Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Luiswishi is een koper-cobalt afzetting gesitueerd in de Katanga provincie in de Democratische Republiek Congo. Deze afzetting wordt gekenmerkt door grote lichamen van opgebroken gesteenten genaamd megabreccia waarvan de grootte van de fragmenten kan variëren van enkele honderd meter tot een kilometer. Tussen, rond en doorheen deze megabreccia bevinden zich kleinere breccia lichamen. Verschillende studies werden reeds gedaan in een poging de oorsprong van zowel de megabreccia als de breccia te achterhalen, wat leidde tot het ontstaan van verschillende modellen. Vandaag de dag bestaan er drie grote modellen, met name het gebergtevormend, tektonisch model, zout tektoniek en het olistostroom, sedimentair model. Op basis van de resultaten van analyses uitgevoerd in dit onderzoek op breccia afkomstig van Luiswishi, konden bepaalde elementen uit deze drie modellen bevestigd of ontkracht worden en konden er nieuwe conclusies genomen worden betreffende de oorsprong van deze breccia. Twee grote groepen van breccia werden onderscheiden op basis van de samenstelling van hun fragmenten. In de eerste groep, de monomicten, is de samenstelling van de fragmenten steeds hetzelfde. De fragmenten in deze groep zijn hoekig tot semi-afgerond en vormen vaak een duidelijke puzzel structuur, wat wijst op weinig verplaatsing van de fragmenten na de brecciatie. De ruimte tussen de fragmenten is opgevuld door een fijnkorrelige, grijze en de eerste fases van een grofkorrelige, witte dolomiet. Deze zijn geassocieerd met een fluïdum met een hoge saliniteit en een hoge vormingstemperatuur. Deze hoge saliniteit is waarschijnlijk het resultaat van de oplossing van evaporieten. Twee mogelijke mechanismen voor de vorming van de monomicten werden afgeleid uit resultaten, namelijk hydraulische fracturatie door een hoog salien fluïdum in overdruk en brecciatie door instorting van het gesteente als gevolg van holtevorming door de oplossing van de evaporieten. Beide mechanismen zijn geassocieerd met het oplossen van de evaporieten. Naast het hoog saliene fluïdum, is er in de latere fases van de witte dolomiet nog een laag tot gemiddeld salien fluïdum aanwezig, wat wijst op de infiltratie van meteorisch water. De tweede groep van breccia zijn de polymicten. Hier komen fragmenten van verschillende samenstellingen voor. De fragmenten zijn meer afgerond en afgeplat en de puzzel structuur is volledig afwezig. De polymicten worden verder onderverdeeld in polymict type I en II, op basis van de invulling van de ruimte tussen de fragmenten. In polymict I is deze opgevuld door een fijnkorrelige, bruin-grijze, kleiige dolomiet die relicten bevat van de grijze en de witte dolomiet. Deze generatie van dolomiet is het gevolg van het opbreken van de vroegere dolomiet generaties. In polymict type II is deze opgebroken dolomiet generatie ook aanwezig in kleinere hoeveelheden. Het grootste deel van de ruimte tussen de fragmenten wordt opgevuld door een gerekristalliseerde dolomiet. De opgebroken dolomiet generatie, in combinatie met de eigenschappen en de structuur van de fragmenten, leidt tot de conclusie dat de breccia fysische abrasie hebben ondergaan, wat leidde tot de vorming van de polymicten. In het algemeen tonen deze resultaten veel gelijkenissen met twee van de drie grote modellen, namelijk het syn-orogene, tektonische model in combinatie met zout tektoniek.