Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Klank voor Klank, Woord voor Woord richt zich op het verbeteren van de articulatie (fonetisch en fonologisch) op een gestructureerde wijze. Naast het oefenen op woordniveau is er ook aandacht voor het automatiseren en generaliseren in de spontane spraak. Het materiaal is ook bruikbaar als ondersteuning bij beginnend leesonderwijs wanneer wordt gewerkt aan klank-tekenkoppeling, klankbewustwording en het oefenen van de auditieve vaardigheden (klankonderscheiding, analyse, synthese, woord- en syllabestructuur). Klank voor Klank, Woord voor Woord bestaat uit 3 mappen: 2 mappen rondom medeklinkers en medeklinkerclusters en 1 map met klinkers en tweeklanken. De mappen zijn systematisch opgebouwd per klank en per klankpositie (initiaal, finaal en mediaal): • letter met visuele cue voor het maken van de klank; • drill-blad voor het inslijpen van (nieuwe) articulatiepatronen van de doelklank; • eenvoudige oefenwoorden in gekleurde afbeeldingen; • een schat aan oefenwoorden opbouwend van enkelvoudige tot meerlettergrepige woorden; • oefenwoorden waarin clusters centraal staan; • aanvullende oefeningen (zeggen en leggen, vertelplaten) waarbij op speelse wijze de transfer naar het spontaan spreken geoefend kan worden. Omdat het belangrijk is intensief samen te werken met ouders, verzorgers en/of leerkrachten om het geleerde te kunnen generaliseren, is een extra tabblad toegevoegd. Hierin staat een heldere uitleg en worden spelsuggesties voor het oefenen gegeven.

articulatie --- logopedie --- therapiemateriaal --- Schoolbooks - Didactic material --- Didactics of languages --- Didactics of Kindergarten --- Phonetics

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Aan het einde van het millennium kent China een heropleving van de concubinecultuur in de vorm van ernai en xiaosan. Dit zijn vrouwen die tegen een materiële of financiële vergoeding gezelschap bieden aan getrouwde mannen. Om gelijkaardige redenen als in het verleden, lijkt de lange traditie van buitenechtelijke relaties door te werken in deze nieuwe vorm. Tijdens het keizerrijk in China waren concubines een door de wet en maatschappij geaccepteerd verschijnsel. Concubines verkregen door het moederschap een bepaalde status, waardoor zij een beperkt aantal juridische rechten en bepaalde sociale bescherming genoten. Het is echter de vraag of de “voordelen” die deze bijvrouwen tot het midden van de twintigste eeuw genoten nog wel dezelfde zijn als voorheen. Tegenwoordig kan overspel juridische consequenties hebben en lijkt de nieuwe bijvrouw door de maatschappij en in de media gestigmatiseerd te worden. Naast verbeteringen lijken er nu ook nieuwe nadelen te zijn. Ook maakt de nieuwe bijvrouw geen deel meer uit van de familie en heeft zij geen duidelijke sociale status meer. De centrale vraag die deze thesis daarom wil beantwoorden luidt als volgt: Wat zijn, naast de gelijkenissen, verschillen tussen de “moderne bijvrouw” en haar vroegere evenknie? Deze vraag wordt benaderd vanuit twee invalshoeken: een sociolinguïstische en een juridische. Enerzijds wordt bekeken hoe de huidige maatschappelijke visie op vrouwen in buitenechtelijke relaties is veranderd en hoe dit naar voren komt in de taal, anderzijds wordt de juridische status van bijvrouwen onderzocht en gekeken hoe hun veranderende positie terugkomt in de wet. Via een frequentieanalyse en literatuuronderzoek wordt het idee ondersteund dat de termen xiaosan en ernai, door tegenwoordige taalgebruikers uit het beschikbare historische taalrepertoire zijn gepikt, omwille van de negatieve bijklank die zij hebben. De begrippen ernai en xiaosan lijken een taalkundige voortzetting van patriarchale verhoudingen uit het verleden en zijn een illustratie van vrouwelijke degradatie. Daarnaast lijkt de link met het oude instituut van het concubinaat, bewust en strategisch door de media en de overheid gebruikt te worden om eigen doelen te realiseren. Uit bestudering van de Huwelijkswet uit 2001 en de relevante toelichting door de overheid, blijkt dat de staat moeite lijkt te hebben met de definiëring van buitenechtelijke relaties. Wel is het duidelijk dat overspel gezien wordt als een morele en sociale bedreiging. Het ernai en xiaosan fenomeen wordt door de staat gezien als een vorm van prostitutie, maar wordt niet zo benaderd. Weliswaar is overspel (nog) niet strafbaar gesteld door de wet, maar structurele samenleving met iemand van de andere sekse is al bij wet verboden. Kortom: de moderne concubines ervaren nu niet alleen sociale en politieke afkeuring, ook op juridisch vlak is hun positie niet versterkt.