Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Schildklierhormonen (THs) spelen een essentiële rol tijdens de neurogenese in gewervelden. Tijdens de vroege neurogenese is een juiste TH-balans noodzakelijk voor het sturen van cellulaire processen zoals migratie en differentiatie. De controle van de lokale intracellulaire TH-status is daarbij afhankelijk van een complex samenspel van regulatoren zoals TH-transporters, dejodasen en receptoren. Disfunctie van een van deze regulatoren leidt tot een verstoorde TH-balans, met als gevolg verstoring van deze cellulaire processen. In deze thesis wordt de rol van de specifieke TH-transporter monocarboxylaat transporter 8 (MCT8) in neuronale migratie en differentiatie in het optisch tectum (OT) van de kip bestudeerd, en dit door middel van RNA-interferentie (RNAi).Daarvoor werd de thesis onderverdeeld in drie delenIn het eerste deel trachtten we transfectie met een pRFPRNAi-plasmide door middel van elektroporatie te optimaliseren. De beste resultaten werden bekomen met elektroporatie op een E3.5-embryo met de punt- en plaatelektrode horizontaal gehouden boven en onder de kop, respectievelijk. De instellingen die gebruikt werden waren een elektrisch veld van 12-15V in 6 pulsen van 60ms en een saline-oplossing en dunne laag gel rond de elektroden ter bescherming van het weefsel.In het tweede deel konden we met behulp van in situ hybridisatie (ISH) kwalitatief vaststellen dat er Knockdown (KD) van MCT8 in het OT was op de plaats van transfectie. Dit bewijst dat het MCT8-RNAi-construct in vivo mRNA-expressie kan onderdrukken.In het derde en laatste deel bestudeerden we het resulterende fenotype, meer bepaald neuronale differentiatie en migratie, door vergelijking van neuronen in getransfecteerd en onbehandeld weefsel in hetzelfde embryo. De eerste resultaten die kwalitatief bestudeerd werden wijzen niet meteen op grote verschillen, alhoewel een grondigere analyse nodig is.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De laatste jaren steeg de hoeveelheid kennis over de rol van schildklierhormonen (TH’s) in de ontwikkeling van teleosten mede door de opkomst van de zebravis als modelorganisme, die de juiste eigenschappen bezit om zulk onderzoek mogelijk en aantrekkelijk te maken. Deze thesis draagt bij tot deze evolutie door te focussen op de rol van het TH-inactiverende dejodase D3 en zijn recent ontdekte paraloog D3a, tijdens de vroege ontwikkeling van de zebravis. We onderzochten de rol van deze enzymen door middel van tijdelijke gen-knockdown, bekomen via injectie van specifieke morfolino-antisense oligonucleotiden. Een algemene ontwikkelingsachterstand werd waargenomen in zowel D3- als D3a-knockdown-embryos, aangetoond door een kleinere oppervlakte van oog en oor, en een vertraagde zwemblaasinflatie. De achterstand in zwemblaasontwikkeling werd sneller ingehaald in D3a-knockdown-embryos. Dit konden we linken aan de resultaten van D3-enzymactiviteitsmetingen van onze onderzoeksgroep, die aantoonden dat de D3-activiteit op 72 hpf in D3-knockdown-embryos aanzienlijk lager ligt in vergelijking met D3a-knockdown-embryos. Met behulp van whole mount in situ hybridisatie konden we een zwemblaasprimordium lokaliseren in D3-knockdown-embryos op 55 hpf, maar paraffinecoupes op 72 hpf wezen op een afwijkende zwemblaasmorfologie in deze embryo’s. We suggereerden dat D3-knockdown een langduriger defect in zwemblaasontwikkeling veroorzaakt als D3a-knockdown. We stelden daarnaast vast dat een teveel aan TH’s door D3-knockdown nefast is voor de leverontwikkeling. Deze resultaten, samen met de resultaten voor zwemblaasontwikkeling, deden ons vermoeden dat dit negatieve effect voor meerdere endoderm-afgeleide structuren kan gelden.Via een immunohistologische kleuring onderzochten we de ontwikkeling van de kegeltjes in het oog op 3 dpf in D3- en D3a-knockdown-embryos. We zagen duidelijk minder kegeltjes in de D3-knockdown-embryos in vergelijking met de controleconditie, terwijl het effe...

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In dit onderzoek werd nagegaan wat de gevolgen zijn van pesticiden en hittegolven op de fitness in de waterjuffer Ischnura elegans. Meer concreet werd bij populaties van verschillende latitudes onderzocht wat de effecten van een larvale blootstelling aan chloorpyrifos, al dan niet in combinatie met voedselstress, waren overheen de metamorfose. Vervolgens werd nagegaan hoe deze stressoren de gevoeligheid voor een hitteschok beïnlvoedden. De parameters die hiervoor werden onderzocht, waren de mortaliteit, de ontwikkelingstijd, de massa bij uitsluipen, de groeisnelheid en de vliegcapaciteit. Aansluitend werd ook het vetgehalte en de fenoloxidase-activiteit bestudeerd.Voor dit onderzoek werden waterjuffers gebruikt afkomstig uit Frankrijk en Zweden. De larven werden in hun laatste larvale stadium blootgesteld aan chloorpyrifos (2 µg / l) en hierbij werden drie blootstellingsregimes (controle ; 16 dagen blootstelling ; volledige F0 blootstelling) gebruikt om na te gaan of er een effect was van de blootstellingsduur. Bijkomend werden de larven al of niet blootgesteld aan suboptimale voedselomstandigheden. De dag na het uitsluipen onderging de helft van de dieren een hitteschok (24u op 30°C).Chloorpyrifos had een negatief effect op de fitness van de waterjuffers en zorgde voor een verlaging in massa, vetgehalte en PO-activiteit en voor een verhoging van het vochtgehalte. Opmerkelijk hierbij was dat de blootstellingsduur geen effect had. Verder had ook de hitteschok negatieve fitnesseffecten door een verlaging van de massa, het vochtgehalte, het vetgehalte en de PO-activiteit. De effecten van chloorpyrifos en de hitteschok waren sterk afhankelijk van de latitude en het voedselregime. Zo zorgde voedselstress voor een versterking van de effecten en waren de Franse populaties gevoeliger dan de Zweedse. Tenslotte bleek er een interactie te bestaan tussen het pesticide en de hitteschok met de sterkste fitnessafname in dieren die aan beide werden blootgesteld. De neatieve e...

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Tweeslachtige planten bevatten mannelijke en vrouwelijke seksuele organen in één bloem. Om zelfbestuiving en inteeltdepressie te voorkomen hebben deze planten verschillende kruisbestuivingmechanismen ontwikkeld. Heterostylie is een uitkruissingmechanisme met stijlpolymorfisme. Deze planten bevatten een morfologisch en fysiologisch mechanisme om zelfbestuiving te voorkomen en kruisbestuiving te promoten via dierlijke bestuivers. Morfologisch zijn ze gekarakteriseerd door een reciproke positie van helmknoppen en stempel(s) in twee (distylie) of drie (tristylie) verschillend stijltypes. Zelf-incompatibiliteit is een fysiologisch mechanisme ter hoogte van de stempel of stijl wat er voor zorgt dat pollen afkomstig van dezelfde morf (stijltype) niet kunnen kiemen. Op deze manier wordt zelfbestuiving voorkomen. Op deze twee mechanismen kunnen variaties optreden tussen populaties binnen eenzelfde soort. Dit is het geval voor de distyle soort van dit onderzoek. Bestuivingsexperimenten toonde aan dat de L-morf van Vlaamse P. offficinalis populaties een zwak incompatibiliteitsysteem heeft. De West-Duitse populaties daarentegen zijn strik incompatibel in beide morfen. De geografische ligging kan ook een invloed hebben op de voortplanting van soorten. Biogeografische modellen voorspellen dat populaties aan de rand van een verspreidingsgebied kleinere populaties zijn met gereduceerde bloemgrootte en herkogamie ten opzichten van kernpopulaties. In dit onderzoek bestudeerden we variaties op de bloemmorfologie en vooral het morfologisch uitkruisingssysteem tussen 30 populaties in drie verschillende geografische gebieden. Er werden 12 morfologische bloemkenmerken vergeleken tussen randpopulaties (gelegen in West-Duitsland), kernpopulaties (in Oost-Duitsland) en gefragmenteerde populaties (in Vlaanderen) buiten het natuurlijk verspreidingsgebied. Bovendien vertoonden de populaties ook variatie in de populatiekenmerken morf ratio en populatiegrootte. Een gelijke frequentie van bei...