Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze masterproef gaat na welke positie Petrarca innam tegenover Q. Fabius Maximus Cunctator en onderzoekt hoe die visie terug te vinden is in Petrarca’s werken. Hierbij ligt de focus vooral op de biografie van Fabius Maximus die Petrarca verwerkte in zijn De viris illustribus, op enkele vermeldingen van de veldheer in zijn Africa en in mindere mate op Petrarca’s overige Latijnse werken. De masterproef omvat twee grote luiken: in een eerste deel wordt meer uitleg gegeven over de figuur van Fabius Maximus, enerzijds als historisch persoon, anderzijds als figuur in de klassieke literatuur; in een tweede deel wordt de focus gelegd op Petrarca, zijn De viris illustribus en zijn Africa en wordt de portrettering van Fabius Maximus in Petrarca’s werken geanalyseerd. Quintus Fabius Maximus werd in de Tweede Punische Oorlog (219-202 v.C.) aangesteld als legeraanvoerder. Met zijn dictatorschap en drievoudig consulschap drukte hij zijn stempel op de Romeinse strategie van de eerste helft van de Tweede Punische Oorlog. Zijn strategie raakte bekend als een strategie van uitstel, schaduwen, kleinschalige aanvallen en berekendheid. Fabius’ tactiek werd echter niet geapprecieerd in Rome en kwam dan ook zwaar onder vuur te liggen. Nadat Fabius Maximus zijn Magister Equitum, die wel al te overhaast ten aanval was getrokken, had gered, werd Fabius echter weer op handen gedragen. In de klassieke literatuur komt Cunctator dan ook veelvuldig aan bod omwille van zijn roem, daden en uitzonderlijke strategie. Door het beperkte aantal historische bronnen over de veldheer dient men kritisch om te springen met de literaire traditie over Fabius. De enige historische documentaire bron over Cunctator is zijn elogium uit de Augusteïsche periode. Hoewel het elogium zeer informatief is met betrekking tot Fabius’ carrière, blijkt dat ook al in de Keizertijd enkele wapenfeiten van de veldheer in de vergetelheid waren geraakt. De klassieke auteurs wenden Fabius ook vaak aan als een goed voorbeeld voor anderen. Vaak worden slechts anekdotes over hem verteld en neemt zijn verhaal maar enkele regels in. Naast Fabius’ traditionele eigenschappen zou er ook een oudere traditie over de veldheer bestaan hebben. Daarin wordt Cunctator afgebeeld als een conventionele aristocraat die traditionele militaire strategieën hanteerde gedurende zijn carrière. De latere traditie rond Fabius, sterk gefocust op het verhaal van de cunctatio, was mogelijk van groter belang voor de volgende generaties en bracht zo de oorspronkelijke traditie in de vergetelheid. Petrarca haalt Fabius van onder het stof om zijn humanistisch doel te dienen: Rome te laten herrijzen en haar mos maiorum nieuw leven in te blazen. Dat doet hij door roemrijke Romeinse figuren aan te halen om zo aan zijn tijdsgenoten het na te streven pad aan te geven. Bovendien past Cunctator ook in Petrarca’s visie op geschiedschrijving. De humanist verkiest anekdotes boven droge, historische feiten en plaatst steeds het individu centraal. Petrarca toont duidelijk een grote bewondering voor de veldheer, maar opvallend hierbij is dat hij naast lof ook kritiek op Fabius neerpent. Hiermee onderscheidt Petrarca zich van de klassieke traditie over Fabius. Kortom, Petrarca’s portrettering van Fabius Maximus is een originele visie, die een verfrissende blik op de veldheer werpt.