Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Blootstelling aan chemicaliën in verontreinigde lucht, bodem, gecontamineerd water en voedsel kan aanleiding geven tot DNA-schade. DNA-schade kan aangetoond worden via de alkalische komeettest. In humane biomonitoring wordt de alkalische komeettest hoofdzakelijk uitgevoerd op lymfocyten. Lymfocyten worden gecollecteerd via een venapunctie dat als invasief wordt ervaren. Nu is er steeds meer belangstelling voor buccale cellen omdat het collecteren van buccale cellen niet-invasief is. Bovendien worden buccale cellen rechtstreeks blootgesteld aan chemicaliën. Op basis van voorgaande studies werd het protocol van de alkalische komeettest met buccale cellen geoptimaliseerd. De methode van staalname en de manier van cellysis werden uitgebreid onderzocht. Een wattenstaafje, een cytobrush van 5 mm, en interdentale flosborstels van verschillende diameters werden getest om buccale cellen te collecteren. De cytobrush leverde het grootste aantal correct gescoorde kometen op met een lage basis-DNA-schade. Daarbij werd de tweede geschraapte laag buccale cellen vergeleken met de derde geschraapte laag buccale cellen. De derde geschraapte laag cellen bleek het meest geschikt vermits deze cellen een lagere basis-DNA-schade vertoonden. De cellysis werd beïnvloed door de volgorde en de samenstelling van de lysisbuffers, de concentratie low melting point agarose, de concentratie proteinase K, de proteinase K behandeling, en de lysisduur. De buccale cellen vertoonden de laagste basis-DNA-schade wanneer deze 1 uur gelyseerd werden in een lysisbuffer bij 4 °C, waarna 0,1 mg/mL proteinase K werd gepipetteerd op het draagglaasje dat vervolgens 1 uur bij 37 °C werd geïncubeerd. De lysisbuffers met Na2EDTA leidden tot het grootste aantal correct gescoorde kometen. Proteinase K kon beter migreren door de gel en inwerken op de cel-enveloppe wanneer de buccale cellen werden ingebed in 0,6 % low melting point agarose. Het geoptimaliseerde protocol werd getest met buccale cellen van rokers en niet rokers. Er werd een hogere DNA-schade waargenomen in de buccale cellen van de mannelijke rokers in vergelijking met de buccale cellen van de mannelijke niet-rokers. In tegenstelling tot de buccale cellen van de mannelijke niet-rokers werd er geen oxidatieve DNA-schade vastgesteld in de buccale cellen van de mannelijke rokers. Volgens het geoptimaliseerde protocol is het mogelijk om DNA-schade aan te tonen in buccale cellen via de alkalische komeettest. De methode van staalname en de manier van cellysis zijn bepalend voor de basis-DNA-schade en het aantal correct gescoorde kometen.