Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Art machinique de l'image-mouvement, le cinéma intéresse des poètes novateurs comme Apollinaire et les surréalistes et constitue une mutation anthropologique qui pèse sur le devenir de la poésie. Cet ouvrage analyse les liens entre poètes et cinéma en étudiant des textes méconnus aux frontières entre les arts.

French poetry --- Motion pictures and literature --- Modernism (Literature) --- History and criticism --- Motion pictures and literature. --- Poésie française --- Cinéma et littérature --- History and criticism. --- Histoire et critique --- French poetry - 20th century - History and criticism --- Modernism (Literature) - France --- Film --- Poetry --- French literature --- anno 1910-1919 --- anno 1920-1929

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

"Une histoire littéraire buissonnière. Ainsi pourrait-on qualifier le parcours original auquel nous convie cet ouvrage, qui propose une lecture insolente et insolite de cinquante années de littérature -- de 1900 à 1950 -- par le prisme des objets. 00Objets de tous les jours comme le tabac, le vélo ou le mouchoir, objets d'écrivains comme la machine à écrire, la revue ou la carte de visite, objets de la modernité technique comme le microphone, la radio ou la télévision, etc. : tous ont quelque chose à nous dire de l'imaginaire littéraire et de la condition des écrivains de cette époque. Mais cette histoire littéraire tangible permet aussi de retracer cinquante ans de bouleversements techniques, artistiques et sociaux dont les écrivains ont été des témoins privilégiés. 00Richement illustré par des documents d'époque, ce livre prolonge et réinvente l'héritage du 'Projet d'histoire littéraire' d'Aragon, des 'Mythologies' de Roland Barthes, mais aussi des 'Je me souviens' de Georges Perec" --

Literature --- 1900-1950 --- Themes, motives --- Literature, Modern --- Implements, utensils, etc., in literature --- History and criticism

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De Frans-Roemeense dichter Tristan Tzara toont aan de hand van zijn surrealistisch meesterwerk L’homme approximatif aan hoe de recente gebeurtenissen van de Eerste Wereldoorlog de centrale plaats van de mens binnen de maatschappij volledig hebben veranderd. De mens is van zijn troon gestoten en dit wordt zichtbaar door het feit dat niet de mens, maar de natuur centraal komt te staan binnen de fictieve werkelijkheid die Tzara creëert door middel van zijn poëzie. Hij toont tegelijkertijd aan hoe de menselijke identiteit dubieus en onbetrouwbaar is geworden. De mens aanwezig in l’Homme approximatif is constant op zoek naar zijn eigen identiteit die hij tracht te vatten door middel van introspectie, al blijkt deze zoektocht al snel zinloos te zijn aangezien de mens nooit verder geraakt dan een benadering van zijn eigen identiteit. Er blijft met andere woorden altijd een zekere twijfel bestaan en deze twijfel draagt bij aan de prominent aanwezige onzekerheid over wat het nu precies nog betekent om mens te zijn in een samenleving die compleet overhoop is gegooid. In het werk wordt duidelijk dat niet alleen de mens onzeker is geworden, maar eveneens zijn plaats binnen de maatschappij op losse schroeven is gezet. Tzara vervaagt alle grenzen tussen het menselijke en het natuurlijke en zo komen mens en natuur op gelijke hoogte te staan. Het vervagen van de grenzen tussen menselijk en niet-menselijk gaat zelfs zo ver dat bewusteloze objecten menselijke capaciteiten hebben gekregen. Deze gelijkwaardigheid van de mens en de rest van de wereld rondom hem zien we ook in de aansprekingen binnen de poëzie. De auteur spreekt een waaier van mogelijke ontvangers aan en dat op eenzelfde manier ongeacht het feit of de aangesprokene een menselijk personage, de lezer zelf of een materieel voorwerp is. Zo bevestigt Tzara de veranderde positie van de mens, die niet langer centraal staat noch binnen de literatuur, noch binnen de werkelijke samenleving en op deze manier kan l’Homme approximatif gelezen worden als een sterke kritiek op het antropocentrisme. Tzara maakt een einde aan het gedachtengoed dat de mens eeuwenlang als het centrum van de wereld heeft beschouwd. Tzara stelt niet enkel de identiteit van de mens en de bekentenis van het menselijke in vraag, maar eveneens de rol van de dichter en de manier waarop men nog poëzie kan maken in de huidige omstandigheden. De dichter komt dan ook zelf terug in l’Homme approximatif en gaat actief op zoek naar de best mogelijke manier om zijn betekenis over te brengen door middel van woorden en dus via een specifieke en nieuwe vorm van poëzie. Tzara heeft bijgevolg dan ook zijn eigen poëzie zo goed mogelijk afgestemd op de boodschap die hij wenst over te brengen. Zo zien we hoe een volledig veranderde werkelijkheid, die daarenboven onzeker en onvoorspelbaar is geworden, wordt benaderd door middel van een ingewikkeld taalgebruik en een vervreemdende vorm van poëzie. L’Homme approximatif is met andere woorden een benadering van de veranderde werkelijkheid en het werk toont bovendien aan dat de menselijke aanwezigheid binnen de poëzie ook nog slechts een benadering is van de mens.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

This essay is framed within a larger research project that tries to trace the notion of poetry in film. Although this is mainly a theoretical-philosophical study, I will center my research around German filmmaker Ute Aurand's film Rasendes Grün mit Pferden (2019) to explore the inherently lyrical nature of the diary film. Balancing lyrical theory and film theories on documentary and performativity, I build up my argument by analysing the poems of Scottish poet and filmmaker Margaret Tait, whose interdisciplinary oeuvre also relies on the essayistic portrait and diary modes. First, I argue how Walter Benjamin's notion of aura lies at the heart of lyricism; in this relationship between the original artwork, the aura and the reproduction, I recognise similarities with the debate on lyricism and reality. Then, I show how the diary film explicitly maintains a complex relationship with the “here and now” of the auratic experience. According to Benjamin, aura is lost in the reproduction of the original; however, I argue a lyrical reality is brought into being by the essayistic performativity of the diary film, allowing the copy to set up as much of an auratic dialectic between beholder and beheld as the so-called original. I trace the lyrical aura of the "here and now" in the work of Aurand and Tait, convinced that they try to repeat their auratic, daily encounters with reality on a textual or audiovisual level. Finally, I draw attention to the way in which aura informs film exhibition as well.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Born in 1953 in Paris, Sophie Calle is a French artist who has exhibited extensively throughout the world since the late 1970s. She has been described as a conceptual artist, a photographer, a movie director or even detective; her work has a very recognizable shape that includes altering the means of expression. Douleur exquise narrates the break-up of a love affair the artist went through in 1984. Where the artist decides to begin a journey to alleviate her suffering, the work contrasts Sophie Calle’s own feelings with anonymous people’s answers to the question “Which was the day when I suffered the most?”. Towards her own recovering, she develops a very intricate ritual which fades away as her texts darken to the point of completely disappearing, symbolising a return to life. Our analysis is divided in three specific parts that aim to understand the process in which the artist can overcome her grief by comparing her own suffering to the others’ in the context of a ritual. Within the first part we find repeated elements that are at the base of the story to anticipate the loss, some more abstract than others, as it is the case of the notion of travel or the feeling of duality and contraposition, but also the predominant colors and their importance, as well as the regressive day count and the duplication of image and text. At the same time, we discuss the importance of the lost object figure as the absent man in light of some notions proposed by Freud in Pain and Melancholy (1915). Regarding the second stage, we can associate it with the collective construction of mourning at different levels, in order to outline a collective memory exercise and the overcoming of mourning or as a ritual. In this sense, if the first half seeks to anticipate the loss, the second one tries to evoke it to ideally overcome it, which is related to the parallel construction that exists between the stories of Sophie Calle and those of the witnesses. In other words, we seek to discover how this second stage in the construction of Exquisite Pain transforms the subjectivity of the author's initial narrative to create what we have decided to call a shared ritual of pain. In the third part, we analyze the notion of ritual as a method of overcoming loss, by finding aspects that are specific to it as the question of authorship, a notion that is discussed in order to problematize the figure of the author as part of the ritual. In a fourth step we return to what Exquisite Pain represents, as a witness resulting from the mourning and overcoming the loss. The book becomes the final stage of Sophie Calle's mourning: “The method was radical: in three months I was cured. Exorcism succeeded, in the fear of a relapse, I abandoned my project. To exhume it fifteen years later”. (Calle: 2003, 203). The book concretizes the result of the shared exercise that explores the possibilities of literature from different angles, that we analyze under two types of interaction with respect to the ritual: it appears from the fact of having relativized collective mourning from a structure that will be reviewed in this work. To this end, it was necessary to analyze the way in which the two stories interact (that of Calle and that of the interrogated ones) by finding the peculiarities of the result: a possible structure and the elements involved, considering always that it concerns a collective exercise that pushes the boundaries between the personal and the public.