Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Toen kwam er een aardbeving die zo verschrikkelijk en afschuwelijk was dat de grond golfde als de golven van een stormachtige zee, en de bergen dansten als dronken, en de stad in één ellendig moment instortte waarbij meer dan duizend mensen omkwamen. Een stad is geen boom. Deze uitspraak van Christopher Alexandre bevat meerdere betekenislagen. Eén ervan is dat een stad, in tegenstelling tot een boom, niet van zijn wortels kan worden losgesneden en getransplanteerd. Wat zou er gebeuren als je een stad zou moeten herbouwen? Zou het mentale idee sterk genoeg zijn om stand te houden als het van zijn oorspronkelijke locatie zou worden verplaatst? Het antwoord is te vinden in Noto, een klein stadje aan de kust van Sicilië. De stad werd drie eeuwen na elkaar getroffen door twee aardbevingen. Na de eerste in 1693 werd de stad herbouwd in een versie van barok die uniek is voor de regio. De tweede aardbeving in 1990 zette de lokale bevolking ertoe aan om het afbrokkelende landschap opnieuw te herstellen. De vernietigende kracht van de natuur is een bron van vernieuwing geweest voor het eiland. Het stedenbouwkundig plan wordt gekenmerkt door twee conflicterende rasters. Het ene raster structureert de helling, die het historische centrum van de stad herbergt. Het tweede raster begeleidt het deel van de stad op de top. Een lichte scheefstand tussen de twee herinnert ons aan de vorming van de stad. Noto is opvallend fris en homogeen in zijn bouwstijl van de Siciliaanse barok. De reden hiervoor, afgezien van de tabula rasa-toestand, is het verrassend kleine aantal architecten dat de gebouwen heeft gebouwd. Drie om precies te zijn. In elkaars voetsporen. De eerste is Gagliardi, die de vroegste religieuze gebouwen uit de plaatselijke steengroeve hakte. Alles werd opgetrokken uit dit gele materiaal dat de stad zijn naam gaf. De Gouden Stad. Het werk van Gagliardi en zijn twee volgelingen, Sinatra en Labisi, kan worden samengevat als renaissance met een barok enthousiasme. Lokale invloeden van het eiland zijn versmolten met antieke motieven. De kromming, een van de favoriete compositiegereedschappen van Gagliardi, is zowel terug te vinden in de concave façade van zijn kerken als in de elegante oplossing voor de achtergevel van het stadhuis in het centrum van de stad. Als een tijdcapsule is het centrum intact vanwege zijn status als UNESCO-erfgoed. Net buiten de perimeter lost de droom op in de armoedige buitenwijken van de stad. Vanwege de verbluffende schoonheid van het historische deel is er geen middenweg in Noto, geen verstrengeling van oud en nieuw. Is een hedendaagse architectuur mogelijk? Zijn er genoeg stenen over in de steengroeve?