Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

After the end of the Second World War, the world had to deal with the aftermath of the war and the Holocaust. The Holocaust awareness evolved from almost being neglected and marginalized in the immediate post-war period to the core of European identity. The Holocaust has become an integral and crucial part of our collective memory. The nineties were marked by a real Holocaust boom, it became a hot topic in society. No other event in contemporary history has been so much debated and documented. The primary purpose of this study is to determine how a culture of remembrance is created through places of memory, in this case museums dedicated to the Holocaust. In the last three decades there has been an increased interest in the interaction between the ways we remember the past and how we use it to make sense out of the present and create our identity. Or, as David Lowenthal suggested: 'The past is essential and inescapable. Without it we would lack any identity, nothing would be familiar, and the present would make no sense.' (Lowenthal, 1985, 5) What Pierre Nora called the lieux de mémoire also became an important aspect in how we should remember the past. In the first part of this research, a theoretical framework is set up based on three different themes. First, the debate about remembrance and its importance for the way we deal with the past will be discussed. The second part will be more specific and will discuss the way the Holocaust has been remembered over the last 65 years. The third part of the theoretical framework contains an analysis of the Holocaust museum boom and the changing role of these museums in society. An important aspect here is the way in which survival testimonies are used in the museum setting. Over recent years there has been a shift in the way in which testimonies are used. The focus now lies on the desire to reveal the horrible experiences that the victims of Nazi genocide had to bear. 'Witnesses are guides to an experience most of us n...

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In this thesis, we ask ourselves if the political interference with the soundscape is a positive or a negative concern, and look at what people, who deal with these concerns on a professional level, think of this issue. We first have a look at concepts like 'the soundscape' (the auditory counterpart to a landscape) and 'sound symbolism' (the fact that sound can symbolize or mean a variety of things). One of the main concepts in this thesis is the concept of 'social volume': the measure of power a subject exerts over the other through the application of sound. We state that sound can be used as a means to mark one's territory. Because of this, sound can be a cause of conflict, and politics have started to intervene with the soundscape to resolve such conflicts. Foucault states that we are part of a society that is run by the disciplinary state. This disciplinary state tries to normalize its citizens through the application of biopolitics: through various manipulations, the state interferes with the very mind and body of its subjects. We could read the political interference with the soundscape as an illustration of the disciplinary state's biopolitical measures.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Het voornaamste onderzoeksdoel van deze masterscriptie was om het fenomeen van de affiniteit tussen stemtype en roltype in de traditie van het operagenre te onderzoeken en om nieuwe benaderingen van dit fenomeen in hedendaagse operaproducties te verkennen. In de traditie van het operagenre is het gebruikelijk dat bepaalde stemtypes regelmatig en herhaaldelijk worden gecast in bepaalde typecasts. Een sopraanstem wordt bijvoorbeeld regelmatig gecast voor de rol van de mooie en breekbare dame, terwijl een mezzosopraanstem regelmatig wordt gecast voor de rol van de verleidelijke en gevaarlijke dame. Het herhaalde patroon van het casten van hetzelfde stemtype bij een bepaalde rol is wat ik definieer als het fenomeen van affiniteit tussen stemtype en roltype. In het inleidende hoofdstuk vertel ik over mijn motivatie om dit fenomeen te onderzoeken vanuit mijn eigen artistieke drive en ervaring. In het theoretische gedeelte van dit onderzoek bespreek ik eerst historische achtergrondinformatie zoals de ontwikkeling van het operagenre en verschillende aspecten van stemclassificatie. Het concept van performativiteit wordt hier ook genoemd. Vervolgens geef ik een overzicht van de verschillende manieren waarop het patroon van affiniteit kan voorkomen: herhaling, evolutie en switch. Vervolgens bestudeer ik de oorsprong van dit fenomeen: in hoeverre ontstaat het door instinctieve biologische factoren en in hoeverre wordt het beïnvloed door culturele en sociale factoren? Ik onderzoek de balans tussen deze verschillende factoren door enerzijds de theorie van emoties en psychobiologische experimenten te bestuderen en anderzijds teksten uit de filosofie en psychoanalyse te analyseren. Na het theoretische gedeelte analyseer ik twee casussen van hedendaagse producties waarin de traditionele affiniteitspatronen een nieuwe en actuele context krijgen door innovatieve artistieke benaderingen. De conclusie van dit onderzoek geeft aan dat er zowel culturele als natuurlijke elementen zijn die bijdragen aan het fenomeen van affiniteit tussen stemtype en roltype. Daarnaast is er aangetoond dat de balans tussen deze factoren niet vastligt maar variabel is. De hedendaagse casussen laten zien dat er tegenwoordig hedendaagse kunstenaars actief zijn die ernaar streven en erin slagen om traditionele patronen te vernieuwen door middel van eigentijdse sociale en culturele concepten.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Het onderzoek wil de cultuur-theoretische debatten van de laatste vijftig jaar schetsen binnen de Leuvense studentenbeweging. In de jaren vijftig was het Katholiek Vlaams Hoogstudenten Verbond de toonaangevende studentenvereniging in Leuven. Via hun afdeling KVHV Kultuur zette zij sterk in op zowel actieve cultuur als een theoretische onderbouw. Ons Leven fungeerde als communicatiemiddel voor hun ideeën. Halverwege de jaren zestig radicaliseerden de studenten en kwamen ze in het vaarwater van het Nieuw-Linkse gedachtegoed. Binnen het KVHV was de conservatieve vleugel te sterk waat een in de geest van mei 68 opgerichte Kultuurraad bestaande uit de studentenkringen de kans gaf zich te ontplooien. Na woelige jaren strijd tussen 1967 en 1971 om de leidende positie bij de Leuvense studenten won Kultuurraad het pleit, niet in het minst omdat het gros van KVHV Kultuur overliep. In de jaren zeventig probeerden KuRa en de andere raden van de Algemene Studenten Raad de studenten warm te maken voor een nieuwe marxistische samenleving. Cultuur werd gezien als een middel in deze strijd. Strijdliederen, straattoneel en vrij denken waren voorbeelden van deze politieke cultuurbeoefening. In het blad Rerum-Wegwijs en later in VETO werden de culturele denkbeelden weergegeven. Zij het steeds meer op de praktijk en minder op de theorie gericht naarmate de jaren zeventig vorderden. In 1977 richtte KuRa het Studentencentrum ('t Stuc) op om ruimte te geven aan hun ideeën. Al bijna onmiddellijk kwam het tot spanningen tussen 't Stuc en de studenten omdat 't Stuc radicale kunst wou in plaats van een radicale maatschappij en omdat de studenten zich steeds meer terugplooiden op zichzelf. De jaren tachtig staan dan ook in het teken van eindeloze conflicten rond de vermeende 'elitaire' Stuc cultuur. Na een zwaar intern conflict depolitiseerde de studentenbeweging volledig en werd de ASR in 1986 de Leuvense Overkoepelende Kring Organisatie (LOKO). Uiteindelijk gingen KuRa en Stuc elk hun eigen weg in 1995 waarna de banden bijna volledig wegdeemsterden. KuRa zette nu in op eigen projecten of projecten in samenwerking met de kringen zoals Ithaka of het InterFacultair Theaterfestival. Vanaf de jaren negentig was er geen actief theoretisch luik meer in de KuRa werking. In 2005 verloor KuRa ook zijn tot dan toe grote autonomie toen het hervormd werd naar LOKO Cultuur. De conflicten en evoluties in de culturele werking van de studenten zijn te verklaren aan de hand van drie tegenstellingen: democratisch vs. aristocratisch, contesterend vs. constructief en naar buiten gericht vs. naar binnen gericht.