Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Hoe op het overlijden van een naaste wordt gereageerd, verschilt per cultuur. Een paar factoren maken het overlijden van een dierbare voor vluchtelingen- en migrantenjongeren buitengewoon zwaar. Maartje Goudriaan heeft jongeren geïnterviewd en hoopt met hun verhalen meer inzicht te geven in de beleving van verlies en rouw bij allochtone jongeren.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Spierzwakte is één van de meest voorkomende symptomen bij kinderen met cerebrale parese (CP) en kinderen met Duchenne musculaire dystrofie (DMD). In CP wordt spierzwakte veroorzaakt door veranderingen in het centraal zenuwstelsel door het hersenletsel (neurale component) en aanpassingen in spierstructuur (niet-neurale component). In DMD is de oorzaak van spierzwakte hoofdzakelijk niet-neuraal en omvat de veranderingen in spierstructuur. Het gangpatroon bij kinderen met DMD is tot op heden nog niet duidelijk beschreven. Hoewel spierzwakte in DMD wordt gezien als de belangrijkste oorzaak voor DMD-gang, zijn er geen studies die de relatie tussen spierzwakte en het gangpatroon van kinderen met DMD hebben onderzocht. Het gangpatroon van CP is goed bekend. Echter, ondanks de verschillende studies die de relatie tussen spierzwakte en afwijkende gangparameters hebben geëvalueerd, is er geen overeenstemming omtrent deze relatie. De oorzaak voor het gebrek aan overeenstemming kan gevonden worden in de verschillende meetmethoden in de verscheidene studies. Bovendien zijn de testposities van de krachtmetingen niet gerelateerd aan de gewrichtshoeken (en dus spierlengtes) van de gang. Tot slot hadden assessorkracht en compensatiemechanismen vaak invloed op de resultaten van de krachtmeting, wat mogelijk heeft bijgedragen aan de verschillende resultaten van de voorgaande studies.Het algemeen doel van dit doctoraat was het analyseren van de relatie tussen spierzwakte en pathologische gang bij kinderen met CP of DMD, en het bestuderen van de onderliggende neurale en niet-neurale ccomponenten die bijdragen aan spierzwakte en hun interactie met de gang.Muscle weakness is one of the most common symptoms in children with cerebral palsy (CP) and children with Duchenne muscular dystrophy (DMD). Muscle weakness in CP is caused by changes in the central nervous system due to the brain lesion (neural component), and changes in muscle structure (non-neural component). In children with DMD, muscle weakness is mainly non-neural and caused by changes in the structure of the muscles. The altered walking pattern in children with DMD is not well defined and even though muscle weakness is thought to be the main cause of the changes in the walking pattern of DMD, there are no studies assessing the relationship between weakness and DMD-gait. Contrarily, walking patterns in CP are well known. However, although several researchers studied the relationship between muscle weakness and altered gait, no agreement on this relationship could be reached. This lack of agreement could be due to different measurement methods between the stduies. Further, the test positions that were used during the weakness assessment were not related to the joint angles (and thus muscle lengths) of gait. Additionally, assessor strength and compensation mechanisms had an influence on the strength measurement outcomes, which could also have contributed to the lack of agreement between findings of the previous studies.The overall aim of this PhD project was to analyze how muscle weakness is related to the altered gait pattern of children with CP or DMD and to study the underlying neural and non-neural component contributing to muscle weakness and their interaction with gait.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Cerebrale parese (CP) is de meest voorkomende neuromusculaire aandoening bij kinderen, wat veroorzaakt wordt door een letsel in de hersenen van de foetus of zuigeling. De meest voorkomende symptomen bij CP zijn spierzwakte, spasticiteit en verminderde selectieve motorische controle. Spierzwakte wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door de schade in de hersenen. Dit kan leiden tot abnormale spieraansturing, resulterend in aangepaste niveaus van co-contractie en veranderingen in spiersynergieën. Spiersynergieën kunnen gezien worden als een functionele gecoördineerde spieractivatie van spiergroepen die samen werken om stabiliteit te behouden en zo houdingen en bewegingen te vereenvoudigen. Synergie-analyse wordt gebruikt om complexiteit van motorische controle te bepalen door het bestuderen van synergiestructuren en -complexiteit. De complexiteit wordt gemeten door ‘total variance accounted for’ (tVAF), wat beschreven kan worden als de variatie in spieractiviteit die verklaard wordt door de synergieën. Er is aangetoond dat CP kinderen gebruik maken van minder synergieën om eenzelfde taak te volbrengen, wat betekend dat ze vereenvoudigde spiercontrole gebruiken. In deze studie wordt gekeken naar de relatie tussen spierzwakte en spiersynergieën. Dit werd eerder al bestudeerd op een zelfgekozen snelheid (v1). In huidige studie wordt deze exploratie uitgebreid naar een hogere wandelsnelheid, namelijk zo snel mogelijk wandelen zonder te lopen (v2). De spierzwakte wordt geëvalueerd met een gestandaardiseerde stoel, in tegenstelling tot de vroegere studies. Verder wordt ook nagegaan hoe spiersynergieën invloed hebben op verschillende parameters tijdens het gaan. Deze metingen werden zowel uitgevoerd bij kinderen met CP als kinderen met een typische ontwikkeling (TD). Uit de resultaten blijkt dat kinderen met CP over het algemeen zwakker zijn dan TD kinderen. Verder werd aangetoond dat kinderen met CP een vereenvoudigde motorische controle gebruiken die ze niet verder gaan vereenvoudigen op de hogere snelheid. Dit kan verklaard worden doordat wandelen op zelf gekozen snelheid al een veeleisende en complexe taak is. Dit in tegenstelling tot TD kinderen, waarbij de tVAF wel toenam met toenemende wandelsnelheid, wat suggereert dat ze simpelere spierpatronen gebruiken op een hogere wandelsnelheid. Ook werd een relatie gevonden tussen tVAF met knieflexie en plantairflexie momenten tijdens gang die verlaagd met een toenemende wandelsnelheid, wat mogelijks te wijten is aan de invloed van spasticiteit die meer uitgesproken wordt bij een hogere wandelsnelheid. Verder onderzoek kan de focus leggen op hoe zwakte van een specifieke spier invloed heeft op de synergiestructuur en de tVAF. Ook het includeren van andere pathologiëen kan interessant zijn. Zo kan bijvoorbeeld Duchenne Musculaire Dystrofie bekeken worden waarbij de beperking ontstaat vanuit niet-neurale factoren en hoe deze invloed hebben op het gebruik van spiersynergieën

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In het dagelijkse leven gebruiken kinderen voortdurend de spieren in hun lichaam. Spierkracht is daarom een zeer belangrijke factor voor kinderen om zich tijdens hun leven normaal te kunnen bewegen. Kinderen met neurologische en neuromotorische aandoeningen (NNA), zoals een hersenverlamming (CP), kampen daarentegen met enorme spierzwakte wat leidt tot problemen bij het uitvoeren van dagelijkse activiteiten. Om het effect van spierzwakte na te gaan is het belangrijk dat we deze kunnen meten. Vanuit de literatuur kan men afleiden dat er tot op de dag van vandaag nog geen betrouwbare en valide methode is ontdekt om spierzwakte te meten bij kinderen met een NNA. Daarom werd in deze studie de betrouwbaarheid nagegaan van een gestandaardiseerd krachtmeting protocol bij kinderen met een normale ontwikkeling aan de hand van kracht data (N), gewrichtsmomenten (Nm) en gewrichtsmomenten genormaliseerd met het lichaamsgewicht (Nm/kg). In de toekomst kan men zich op de bevindingen van dit onderzoek baseren om verder onderzoek uit te voeren bij kinderen met NNA. Men onderzocht de betrouwbaarheid van het krachtmeting protocol aan de hand van verschillende methoden door de metingen te laten uitvoeren door één onderzoeker en door verschillende onderzoekers. Naast dit doel werd ook nagegaan welke krachtontwikkelingsmethode de meest betrouwbare resultaten vertoonde. De verschillende krachtontwikkelingsmethoden die bestudeerd zijn maken ofwel gebruik van een vast tijdsinterval (RFD150, RFD40, RFDfit) ofwel van een variabel tijdsinterval gaande van het begin van de meeting tot maximale contractie (RFDmax). Verschillende variaties gebruikmakend van het vaste tijdsinterval zijn gebruikt. Meer bepaald, alle punten binnen een 150ms interval (RFD150), de maximale versnelling op 40ms binnen het 150ms interval (RFD40), alsook een lineaire fit voor de punten in het 150ms interval (RFDfit). Tijdens de krachtmetingen werden de kinderen gepositioneerd in een speciaal ontworpen stoel waarbij de gewrichtshoeken in de stoel overeenkwamen met de gewrichtshoeken tijdens het stappen. De maximale spierkracht van de heupflexoren, heupabductoren, heupextensoren, knieflexoren, knie extensoren, plantairflexoren en de dorsiflexoren werd nagegaan door middel van een hand-held dynamometer (HHD). Tijdens de metingen werden zowel de kinderen als de HHD gefixeerd in de stoel. Ze werden door de onderzoekers aangemoedigd om hun maximale kracht te gebruiken. In het algemeen kan er besloten worden dat de betrouwbaarheid van alle onderzochte spiergroepen het hoogste was wanneer gebruik werd gemaakt van gewrichtsmomenten (Nm). Daarnaast leverde de krachtontwikkelingsmethode RFD150 meestal de meest betrouwbare resultaten op. De meting van de heupextensoren was het minst betrouwbaar. De betrouwbaarheid van het krachtmeting protocol steeg wanneer de metingen werden uitgevoerd door verschillende onderzoekers. Deze bevindingen ondersteunen het gebruik van dit krachtmeting protocol. Een betere testmethode voor de heupextensoren, een groter aantal proefpersonen en het uitdrukken van data in gewrichtsmomenten (Nm) zullen de betrouwbaarheid van dit krachtmeting protocol mogelijks verbeteren. Daarnaast is belangrijk om de juiste methode te kiezen om de krachtontwikkeling zo nauwkeurig mogelijk in kaart te kunnen brengen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In het dagelijkse leven gebruiken kinderen voortdurend de spieren in hun lichaam. Spierkracht is daarom een zeer belangrijke factor voor kinderen om zich tijdens hun leven normaal te kunnen bewegen. Kinderen met een neurologische en neuromotorische aandoeningen (NNA), zoals een hersenverlamming (CP), kampen daarentegen met enorme spierzwakte wat leidt tot problemen bij het uitvoeren van dagelijkse activiteiten. Om het effect van spierzwakte na te gaan is het belangrijk dat we deze kunnen meten. Vanuit de literatuur kan men afleiden dat er tot op de dag van vandaag nog geen betrouwbare en valide methode is ontdekt om spierzwakte te meten bij kinderen met een NNA. Daarom werd in deze studie de betrouwbaarheid nagegaan van een gestandaardiseerd krachtmeting protocol bij kinderen met een normale ontwikkeling aan de hand van kracht data (N), gewrichtsmomenten (Nm) en gewrichtsmomenten genormaliseerd met het lichaamsgewicht (Nm/kg). Nadien zal men zich op de bevindingen van dit onderzoek kunnen baseren om verder onderzoek uit te voeren bij kinderen met NNA. Men onderzocht de betrouwbaarheid van het krachtmeting protocol aan de hand van verschillende methoden door de metingen te laten uitvoeren door één onderzoeker en door verschillende onderzoekers. Naast dit doel werd ook nagegaan welke krachtontwikkelingsmethode de meest betrouwbare resultaten vertoonde. De verschillende krachtontwikkelingsmethoden die bestudeerd zijn maken ofwel gebruikt van een vast tijdsinterval (RFD150, RFD40, RFDfit) ofwel van een variabel tijdsinterval gaande van het begin van de meeting tot maximale contractie (RFDmax). Verschillende variaties gebruikmakend van het vaste tijdsinterval zijn gebruikt. Meer bepaald, alle punten binnen een 150ms interval (RFD150), de maximale versnelling op 40ms binnen het 150ms interval (RFD40), alsook een lineaire fit voor de punten in het 150ms interval (RFDfit). Tijdens de krachtmetingen werden de kinderen gepositioneerd in een speciaal ontworpen stoel waarbij de gewrichtshoeken in de stoel overeenkwamen met de gewrichtshoeken tijdens het stappen. De maximale spierkracht van de heupflexoren, heupabductoren, heupextensoren, knieflexoren, knie extensoren, plantairflexoren en de dorsiflexoren wordt nagegaan door middel van een hand-held dynamometer. Tijdens de metingen werden zowel de kinderen als de HHD gefixeerd in de stoel. Ze werden door de onderzoekers aangemoedigd om hun maximale kracht te gebruiken. In het algemeen kan er besloten worden dat de betrouwbaarheid van alle onderzochte spiergroepen het hoogste was wanneer gebruik gemaakt werd van gewrichtsmomenten. Daarnaast leverde de krachtontwikkelingsmethode RFD150 meestal de meest betrouwbare resultaten op. De meting van de heupextensoren was het minst betrouwbaar. Metingen waarbij men moest bewegen met de zwaartekracht mee hadden de laagste betrouwbaarheid. De betrouwbaarheid van het krachtmeting protocol steeg wanneer de metingen werden uitgevoerd door verschillende 19 onderzoekers. Deze bevindingen ondersteunen het gebruik van dit krachtmeting protocol. Een betere testmethode voor de heupextensoren, een groter aantal proefpersonen en het uitdrukken van data in gewrichtsmomenten (Nm) zullen de betrouwbaarheid van dit krachtmeting protocol mogelijks verbeteren. Daarnaast is belangrijk om de juiste methode te kiezen om de krachtontwikkeling zo nauwkeurig mogelijk in kaart te kunnen brengen.