Abstract | Keywords | Export | Availability | Bookmark

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Mentale gezondheidsproblemen in de kindertijd kunnen blijven doorwerken tot in het volwassen leven. Vaak voldoen kinderen aan criteria van verschillende diagnostische categorieën tegelijk en de aard van een psychische problematiek verandert doorheen het leven. Transdiagnostische therapeutische modellen, waarbij gemeenschappelijke onderliggende processen van verschillende stoornissen worden behandeld, kenden de voorbije jaren een sterke evolutie. De aanwezigheid van (on)veilige gehechtheidsrelaties tussen kinderen en hun ouders is een dergelijke transdiagnostische factor die kinderen meer of minder kwetsbaar maakt om verschillende vormen van psychopathologie te ontwikkelen. Evidence-based behandelingen die veilige gehechtheidsrelaties tussen ouders en kinderen herstellen of stimuleren, ontbraken voor lagere schoolleeftijd. Recent werd Middle Childhood Attachment-based family Therapy (MCAT) ontwikkeld, om hieraan tegemoet te komen. In deze masterproef wordt gerapporteerd over een kwalitatief pilootonderzoek naar de tevredenheid van ouders over deze interventie. Hiervoor werden twee onderzoeksvragen opgesteld: (1) ‘Welke effecten ervaren ouders van Middle Childhood Attachment-based Family Therapy?’ en (2) ‘Welke elementen zijn daarin volgens ouders (niet) helpend?’. Door middel van een kwalitatieve analyse volgens de Deductive Category Assignment van Mayring (2014) werden 10 semigestructureerde interviews van ouders die deelnamen aan MCAT geanalyseerd, en werd een eerste antwoord gezocht op deze onderzoeksvragen. De globale doelstellingen van MCAT zijn om ouders en kinderen te helpen de onveilige gehechtheidscyclus (een patroon van escalerende negatieve interacties tussen ouders en kinderen) te doorbreken, ouders te helpen om in reactie op stress bij het kind secure base ondersteuning te bieden, en het helpen ontwikkelen van secure base scriptkennis bij het kind. De vergelijking van deze doelstellingen met de resultaten van deze pilootstudie tonen dat de therapie ouders en kinderen met gedrags- en emotionele problemen sterk ondersteunt. De analyse van de resultaten toont dat ouders vaker emotioneel en praktisch ondersteunend reageren op de misgesignaleerde zorgnoden van hun kind. Hierdoor voelen kinderen zich gehoord en zal hun stress dalen. Meer concreet blijkt dat MCAT ervoor zorgt dat de ouder nieuwe copingstrategieën leert om om te gaan met de moeilijkheden waarvoor hulp werd gezocht, en dat de ouder nieuwe inzichten in zichzelf verwerft. Ouders ervaren echter ook dat de aanmeldklachten onvoldoende verminderd zijn en vervolgtherapie is bijgevolg gewenst. Volgens de resultaten in dit onderzoek blijken deelname als ouder aan de therapie en de houding van de therapeut cruciale elementen voor de effectiviteit van de therapie.