Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Naar aanleiding van de nieuwe richtlijnen van de OESO in verband met intangibles werd in dit werkstuk op zoek gegaan naar het antwoord op de vraag of art. 26, 79 en 207 WIB92 effectieve gereedschappen zijn in de bestrijding van de winstverschuivingen inzake intangibles. Uit de analyse blijkt dit nog steeds zo te zijn. De basisprincipes van de winstbestrijding zijn onveranderd maar inzake intangibles zijn er een aantal specifieke aandachtspunten waarmee rekening gehouden moet worden. Deze aandachtspunten zijn echter vooral ter interpretatie van de bestaande principes, en hoeven alsmede niet in een wet worden gegoten. Daarnaast werd er nagegaan of er nieuwe inspanningen gedaan moeten worden gezien de nieuwe internationale richtlijnen met betrekking tot IVA. Er is eerst nagegaan wat de verschillen zijn tussen de nieuwe OESO richtlijnen en de Belgische regelgeving. Het grote verschil tussenbeide betreft de beoordeling van de transacties. De OESO is voorstander om dit op een objectieve manier uit te voeren. Terwijl dit in België nog steeds op een objectieve manier gedaan wordt. Daarna werd er nagegaan of de Belgische wetgever verplicht is om deze verschillen aan te pakken. Hiervoor werd de status van die richtlijnen onderzocht. De Transfer Pricing Richtlijnen van de OESO zijn soft law en daarmee niet bindend. Er wordt echter wel aangenomen dat als een lidstaat de richtlijnen niet afkeurt tijdens de stemming in de Council van de OESO, de lidstaat zich engageert om de richtlijnen te implementeren in de nationale regelgeving. De OESO kan dit echter niet afdwingen. De lidstaten zijn hierdoor min of meer vrij tot welk niveau ze de implementatie uitvoeren. De Belgische wetgever is niet verplicht om de richtlijnen te implementeren in de nationale wetgeving, maar wordt wel aangeraden dit te doen. Het werkstuk raadt dan ook aan dat er een nieuwe administratieve circulaire uitgebracht moet worden om expliciet te bevestigen dat de nieuwe richtlijnen gebruikt worden ter interpretatie van de transacties inzake intangibles tussen verbonden ondernemingen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In 1831 vroeg een Brits parlementslid aan Michael Faraday, een pionier op het gebied van de elektrische theorie, welk nut zijn ontdekking kon hebben. Faraday antwoordde dat hij het niet wist, maar dat hij zeker was dat er ooit belastingen op geheven zouden worden. Bovenstaande anekdote bevat de algemene opzet van deze scriptie: van de ene kant is er 'het nieuwe', in dit geval de opkomst en groei van de digitale economie. Van de andere kant is er de overheid die maar al te graag een graantje zou willen meepikken maar niet helemaal, of toch niet altijd tijdig, mee is met de evolutie. De traditionele fiscale regels en principes zijn ontworpen met het oog op het belasten van de productie en de verkoop van materiële goederen. Voor grensoverschrijdende transacties werden regels ontwikkeld om de fiscale bevoegdheid toe te wijzen aan een specifieke geografische locatie. Met de toenemende globalisatie werden er vervolgens verdragen afgesloten tussen verschillende landen om te voorkomen dat dezelfde inkomsten meer dan eens zouden belast worden. Later werden de fiscale regels verder aangepast om rekening te houden met de opkomst van de dienstensector en met de toename van de grensoverschrijdende transacties van immateriële goederen zoals patenten, handelsmerken en auteursrechten. Reeds toen waren er moeilijkheden om de geografische relatie te bepalen tussen de producenten van deze traditionele immateriële goederen en de verkrijgers/consumenten van deze immateriële goederen. Tegenwoordig maakt de digitale economie, die dankzij de gerealiseerde groei steeds meer 'de economie' aan het worden is, het nog moeilijker om de fiscale bevoegdheid voor de inkomstenbelastingen te bepalen. Alle Staten willen natuurlijk de belastinginkomsten behouden. Bijgevolg is het zowel voor Staten als voor vennootschappen, maar ook voor belastingplichtige natuurlijke personen, heel opportuun geworden om goede afspraken te maken rond de fiscaliteit van de digitale economie. Om tegemoet te komen aan deze bezorgdheid, en op vraag van de G20-landen, heeft de OESO met de medewerking van de ministers van Financiën van de G20 in 2013 een actieplan gepubliceerd om deze materie aan te pakken. Het eerste actiepunt van dit plan heeft betrekking op de digitale economie en is gericht op het aanpakken van de fiscale uitdagingen ervan. Het ziet ernaar uit dat de heffingsbevoegdheid hersteld zal worden van zowel de bronstaat als van de woonplaats waardoor er een einde zal komen aan het concept van 'staatloze' inkomen. Belangrijk hierbij is de term vaste inrichting die gebruikt wordt om per type van gronsoverschrijdend inkomen de heffingsbevoegdheid van de Staten te bepalen. Dit concept van de vaste inrichting is ingevoerd ten tijde van de 'traditionele economie', maar door de digitale economie is men de betekenis hiervan in vraag beginnen stellen waardoor deze term vandaag een andere draagwijdte heeft gekregen. Aangezien in België het verdragsrecht voorrang heeft op het Belgische nationale recht, geeft dit meteen ook het belang aan van een goede opvolging van de ontwikkelingen op Europees en op internationaal niveau.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze masterscriptie handelt over artikel 19 van het OESO-Modelverdrag, dat betrekking heeft op de ambtenaar in het internationaal belastingrecht. De basisregel van art. 19 OESO bepaalt dat de bezoldigingen en pensioenen van internationale ambtenaren exclusief belast worden in de bronstaat (betalende staat). Deze regel is gesteund op de oude principes van internationale hoffelijkheid en wederzijdse Staatssoevereiniteit. Er is dus een verschil in fiscale behandeling tussen overheidspensioenen (art. 19, lid 2 OESO) en particuliere pensioenen (art. 18 OESO).De complexiteit van het OESO-Modelverdrag brengt ook een aantal probleemstellingen met zich mee. Ten eerste kan men zich de vraag stellen indien de afwijkende toewijzingsregel voor overheidspensioenen al dan niet discriminerend is. Vervolgens kunnen er ook enkele kwalificatieconflicten opduiken. Dit is vooral het geval indien pensioenrechten werden overgedragen van de publieke sector naar de private sector, en omgekeerd. Tenslotte kan men zich ook afvragen wat de juiste interpretatie is van het begrip 'diensten aan de overheid'.Het is de laatste jaren duidelijk geworden dat art. 19 OESO de oorzaak is van talkrijke moeilijkheden. Men betwijfelt dan ook indien de argumenten van Staatssoevereiniteit en internationale beleefdheid nog wel rechtvaardig zijn. Indien men het onderscheid tussen overheidspensioenen en private pensioen elimineert, zouden vele complicaties immers vermeden kunnen worden.Hierbij mag ook niet uit het oog verloren worden dat, indien men besluit om het OESO-Modelverdrag te vereenvoudigen, zowel de bronstaat als de woonstaat afkerig zullen zijn om hun heffingsrechten volledig op te geven. Men moet dus steeds rekening houden met de wensen van beide Staten en hun mogelijke inkomstenverlies

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze scriptie probeert een overzicht te geven van welke kosten in verband met onthaal, publiciteit en de fiscus aftrekbaar zijn als beroepskost in de inkomstenbelastingen en in welke mate de btw aftrekbaar is op de kosten gemaakt voor diezelfde kosten.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De wetgever heeft een bijzonder fiscaal regime ingevoerd om de onrechtstreekse belegging van kapitalen via beleggingsvennootschappen aantrekkelijk te maken. Op het tussenniveau van de beleggingsvennootschap moest een bijkomende belasting zo veel mogelijk vermeden worden. Om die reden kennen beleggingsvennootschappen dan ook slechts een beperkte belastbare grondslag. Ook wat betreft de indirecte belastingen genieten beleggingsvennootschappen van een aantal bijzonderheden. De fiscale behandeling in hoofde van de aandeelhouder verschilt naargelang deze onderworpen is aan de personen-, rechtspersonen- of vennootschapsbelasting dan wel aan de belasting der niet-inwoners. In elk van deze gevallen bestaan de belastbare inkomsten uit dividenden, inkoopboni verwezenlijkt bij de inkoop van de aandelen door de beleggingsvennootschap of liquidatieboni verkregen bij de verdeling van het maatschappelijk vermogen ingevolge ontbinding van de beleggingsvennootschap, en meerwaarden behaald bij de verkoop van de aandelen op de secundaire markt. Het regime van de 'gewone' beleggingsvennootschappen kan onderscheiden worden van de beleggingsvennootschappen die een bijzonder fiscaal stelsel kennen, waaronder DBI-beleggingsvennootschappen, private privaks en fixfondsen. Hierbij moet echter worden opgemerkt dat voornamelijk de aandeelhouders van deze bijzondere beleggingsvennootschappen een specifieke, meestal gunstige, fiscale behandeling genieten. Beleggingsvennootschappen kunnen fiscaal een aantal voordelen bieden, al mag het gunstig karakter ervan niet overschat worden. Recent heeft het Hof van Justitie bijvoorbeeld geoordeeld dat de roerende voorheffing, ingehouden op dividenden uitgekeerd aan beleggingsvennootschappen, niet langer verrekenbaar is. Bovendien kent het begrip beleggingsvennootschap geen eenduidige definitie. Op verschillende plaatsen wordt telkens naar andere wetgeving verwezen, waardoor niet duidelijk vaststaat welke beleggingsvennootschappen precies van de fiscaal gunstige regeling kunnen genieten. Een mogelijke oplossing bestaat er dan ook in een uniform begrip tot stand te brengen, dat een zo ruim mogelijke definitie toekent aan beleggingsvennootschappen, zodat de onrechtstreekse belegging via beleggingsvennootschappen geen meerkost met zich meebrengt in vergelijking met de rechtstreekse belegging door de aandeelhouder.