Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Inleiding Collecting duct carcinomen (CDC) zijn zeldzame en agressieve tumoren met een slechte prognose. Meer dan 70% zijn metastatisch bij diagnose. Er is nog geen éénduidigheid over de behandeling van deze kanker. Er zijn weinig prospectieve studies door het zeldzame karakter van CDC. Methode Artikels werden verzameld via Pubmed. De inclusiecriteria zijn patiënten met gemetastaseerde CDC waarbij een interventie werd bestudeerd met chemotherapie en/of immuuntherapie en/of targeted therapie al dan niet voorafgegaan door nefrectomie of een andere behandeling van de kanker. Resultaten Drieëntwintig studies werden geïncludeerd, waarvan 7 studies over de behandeling van gemetastaseerde CDC met chemotherapeutica, 5 studies over immuuntherapie en 7 studies over targeted therapie. De overige 4 studies waren vergelijkende studies. Gemcitabine in combinatie met Platinumzouten is de meest gedocumenteerde therapiekeuze zowel als eerstelijnstherapie, latere lijns therapie of in combinatie met immuuntherapeutica en/of targeted therapie. Immuuntherapie met Nivolumab werd gedocumenteerd als eerste- en verderelijnstherapie met resultaten die variëren van een reductie van de tumor met 30% tot een volledige respons. Conclusie De behandelingsopties voor een gemetastaseerd CDC zijn beperkt. Er wordt gesuggereerd dat ook in de gemetastaseerde setting nefrectomie nuttig kan zijn. Daarna zou er een bijkomende therapie geassocieerd kunnen worden aangezien dit een verbetering lijkt te geven van de overleving. De behandeling met combinatietherapie Gemcitabine en Platinumzouten zou een verlengde overall survival (OS) en progression free survival (PFS) geven. Bij combinatie van deze therapie met Bevacizumab zou een verlengde overleving gezien kunnen worden. Ook de behandeling met immuuntherapeuticum Nivolumab lijkt veelbelovend als tweedelijnstherapie, maar zou ook als eerstelijnstherapie efficiënt kunnen zijn. Verder onderzoek met prospectieve studies is nodig om een beter inzicht te krijgen in de behandeling van gemetastaseerd CDC.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

DOELSTELLING: Urotheliale blaaskanker met klinische argumenten van nodale aantasting (cN+) gaat gepaard met een slechte prognose. Voor deze patiënten is er een opvallend gebrek aan duidelijke richtlijnen over mogelijke behandelstrategieën. Met deze review wordt het gebruik van radicale lokale therapie d.m.v. RC, al dan niet als onderdeel van multimodale therapie, geëvalueerd. MATERIAAL EN METHODES: Er werd een literatuurstudie uitgevoerd via PubMed, met selectie van relevante publicaties van 1 januari 2015 tem 8 december 2021. RESULTATEN: Er worden 15 retrospectieve reeksen geanalyseerd. De uitkomsten (OS, CSS en RFS) voor deze patiëntenpopulatie zijn zeer variabel. Perioperatieve chemotherapie blijkt over de hele lijn te leiden tot meer gunstige resultaten dan alleen RC, met een OS van 25%-52% na 5 jaar. Vooral bij goede respons op NAC zijn de uitkomsten beter, met een OS van 79-85% na 5 jaar bij complete pathologische downstaging. Het is echter nog onduidelijk wat de beste timing van chemotherapie is (NAC of AC). Daarnaast blijkt RC met perioperatieve chemo ook tot meer gunstige uitkomsten te leiden bij de vergelijking met palliatieve chemotherapie. CONCLUSIE: Er worden matige overlevingsuitkomsten waargenomen bij cN+ urotheliale blaascarcinomen die behandeld worden met RC. Er is echter een opvallende subset van deze patiënten die wel langdurige overleving bereiken, vooral bij goede respons op NAC. Er is nood aan verder onderzoek d.m.v. prospectieve gerandomiseerde studies om kwaliteitsvolle richtlijnen samen te stellen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Achtergrond en doel Prostaatkanker is wereldwijd de tweede meest frequente kanker bij mannen. Hoewel de grote verscheidenheid aan therapeutische opties, blijft mCRPC (metastatic castration-resistant prostate cancer) letaal. 177Lu-PSMA-617 (Lutetium-177 prostate-specific membrane antigen-617) is een veelbelovende therapie waarbij bètadeeltjes zich binden aan tumorweefsels die PSMA tot expressie brengen. Het doel is om de tumorcellen hun vermogen tot replicatie te verstoren en celapoptose te veroorzaken. Methode Voor deze literatuurstudie doorzochten we PUBMED en EMBASE. We filterden specifiek op recente en prospectieve klinische studies. Aan de hand van een systematische zoekopdracht selecteerden we uiteindelijk 6 verschillende studies. Resultaten Deze literatuurstudie toont aan dat Lu-PSMA een voordelig effect heeft op de PSA-respons (prostate-specific antigen) indien de gepaste patiëntenpopulatie gekozen wordt aan de hand van PET-scans. Zowel voor de behandeling in laatste lijn als meer upfront in het therapiebeleid bevestigen we de effectiviteit van Lu-PSMA (PSA-RR: LuPSMA 60% vs. docetaxel 40%, Lu-PSMA + SOC (standard of care) 46% vs. SOC alleen 7%, Lu-PSMA 66% vs. cabazitaxel 44%). Daarnaast heeft Lu-PSMA een goed tolerantieprofiel aangezien patiënten weinig toxische graad 3-4 effecten ervaren. Als graad 1-2 bijwerkingen treden voornamelijk anemie en xerostomie op. Naast een gunstig effectiviteits- en veiligheidsprofiel heeft Lu-PSMA ook een positieve invloed op de pijncontrole en levenskwaliteit. Tot nu toe is geen enkele studie met een waardevolle controle-arm in staat om een overlevingsvoordeel aan te tonen. Conclusie We besluiten dat Lu-PSMA veilig en effectief is voor mCRPC patiënten. Er is nood aan langetermijn fase 3 studies waarbij Lu-PSMA vergeleken wordt met docetaxel enerzijds en met cabazitaxel anderzijds om Lu-PSMA vroeger in het ziekteverloop te kunnen inplannen. Eveneens is bijkomend onderzoek nodig om een correct doseringsschema te bepalen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

ABSTRACT Background: There are no validated markers that predict response or resistance in metastatic clear-cell renal cell cancer (m-ccRCC) patients treated with vascular endothelial growth factor receptor tyrosine kinase inhibitors (VEGFR-TKIs) such as sunitinib and pazopanib. Recently, single nucleotide polymorphism (SNP) rs2981582 in Fibroblast Growth Factor Receptor 2 (FGFR2) was found to be associated with clinical outcome in m-ccRCC patients treated with pazopanib. We aimed to study the impact of this SNP in patients treated with sunitinib. Materials and methods: Germ-line DNA was collected in patients with m-ccRCC starting first-line systemic therapy with sunitinib. SNP rs2981582 in FGFR2 C>T was genotyped. Association of the genotype with response rate (RR), tumor shrinkage, median progression free survival (mPFS) and median overall survival (mOS) were studied. Results: We collected clinical data from 154 patients with available germline DNA. Baseline prognostic markers were well balanced between both subgroups. Patients with the TT-genotype had a poorer outcome compared to patients with the CT/CC-genotype. Median shrinkage of selected tumor target lesions during treatment with sunitinib was -16% versus -31% (p=0.002), mPFS was 8 versus 15 months (p=0.0007) and mOS 22 versus 33 months (p=0.04), respectively. On multivariate analysis, rs2981582 remained an independent predictor of PFS (HR 2.858; p<0.0001; 95%CI 1.659-4.923) and OS (HR of 1.795; p=0.049; 95%CI 1.003-3.212). Conclusion: Polymorphism rs2981582 in FGFR2 is a potential predictive biomarker for sunitinib efficacy in m-ccRCC patients. Prospective validation of the predictive impact of this SNP is warranted.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Background: Solitary fibrous tumor (SFT) is a rare variant of soft tissue sarcoma (STS). Materials and methods: We reviewed SFT patients (pts) treated at our institution between 12/1990-09/2017. Results: We identified 94 pts with a median follow-up (mFU) of 4.7 years (range: 0.1-21.53). Primary sites were chest (33%), abdomen (21.3%), brain (12.8%) and extremities (9.6%); 6.4% of pts presented with synchronous metastasis. Median overall survival (mOS) from first diagnosis was 56.0 months (m) (0.3-258.3). Doege-Potter syndrome was seen in 2.1% of pts. Primary resection was performed in 86 pts (91.5%). Median progression free survival was 34.1 m (1.0-157.1), 43% of pts stayed SFT-free during FU. Local recurrence occurred in 26.7% after a mFU of 35.5 m (1.0-153.8), associated with an OS of 45.1 m (4.7-118.2). Metachronous metastasis occurred in 30.2% after a mFU of 36.0 m (0.1-157.1). OS in metastatic pts was 19.0 m (0.3-149.0). Systemic therapy was given to 26 pts (27.7%) with inoperable/metastatic disease. The most common (57.7%) upfront therapy was doxorubicin, achieving responses in 13.3% of pts with a PFS of 4.8 m (0.423.8). In second line pts were treated with ifosfamide or pazopanib, the latter achieving highest response rates. Third line treatment was heterogeneous. Conclusion: SFT is an orphan malignancy with highly variable clinical course and a considerable risk of local failure and metachronous metastasis. Surgery is the only curative option; palliative systemic therapy is used in inoperable/metastatic cases but achieves low response rates. The highest response rates are seen with pazopanib in second/third line.