Abstract | Keywords | Export | Availability | Bookmark

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Het is belangrijk dat mensen zich kunnen verplaatsen zonder hulp van anderen om deel te nemen aan het maatschappelijke leven (participatie). Dat heeft impact op hun levenskwaliteit. Dat geldt uiteraard ook voor kinderen en jongeren. Mensen met ernstige lichamelijke beperkingen zijn hier vaak beperkt in, maar kunnen dankzij elektrische rolstoelen zelfstandig mobiel zijn. In deze studie werd het effect onderzocht van een rolstoeltrainingsprogramma op participatie en levenskwaliteit bij kinderen en jongeren met cerebrale parese (CP) tussen 10 en 21 jaar oud. CP ontstaat wanneer de hersenen van een kind voor, tijdens of binnen het eerste jaar na de geboorte beschadigd raken. Door deze aandoening werken de hersenen niet meer goed samen met de spieren. Dit zorgt voor allerlei klachten, zoals problemen met bewegen. Deze kinderen en jongeren zijn dus afhankelijk van passende hulpmiddelen en trainingsprogramma's om mobiliteitsbeperkingen te verhelpen. Tot op vandaag zijn er geen heldere richtlijnen rond duur, intensiteit en structuur voor mobiliteits-trainingsprogramma’s voor kinderen en jongeren met ernstige CP. Het Wheelchair Skills Training Program (WSTP) blijkt geschikt te zijn voor verschillende rolstoelafhankelijke populaties. Het WSTP is nog niet gebruikt voor kinderen en jongeren met ernstige CP maar het lijkt wel tegemoet te komen aan hun noden. Voor de studie van start ging, was de verwachting dat er na het WSTP een verbetering zou zijn in rolstoelvaardigheden, participatie en levenskwaliteit. Daarnaast werd er verwacht dat er een verband zou zijn tussen de verbetering in rolstoelvaardigheden en de verbetering in participatie enerzijds en de verbetering in rolstoelvaardigheden en de verbetering in levenskwaliteit anderzijds. Er werden twee verschillende aspecten van participatie bekeken. Enerzijds in welke mate de vooropgestelde doelen bereikt werden (uitvoering) en anderzijds hoe tevreden het kind/de jongere zich daarbij voelde. Uit de analyse van de resultaten blijkt dat de rolstoelvaardigheden na het programma verbeterd waren. Verder verbeterden beide aspecten van de participatie van de deelnemers duidelijk na het trainingsprogramma. De vragenlijst over de levenskwaliteit bevatte negen domein. Na de trainingen was er in geen enkel domein een duidelijke verbetering zichtbaar. Als de rolstoelvaardigheden van een deelnemer na het WSTP goed waren, was de tevredenheid over zijn/haar participatie ook goed. De uitvoering van hun participatiedoelen had echter geen sterke relatie met hun rolstoelvaardigheden. Daarentegen bleek dat een verbetering van de rolstoelvaardigheden een matige, goede of zelfs uitstekende relatie had met een verbetering van bepaalde aspecten van de levenskwaliteit en de totale levenskwaliteit. Deze studie toont dus aan dat met het programma voor rolstoelvaardigheidstraining de participatie van een kind of jongvolwassene kan verbeteren. Op basis van de waargenomen relaties kan er gezegd worden dat als hun rolstoelvaardigheid verbetert, hun levenskwaliteit ook kan verbeteren op lange termijn. Het gebruik van het programma voor rolstoelvaardigheidstraining kan veelbelovend zijn voor gebruik in de klinische praktijk om de zelfstandigheid van kinderen en jongeren met CP te stimuleren. Voor meer robuuste resultaten zijn echter meer studies nodig met meer deelnemers, een langere trainingsperiode en nog betere beoordelingsinstrumenten voor levenskwaliteit.