Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Schoolbooks - Didactic material

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

L'ouvrage Pierre Jean Jouve, au carrefour des mondes modernes et contemporains, dirigé par trois spécialistes de l'oeuvre de Pierre Jean Jouve, permet de dresser cette oeuvre, aussi suspecte qu'admirée, entre cathédrale et mythe, comme un moment crucial de notre modernité, descendant, d'une part, de Baudelaire, Mallarmé ou encore Edgar Poe, rencontrant des oeuvres soeurs comme celle de Bataille et fondant, d'autre part, notre contemporain, celui de nos poètes, écrivains, peintres et compositeurs.

Jouve, Pierre Jean,

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze thesis heeft als basis de vertaling van de hedendaagse literaire roman van Lydie Parisse L’Opposante de la presque’île. Het verhaal gaat over een oude vrouw die post mortem het woord richt tot haar kinderen. Het verhaal is geschreven in de vorm van een monoloog. De roman is tegelijk lyrisch en poëtisch van aard. Tijdens de vertaling werden we dan ook geconfronteerd met drie types van vertaalproblemen. We hebben die opgelost met het doel de stijl, het ritme en de literaire strategieën van de auteur te respecteren. Toch mag respect voor de brontekst niet leiden tot een stroeve vertaling. Ten eerste was het belangrijk het spontane effect van de monoloog zo natuurlijk mogelijk weer te geven. Daarnaast waren er aanpassingen nodig die typisch zijn voor een vertaling van het Frans naar het Nederlands. Tot slot moest het lyrisch en poëtisch karakter van de roman in de vertaling aanwezig blijven, waardoor we in sommige gevallen op onze creativiteit moesten beroep doen. Hoewel we soms wat vrijer vertaald hebben, bleef het onze bedoeling dat onze vertaling een adequate weergave van de brontekst zou vormen. In de vertaalwetenschap en -praktijk wordt de relatie tussen de brontekst en de doeltekst aangeduid met de term equivalentie. Uit het overzicht van de equivalentietheorieën doorheen de geschiedenis blijkt dat er twee visies zijn. Voor een eerste groep vertalers-linguïsten is de vertaling equivalent als het effect op de doeltaallezer gelijk is aan het effect op de brontaallezer. Toch is daarbij vaak het probleem dat ze onvoldoende trouw blijven aan de brontekst. Voorbeelden uit die groep zijn Cicero of Nida. Vanaf de jaren zeventig ligt de nadruk op het bereiken van een evenwicht tussen het respect voor de brontekst en de realisatie van een vertaling die rekening houdt met het effect op de doeltaallezer. Voor Koller en Hatim zijn twee teksten equivalent als dat evenwicht bereikt is, ook al is er in de vertaalde tekst gebruik gemaakt van creativiteit en zijn vertaaleenheden geherstructureerd. Koller noemt dat evenwicht double linkage. Recente visies over literair vertalen neigen meer naar schrijven. Het ideaal van totale equivalentie is volgens vertaalwetenschappers niet haalbaar en kan ook niet objectief gemeten worden. Uit de toepassing van de equivalentietheorieën op onze vertaling blijkt dat de equivalentietheorie van Koller het meest aansluit. Dat kan verklaard worden door onze aandacht voor de stijleffecten van de brontekst, zonder het effect op de doeltaallezer uit het oog te verliezen. We gebruikten ook tips van Hatim en beschouwen elementen van de lyrische stijl, zoals herhalingen, als gemarkeerde stijleffecten. Omdat er lichte wijzigingen werden aangebracht, wordt er juist een equivalent effect gecreëerd. Tegelijk wilden we ook niet herschrijven. We voerden ook een onderzoek naar de equivalentietheorie die past bij de vertaling van de culturele elementen in de roman. Die analyse op basis van het theoretisch kader aangeboden door Aixelá wijst opnieuw in de richting van Koller en het concept van double linkage. We maakten het meest gebruik van technieken die de broncultuur respecteren. Tegelijk hebben we veel culturele elementen geëxpliciteerd. We sluiten daarom niet uit dat we de doeltaallezer zo wat meer verwennen dan de brontaallezer. Om de metafoor van de vertaling die als een glasplaat op de brontekst ligt, te gebruiken: we hopen dat onze vertaling een doorzichtig glas is met kleine vlekjes.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze masterproef met toegepaste component bestaat uit de Nederlandse vertaling van de Franse jeugdroman Les aventures (pas assez) magiques de Barny Ponner van de auteur Dorothee Catoune. De literatuurstudie van deze masterproef biedt een overzicht van de bestaande vertaalstrategieën voor de vertaling van het genre van jeugdliteratuur en de stilistische elementen ervan. Voor de vertaling van de woordspelingen, de humor en de cultureel specifieke elementen (CSI) werden verschillende theorieën en modellen vergeleken om een antwoord te formuleren op de centrale onderzoeksvraag van deze masterproef: Hoe kan het kinderboek “Les aventures (pas assez) magiques de Barny Ponner” worden vertaald met behoud van de stilistische elementen van het origineel? In de kritische nabeschouwing van de vertaling worden de gemaakte vertaalkeuzes en de gehanteerde strategieën verantwoord en toegelicht. Daarbij wordt gebruik gemaakt van de vertaalstrategieën van Chesterman (2010) en van de classificatie van Grit (1997) voor de vertaling van de realia (CSI). Daarnaast werden de vertaalstrategieën en classificaties van Delabastita (1996) toegepast op de woordspelingen en de humoristische wendingen uit het origineel. Uit het literatuuronderzoek bleek dat de vertaalstrategie van “foreignization” (een concept dat geïntroduceerd werd door Venuti in 1966) de meest geschikte strategie voor de vertaling van de jeugdroman is. Daarbij werd rekening gehouden met de didactische functie van het origineel en het dubbele doelpubliek van kinderen en volwassen. Uit de kritische reflectie is gebleken dat de strategie van “handhaving” van Grit (1997) oftewel de strategie “letterlijke vertaling” van Chesterman (2010) het vaakst werden gebruikt voor de vertaling van de realia. De strategie van Grit (1997) van de “omschrijving of definitie in de doeltaal”, die overeenkomt met de pragmatische strategie van Chesterman (2010) van “verandering van informatie”, was vaak nodig om een brontaalgerichte, maar toch vlot leesbare vertaling te creëren voor het doelpubliek. Wat betreft de vertaling van humor en woordspelingen in de roman, is gebleken dat woordspelingen gebaseerd op paronymie het meeste voorkwamen in de roman. De meest gebruikte vertaalstrategie volgens de classificatie van Delabastita (1993) is "PUN > PUN”, een brontaalgerichte strategie die ervoor zorgt dat de lezer dezelfde humoristische connotatie van het origineel ervaart. Voor de vertaling van de jeugdroman werd dus gekozen voor de vertaalstrategie van “foreignization”, waarbij de authenticiteit en de stilistische elementen van het origineel zoveel mogelijk behouden werden, terwijl de culturele elementen waar nodig werden aangepast aan het doelpubliek. Deze masterproef staat zeker nog open voor aanvullende onderzoeksvragen. Verder onderzoek naar de participatieve rol van kinderen binnen het vertaalproces van kinderboeken is daarbij zeker een mogelijkheid. Het waardeoordeel van kinderen over verschillende soorten vertalingen is daarbij van groot belang om het effect van bepaalde vertaalstrategieën te kunnen evalueren.