Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

“I don’t feel safe as a journalist in Indonesia, that’s why I don’t plan to be a journalist for the rest of my life.” Indonesië koesterde in 2014 hoge verwachtingen voor zijn kersverse president Joko ‘Jokowi’ Widodo. Zes jaar later lijken de journalisten echter teleurgesteld in wat achteraf gezien valse beloftes leken te zijn. Ellen De Keyzer deed onderzoek naar de persvrijheid in Indonesië onder de huidige president Jokowi en zocht naar verklaringen voor het stijgende aantal aanvallen aan het adres van journalisten. Medialieveling Jokowi kondigde in 2014 grootse democratische hervormingen aan en ontving in april 2015 een prijs voor de persvrijheid van de Indonesische persraad Dewan Pers. De toekomst van de Indonesische media leek er eindelijk rooskleurig uit te zien. Onderzoek lijkt nu echter te suggereren dat de persvrijheid in Indonesië er onder president Widodo op achteruit is gegaan. De Keyzer kwam tot deze conclusie op basis van kwalitatief onderzoek aan de hand van negen diepte-interviews bij print- en online journalisten. De vuile onderbuik van Indonesië De respondenten zijn het er eensluidend over eens dat hun persvrijheid achteruitging sinds de aanvang van de tweede ambtstermijn van de president. Toch lijkt de liefde voor Jokowi nog steeds aanwezig te zijn. “Jokowi as a person is a good man, but his policy is not.” De journalisten beschuldigen de president ervan oogkleppen te dragen als het op hun rechten aankomt. De media zijn nochtans wel degelijk in staat om beleidskritische verhalen te publiceren. Ze ervaren hierbij niet meteen druk van overheidswege, maar wel van drukkingsgroepen uit de samenleving. De Indonesische samenleving is verdeeld in twee kampen: een kamp bestaande uit aanhangers van president Jokowi en een oppositiekamp. Wanneer iemand (een journalist bijvoorbeeld) kritiek levert aan het adres van de overheid, loopt die het risico om aangevallen te worden door de achterban van de president. In het tegenkamp wordt dezelfde trend vastgesteld. Deze verdeeldheid zou aan de basis liggen van het groeiende gevoel van onveiligheid bij journalisten. Het onderzoek toonde aan dat journalisten in Indonesië zich de laatste jaren meer en meer bedreigd voelen. Overheen de hele archipel worden journalisten zowel online, als fysiek en juridisch aangevallen. Bedreigingen tegen journalisten Dat Indonesië een van de landen is met het grootste aantal socialemediagebruikers, komt de journalisten hier niet ten goede. Veel van de lastercampagnes worden immers online geïnitieerd door buzzers (online cyberarmies). Ook de fysieke agressie tegenover journalisten is gestegen sinds president Jokowi aan de macht is. Het geweld is zowel afkomstig van de politie tijdens demonstraties, als van gewone burgers die zich niet kunnen vinden in een artikel en daarom gezamenlijk de krantenredactie bestormen. Daarnaast gaat ook het aantal rechtszaken tegen journalisten in stijgende lijn. Journalisten die werken voor een gecertificeerd nieuwsmedium, zijn tijdens de uitoefening van hun journalistieke activiteiten beschermd tegen juridische acties op basis van de Perswet. Een dergelijke vergunning is echter duur waardoor vele mediaoutlets in Indonesië niet gecertificeerd zijn. Dit betekent dat de journalisten die werken voor zo’n niet-gecertificeerde krant, wel voor de rechtbank kunnen worden gedaagd en geen recht hebben op een interne procedure onder het toezicht van de Dewan Pers. Dit resulteert in een groot aantal strafrechtelijke veroordeling