Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Het non bis in idem-beginsel is aan vernieuwing toe. Het concept juridisch dubbele belasting vindt haar grondslag in een orthodox rechtspositivisme dat wetten ziet als sociale afspraken waar niet van kan worden afgeweken. Pacta sunt servanda zeker wanneer deze afspraken op het hoogste nationale niveau zijn tot stand gekomen. In deze zin kunnen enkel identieke belastingen aanleiding geven tot dubbele belasting. De verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog leiden tot het besef dat ook overheden feilbaar zijn. Minstens moet elk overheidsoptreden voortaan getoetst worden aan de beginselen van redelijkheid en gelijkheid. Het geeft aanleiding tot de oprichting van de Raad van State en een Grondwettelijk Hof dat vanaf 1989 wetten toetst aan de basisbeginselen vervat in de Grondwet. Een dergelijke paradigmashift doet ons anders kijken naar dubbele belasting. Voortaan gaat het niet meer over de vraag of belastingen identiek zijn. Wel over de vraag in welke mate (dubbele) belastingen nog te verantwoorden zijn in het licht van de redelijkheid. In deze masterproef geven we een nieuwe invulling aan het non bis in idem-beginsel: dit beginsel verzet zich tegen elke vorm van onredelijke belasting. Dubbele (economische) belasting is één, maar niet noodzakelijk het enige, geval van onredelijke taxatie. Overheden blijven nochtans vrij om elke (dubbele) belasting in te voeren. In de mate dat belastingen onredelijk zijn, dienen overheden voortaan wel hun handelen te verantwoorden. Hiermee wordt aansluiting gevonden bij het redelijkheidsbeginsel. Het redelijkheidsbeginsel vormt immers een bijzondere toepassing van het motivatiebeginsel: alles is redelijk in de mate dat het in redelijkheid kan worden verantwoord. Hiermee gaan we in tegen de dominante opvatting in de rechtsleer die stelt dat non bis in idem niet méér kan zijn dan een richtsnoer voor de wetgever, op straffe een ontoelaatbare inbreuk te plegen op de beleidsvrijheid van fiscale overheden. Niets is minder waar. De wettelijke grondslag om tegen onredelijke belasting op te treden, ligt verankerd in het (fiscaal) gelijkheidsbeginsel (artikel 172 Gw.). Reeds eerder stelde het Grondwettelijk Hof vast dat onredelijkheid aanleiding kan geven tot ongelijke behandeling. Deze ongelijkheid is gelegen in het onderscheid dat ontstaat tussen belastingplichtigen die redelijk worden behandeld en belastingplichtigen die onredelijk worden behandeld. In België is iedere overheid gehouden zich te conformeren aan dit gelijkheidsbeginsel en dus ook aan het redelijkheidsbeginsel gelezen in samenhang met het gelijkheidsbeginsel. Verder biedt de procedure van ambtshalve ontheffing een adequate rechtsingang om op te treden tegen onredelijke belasting. Deze procedure die op federaal niveau vervat ligt in artikel 376 §1 WIB noopt de adviseur-generaal om ontheffing te verlenen van "overbelastingen die voortvloeien (...) uit dubbele belasting". De rechtspraak hanteert het redelijkheidsbeginsel als maatstaf. In lijn met bovenstaande analyses vormen situaties van (economisch) dubbele belasting de meerderheid van de toepassingsgevallen. Het bovenstaande doet ons besluiten dat er wel degelijke plaats is in onze Belgische rechtsorde voor een beginsel dat zich verzet tegen onredelijke belasting. Langs deze weg wil deze masterproef een aanzet geven in een reeds lang aanslepend debat over het materiële non bis in idem-beginsel in het fiscaal recht. Vele vragen blijven onbeantwoord. Maar dat geeft niet.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In dit onderzoek wordt vanuit uiteenlopende invalshoeken gekeken naar de manier waarop Vlaamse woonzorgcentra omgaan met een mission statement op hun website. Enerzijds stelt zich de vraag wat woonzorgcentra communiceren. Anderzijds stelt zich de vraag wat de rol, betekenis en relevantie is van deze publieke opdrachtverklaring. De focus in deze studie op ‘tastbare concepten van zorgkwaliteit’ werd bewust gekozen. Dit concept geeft invulling aan de corporate identity van een woonzorgcentrum als vertrekpunt voor de relaties die deze woonzorgcentra aangaan met interne en externe stakeholders. Het rapporteringsgedrag van woonzorgcentra conformeert zich aan de inzichten van de new institutional theory die stelt dat het handelen van een organisatie kan worden begrepen als een antwoord op de verwachtingen van de gemeenschap. Daarnaast merken we profilering ten aanzien van het personeel en profileren commerciële woonzorgcentra zich sterker. Dat geen verband kan worden vastgesteld met zorgkwaliteit op de werkvloer doet verstaan dat mission statements in hoofdzaak een symbolische rol vervullen. De dialoog met leiderschaps- en organisatieleer, het denken omtrent institutionalisering en stakeholder- en disclosuretheorieën opent de deur tot nieuwe onderzoeksvragen.