Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In de Vlaamse media is er al heel wat inkt gevloeid over welke taalvariëteiten, zoals standaardtaal of West-Vlaams, acceptabel zijn in de media. Wat in die discussie echter minder aan bod komt, is de vraag welke variëteiten geschikt zijn voor kinderfilms en -programma’s. Een van de bedenkingen over taalvariatie in zulke media is dat er opgepast moet worden met het blootstellen van kinderen aan stereotypische kenmerken die geassocieerd worden met taalvariëteiten. Zo kunnen bijvoorbeeld West-Vlaamse personages stereotypisch als onbeschaafd gekarakteriseerd worden. Daarbij beargumenteren Lippi-Green (1997) en Hendrickx (in Van Rijckeghem 2017) dat die blootstelling kinderen kan leren om sociale groepen, zoals West-Vlamingen, te associëren met bepaalde eigenschappen, zoals onbeschaafdheid, en dat zo die media kinderen leren discrimineren. Tegen die achtergrond heeft deze masterproef gepoogd een antwoord te formuleren op de vraag of die media kinderen wel degelijk die associaties leren door na te gaan of het doelpubliek die associaties ook effectief gewaarwordt. Als eerste stap is er onderzocht welke sociale betekenissen afgeleid kunnen worden uit de taalvariatie in de luisterverhalen Heerlijke Hoorspelen. Aan de hand van een inventaris van 207 personages is er nagegaan welke prominente associaties er naar voren komen tussen de taalvariëteiten en de personagekenmerken. Dat onderzoek kan gelden als een societaltreatmentonderzoek, aangezien er effectief taalgebruik geanalyseerd wordt. Als tweede stap is er een experiment uitgevoerd bij 54 kinderen van het vierde leerjaar, waarbij ze zes korte fragmenten uit de luisterverhalen aangeboden kregen die elk gesproken zijn in een andere variëteit. Bij dat experiment is er enerzijds nagegaan of de kinderen de variëteiten geografisch kunnen situeren. Anderzijds is er onderzocht of de kinderen zich bewust zijn van de stereotypische associaties van de taalvariëteiten door een indirecte variant van een free response-experiment uit te voeren alsook een variant van een matched guise-experiment. In een free response-experiment (Grondelaers en van Hout 2010) moeten de respondenten adjectieven die bij hen opkomen opschrijven wanneer ze bepaalde taallabels lezen, zoals West-Vlaams. De huidige masterproef heeft gepoogd die methode te innoveren door te verbergen dat het onderzoek over taal gaat en zo te peilen naar indirecte evaluaties. Zo moesten de respondenten niet de taal van de spreker evalueren maar de persoonlijkheid. In het matched guise-experiment moesten de respondenten ook de persoonlijkheid van de spreker beoordelen maar nu aan de hand van Likertschalen die peilen naar prestige en solidariteit. Ook hier is er gepoogd die methode te innoveren door de algemeen aanvaarde vereisten van die methode uit te dagen. Zo zijn de sprekerskenmerken en de inhoud van de fragmenten niet constant gehouden. Uit de resultaten blijkt dat de luisterverhalen kinderen wel degelijk blootstellen aan stereotypische associaties. Of kinderen die associaties ook gewaarworden kan echter niet eenduidig geconcludeerd worden. Hoewel de resultaten suggereren dat de kinderen de variëteiten slechts beperkt associëren met de stereotypische eigenschappen, kan die conclusie niet hard gemaakt worden omwille van methodologische problemen bij de innovaties van het free response- en matched guise-experiment. Toch heeft het onderzoek een eerste aanzet gegeven om het effectieve effect van de taalvariatie in media gericht op kinderen te meten.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Kopiegedrag komt voor in elke sociale interactie en het gebeurt zowel automatisch als onbewust. Zo bootsen mensen continu de houdingen, gezichtsuitdrukkingen, emoties en woorden van gesprekspartners na. Volgens onderzoek dat tot nu toe gevoerd is, kan zowel iemand anders nabootsen als zelf gekopieerd worden ertoe leiden dat gesprekspartners elkaar leuker gaan vinden. In de huidige studie werd onderzocht of de link tussen kopiegedrag en iemand leuk vinden ook aanwezig is in een professionele context. Op basis van dat eerder gevoerd onderzoek, zouden we dan ook mogen verwachten dat de herhaalde blootstelling aan kopiegedrag van de recruiter gedurende een sollicitatiegesprek zou leiden tot het leuker vinden van die recruiter. Om die hypothese te testen, hebben we een kwantitatieve replicatiestudie van het onderzoek van Chartrand en Bargh (1999) uitgevoerd aan de hand van een experiment en twee bijhorende vragenlijsten. Participanten voerden een simulatie sollicitatiegesprek via Skype met een recruiter. Echter de recruiter had een extra opdracht, namelijk de helft van de participanten non-verbaal nabootsen gedurende het sollicitatiegesprek en de andere helft niet. Bijkomend vulden de deelnemers zowel meteen na het gesprek als een week later een vragenlijst in over het verloop van het gesprek. Aan de hand van die vragenlijsten kon worden geanalyseerd hoe leuk de participant de recruiter vond. De statistische analyse toonde aan dat het verschil tussen de participanten die wel gekopieerd werden gedurende de sollicitatie en de participanten waarbij dat niet gebeurde, niet-significant was. De gevonden resultaten lagen dus niet in lijn met de verwachting en de eerste hypothese werd dan ook ontkracht. Naast de eerste bevinding, werd er ook gekeken naar hoe leuk ze de recruiter vonden een week na het experiment. Door naar liking in de tijd te kijken, zou er een antwoord gevormd worden op de vraag of het mogelijk positieve effect van kopiegedrag op liking ook nog aanwezig zou zijn na een week. De statistische analyse wees uit dat het verband tussen kopiegedrag en liking hetzelfde was zowel meteen na het sollicitatiegesprek als een week later. In beide meetmomenten bleek het verband niet-significant en vonden de participanten de recruiter even leuk, ongeacht de conditie. Bijkomend werden er ook nog enkele extra factoren onderzocht. Uit de extra analyses bleek om te beginnen dat de beoordeling van de taal van de recruiter en de mening over de gestelde vragen tijdens de sollicitatie niet beïnvloed werden door kopiegedrag. Tot slot toonde de laatste analyse aan dat de duur van het sollicitatiegesprek geen effect heeft op hoe leuk men de recruiter vond. Deze conclusies bieden nieuwe inzichten in de huidige vakliteratuur, waar er weinig replicatiestudies te vinden zijn van de studie van Chartrand en Bargh (1999). Het huidige onderzoek suggereert bijgevolg dat kopiegedrag niet in elk interactietype hetzelfde effect heeft.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Met behulp van een kwalitatieve conversatieanalyse van audio-opnames van twee verschillende formele vergaderingen gaat deze masterproef na welke gespreksmanagementtechnieken twee voorzitters toepassen om controle te krijgen over de interactie en op welke manier ze een beroep doen op hun proximaal-deontische status. Wat betreft de specifieke managementtechnieken die de voorzitters gebruikten, is er in de eerste plaats vastgesteld dat het de voorzitter van de vergadering is die de opening van de vergadering beheert. Hij of zij doet dat met behulp van een boudary marker zoals 'dus' of 'goed'. De tweede managementtechniek die in dit onderzoek is gevonden, heeft betrekking op het systeem van turn-taking. Door actief en systematisch beurten toe te wijzen aan de deelnemers doen de voorzitters aan meeting management (Boden, 1994; Holmes, 2007). De beurtoewijzing door de voorzitters wordt echter in beide vergaderingen afgewisseld met occasionele zelfselectie door de deelnemers. De derde techniek houdt in dat de voorzitters het verloop van de vergadering monitoren. Dat doen ze op drie manieren. Ten eerste bepaalt hij of zij de agenda van de vergadering door onderwerpen op de agenda af te sluiten en te introduceren. Ten tweede zorgt de voorzitter ervoor dat de discussies niet afwijken van de agenda door de deelnemers op overtredingen te wijzen of de discussie terug te brengen naar het onderwerp. Dat doen ze meestal met behulp van discourse markers. De derde techniek die de voorzitters tijdens de vergaderingen gebruiken om het verloop ervan te bepalen, is door beslissingen te nemen. Wat betreft de deontologische status en de houding van de voorzitters constateert dit onderzoek dat beide voorzitters de hoogste proximaal-deontologische status hebben binnen de groep. Congruent met die status hebben ze het recht om een proximaal-deontologische houding aan te nemen en daarmee de opening, het systeem van de turn-taking en het van het verloop van de vergadering te bepalen en te managen (Van De Mieroop & Wouters, te verschijnen).

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze masterproef onderzoekt op taalkundige wijze de identiteitsconstructie van professionele vrouwen met een migratieachtergrond van de tweede generatie. Dat gebeurt aan de hand van de sociaal constructionistische benadering, die zich richt op de verschillende soorten identiteiten die mensen in verscheidene omgevingen kunnen construeren. Een persoon beperkt zich dus niet tot het creëren van één identiteit (Van De Mieroop, 2017; Van De Mieroop & Schoofs, 2018). Afhankelijk van de situatie en de omgeving waarin men zich bevindt, kan men een andere identiteit construeren. (Miglbauer, 2012). Deze studie richt zich op de identiteitsconstructies van professionele vrouwen met een migratieachtergrond, omdat ze ondervertegenwoordigd zijn op de Belgische arbeidsmarkt. In België bedraagt de arbeidsparticipatie van Belgische vrouwen 75,1 procent (Federale overheidsdienst, 2015). Voor vrouwen met een niet-Belgische achtergrond liggen deze cijfers echter veel lager. Tijdens het werk bouwen vrouwen hun professionele identiteit op, waarbij aspecten als geslacht en migratieachtergrond een belangrijke rol kunnen spelen (Essers, Benschop & Doorewaard, 2010). Aangezien een groot deel van de bestaande onderzoeksliteratuur over dit onderwerp zich richt op het inhoudelijke aspect, is het interessant om te kijken naar het taalkundige aspect van identiteitsconstructie bij vrouwen met een migratieachtergrond. Een discoursanalyse onderzoekt de identiteitsconstructie op de werkvloer aan de hand van drie onderzoeksvragen. Deze paper bestudeert hoe professionele vrouwen met een migratieachtergrond uit de tweede generatie hun etnische identiteit op het werk construeren. Daarnaast wordt gekeken naar de manier waarop professionele vrouwen met een migratieachtergrond hun genderidentiteit op het werk construeren. Tot slot wordt onderzocht hoe de constructie van genderidentiteit en etnische identiteit van professionele vrouwen met een migratieachtergrond op elkaar inwerken. Aan de hand van vier diepte-interviews met Belgische en Nederlandse vrouwen met een Marokkaanse en Turkse migratieachtergrond van de tweede generatie tussen 22 en 40 jaar oud, probeert het onderzoek een antwoord te geven op de onderzoeksvragen. Uit dit onderzoek komen drie belangrijke bevindingen naar voren. Ten eerste wordt de etnische identiteit door de meeste respondenten geconstrueerd in relatie tot hun professionele identiteit door het gebruik van pronominale vormen en categoriseringen. Ten tweede blijkt uit de door de respondenten gehanteerde pronominale vormen en categoriseringen dat het construeren van een genderidentiteit geen invloed heeft op de constructie van hun professionele identiteit. Ten derde lijken er verschillende constructies te ontstaan in de interactie tussen etniciteit en gender op het werk door de keuze van bepaalde pronominale vormen en woordkeuzes die onder categorieën vallen. Zo blijkt uit de taalkundige constructie van de respondenten met een migratieachtergrond dat hun etnische identiteit een groter obstakel vormt dan genderidentiteit in relatie tot de professionele identiteit. De resultaten van dit onderzoek vullen het onderzoeksdomein aan door een diepgaande blik te werpen op de constructie van identiteiten van professionele vrouwen met een Marokkaanse en Turkse migratieachtergrond van de tweede generatie.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In deze masterproef wordt onderzocht hoe makelaars het principe van recipient design toepassen tijdens hun verkoopgesprekken. Recipient design houdt in dat men personen gaat onderscheiden op basis van vooroordelen of informatie die men haalt uit een situatie. Aan de hand van die onderscheidingen gaat men personen dan op een andere manier benaderen naargelang de categorie waarin men ze eerder geplaatst heeft (Van Dale, 2011). Deze masterproef onderzocht dan ook specifiek of en hoe de makelaars tijdens deze verkoopgesprekken hun discours aanpassen aan de klant die voor hen staat (Warfield Rawls, 2012). Hiervoor werd er gekeken naar verkoopgesprekken die gevoerd werden door makelaars tijdens twee verschillende situaties. Er werd een opsplitsing gemaakt tussen gesprekken waar men huisbezoeken deed bij koophuizen en bij huurhuizen. Bij beide type huizen kwamen immers andere patronen naar voren die het bespreken waard waren. Een koophuis heeft zo twee hoofdprofielen van klanten, klanten die zelf geïnteresseerd zijn om er te wonen en klanten die willen kopen als investering. Bij huurhuizen (in dit onderzoek appartementen) zijn er opnieuw twee hoofdprofielen van klanten, namelijk klanten die zelf willen huren en klanten die mee op bezoek zijn om de andere raad te geven en die dus niet zelf in het pand willen wonen. De toegepaste methode van dit onderzoek is een conversatieanalyse. Ik opteerde voor deze methode omdat volgens Sidnell en Stivers (2013) dit de beste methode is om antwoorden te zoeken op onderzoeksvragen die een inzicht willen krijgen in de structurele grondslagen van alledaagse conversaties, bij spontane sociale interacties zowel tussen professionelen als tussen niet-professionelen. De centrale onderzoeksvraag van deze thesis, “Hoe passen makelaars het principe van recipient design toe tijdens hun verkoopsgesprekken?” is een onderzoeksvraag waar er gezocht wordt naar een inzicht in de structurele grondslagen van een professionele spontane conversatie. De data voor deze thesis werd verzameld bij een immobiliënkantoor met verschillende filialen in West-Vlaanderen en omstreken. De volledige dataset bestaat uit 217 minuten en 27 seconden van uitsluitend gesproken data. Deze data werd opgenomen tijdens negen verschillende opnamemomenten, telkens in een institutionele context waar een vastgoedmakelaar in gesprek was met potentiële klanten-kopers of klanten-huurders. Deze data werden vervolgens getranscribeerd volgens de transcriptieconventies van sociologe Gail Jefferson (Mazeland, 2012). Deze dataset werd daarna verder opgesplitst in twee hoofdonderdelen, namelijk profilering voor kopen en profilering voor huren, met elk twee subonderdelen. Als antwoord op de hoofdonderzoeksvraag kon het volgende geconcludeerd worden. Makelaars passen wel degelijk het principe van recipient design toe en ze doen dit aan de hand van een vaste set profileringsvragen. Deze vragen variëren naargelang het gaat om een potentiële koper of een potentiële huurder. Dezelfde hoofdpatronen kwamen naar voren bij de verschillende subtypes van zowel de koper- als de huurwoningen. Bij de profielen van de toekomstige bewoners van een huis richtte de makelaar zich op argumenten die emoties opriepen. Bij de profielen investeerder en bezoeker die meegaat voor advies gaf de makelaar vooral praktische argumenten die rationeel benaderd werden.