaten op lange termijn zullen geven. Autologe Kraakbeencel Implantatie (ACI) streeft de vorming van hyalien kraakbeen na, en heeft in een aantal gevallen (vooral in de knie) al geleid tot een dergelijk herstel met een gunstig resultaat. De procedure omvat het nemen van een k raakbeen biopsie, gevolgd door isolatie en expansie van de kraakbeencell en, en vervolgens implantatie van de verkregen celpopulatie in het defect. De techniek lijdt echter onder een aantal tekortkomingen en valkuilen . De exacte locatie van de biopsiename behoort (zeker wanneer men spreekt over de enkel) tot deze beperkingen. Momenteel wordt de biopsie standaard ter hoogte van de knie genomen, wat aanleiding geeft tot een verhoog de kans op restklachten ter hoogte van de donorplaats, aangezien een tweede, gezond gewricht beschadigd wordt. Bovendien tonen gegevens betreffe nde weefselontwikkeling en celbiologie aan dat knie- en enkel kraakbeen verschillende eigenschappen hebben. Om een optimaal en bestendig result at van een ACI ter hoogte van de enkel te verkrijgen geniet het mogelijks de voorkeur om een geëxpandeerde celpopulatie te gebruiken die afkomstig is van een kraakbeen biopsie uit de enkel in plaats van de knie. Bovendien is het gebruik van het kraakbeen dat geoogst kan worden tijdens het debridement van het letsel zelf, een aantrekkelijke optie om een bijkomende biopsie uit te sparen. Het doel van dit proefschrift is om een antwoord te geven op de vraag welke de meest geschikte plaats is om kraakbeen in de enkel zelf te oogste n, wanneer een ACI procedure ter hoogte van dat gewricht wordt uitgevoerd. Ten eerste wordt in het “anatomisch” en het “biomechanisch” gedeelte van dit project getracht om de meest geschikte plaats voor een biopsie te vinden. Ten tweede wordt in het “weefselbouwkundig” gedeelte van dit p roject nagegaan of kraakbeen geoogst ter hoogte van het letsel zelf als biopsie gebruikt kan worden. Een literatuur studie met betrekking tot de kinetica en kinematica van de enkel wees de postero-mediale rand van de talus koepel als meest gesch ikte plaats aan. Vervolgens hebben we in een eerste kadaverstudie de bereikbaarheid van die locatie door middel van arthroscopie bestudeerd. We toonden aan dat een beperkte kraakbeen biopsie van 10 X 5 mm op een herhaalbare en betrouwbare wijze geoogst kon worden, hoewel d e afmetingen iets groter uitvielen dan voorzien. Vrijwel alle biopsies lagen juist aan de achterrand van de koepel, maar strekten zich iets verd er naar lateraal uit dan initieel voorzien. De afgrenzing van een vooraf bestaand postero-mediaal letsel bleek nooit aangetast. In een tweede kadaverstudie hebben we de mogelijke veranderingen in contact eigenschappen die ten gevolge van een dergelijke biopsie kunnen optreden bestudeerd. Onverwacht vonden we tijdens een voorbereidende analyse een zeer hoge interspecimen variabiliteit voor de tibio-talaire contact oppervlakte. Deze hoge variabiliteit bleef bestaan na berekenen van de genormaliseerde waarde. De vorm van de tibio-talaire contact oppervlakte toonde enkele gemeenschappelijke kenmerken, maar de details vertoonden een hoge variabiliteit. Een retrospectieve beoordeling van de literatuur toonde dat deze variabiliteit alom aanwezig was, maar werd toen nauwelijks opgemerkt of becommentarieerd. We concludeerden dat voor een juiste interpretatie van mogelijke veranderingen in de tibio-talaire contact oppervlakte, behalve de gemiddelde waarden, ook de resultaten van ieder specimen op zich gerapporteerd moeten worden. Verder toonden we aan dat na oogsten van de voorgenoemde biopsie er gemiddeld geen significante veranderingen optraden in de kwantitatieve parameters zoals drukprofiel, gen ormaliseerde tibio-talaire contact oppervlakte en centroid positie van d e druk, wanneer deze bepaald werden voor de drie belangrijkste posities van de steunfase tijdens het gaan. Enkele individuele specimens toonden echter wel zulke veranderingen in 10° plantair flexie of in neutrale pos itie, maar alle veranderingen betroffen een kleine orde grootte, en contact belastingen toonden geen rebound-effect. In een laatste studie toonden we aan dat de leefbaarheid van kraakbeencellen vrijgemaakt uit biopsies van gedebrideerd enkel kraakbeen (DC) niet significant verschilde van dat van kraakbeencellen vrijgemaakt uit gezond kraakbeen. De cel expansie snelheid bleek echter sneller voor DC en d it verschil bleef aanwezig na correctie voor donor leeftijd. In alle DC stalen verkregen we bij vervloeien van passage 2 voldoende cellen om het overeenkomstige letsel met een standaard, vooraf bepaald aantal cellen te behandelen. Een veilige biopsie plaats in de enkel maakt restklachten ter hoogte van de donorplaats in de knie onbestaande. Tevens kan dit de geschiktheid e n de biologie van de kraakbeencellen voor een succesvol herstel van symp tomatische letsels van de gewrichtsoppervlakte van de enkel verbeteren. Kraakbeencellen verkregen uit stalen van gedebrideerd enkelkraakbeenton en gunstige eigenschappen wat betreft leefbaarheid en groei, indien men ze zou willen gebruiken als uitgangsmateriaal voor een celexpansie proce dure. Hun potentieel om in-vivo stabiel, hyalien kraakbeen te kunnen aan maken moet echter nog bepaald worden

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)