Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Ecuador --- Equateur --- Bibliography. --- Bibliographie

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

AMERIQUE LATINE --- ECONOMIE GENERALE

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

National wealth --- Labour market --- Economic structure --- Developing countries --- 331.5 --- 331.2 --- Casual labor --- Poor --- -Disadvantaged, Economically --- Economically disadvantaged --- Impoverished people --- Low-income people --- Pauperism --- Poor, The --- Poor people --- Persons --- Social classes --- Poverty --- Labor, Casual --- Employees --- Migrant labor --- Seasonal variations (Economics) --- Arbeidsmarkt. Werkgelegenheid --(algemeen) --- Loon. Salaris. Vergoeding --(algemeen) --- Economic conditions --- -Arbeidsmarkt. Werkgelegenheid --(algemeen) --- 331.2 Loon. Salaris. Vergoeding --(algemeen) --- 331.5 Arbeidsmarkt. Werkgelegenheid --(algemeen) --- -Labor, Casual --- Disadvantaged, Economically

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Dit onderzoek betreft het plan voor Islamabad (1959-63) – één van de grootste geplande hoofdsteden van de twintigste eeuw en toch een weinig gekende episode in de geschiedenis van architectuur en stedenbouw – door de Griekse architect / stedenbouwkundige C. A. Doxiadis (1913-75). Islamabad vertegenwoordigt, symbolisch, een zoektocht naar de eenheid van een geografisch, etnisch en socio-politiek verdeeld land. Zijn verwezenlijking is te danken aan een bewuste politieke beslissing van Ayub Khan’s regime (1958-69) met de ambitie om Pakistan (her) uit te vinden – zijn geschiedenis, politieke economie, en staatspositie – als ‘nation building’. Doxiadis’ agenda daarentegen is een ‘Stad van de toekomst’ – opgevat als een theoretisch project van stedenbouw – om een methodologisch en ontwerpkader te ontwikkelen voor een optimale stedelijke nederzetting waarvoor hij de opportuniteit gebruikt welke gecreëerd werd door het project van de nieuwe hoofdstad. Dit onderzoek verkent hoe de verschillende agenda’s interveniëren in de creatie van het plan. De scope van dit onderzoek is de analyse van de manier waarop het idee van Islamabad geleidelijk ontwikkeld is tot een plan – zijn context, structuur, en vorm. Het ruimere kader van dit onderzoek is de stedenbouw van de 1950s-60s. Doxiadis’ oeuvre – reikend van projecten in meer dan 40 landen, zijn geschriften, de oprichting van ‘Ekistics’ als een ‘science of Human Settlements’ (HS) en als gelijknamig tijdschrift, tot de organisatie van Delos Symposia over urbanisme en wereldomvattende toekomsten – zorgt dat hij een sleutelfiguur is in deze periode. Dit onderzoek analyseert de gevallenstudie van Islamabad met betrekking tot Doxiadis’ claim als het beste voorbeeld van zijn visie. De gevallenstudie van Islamabad geeft een overzicht van het verloop van de stedenbouw van de 1950s-60s, meer bepaald is de transformatie van de modernistische ideeën over de stad en de ontwikkeling van het discours van HS gevat in zijn creatie. In dit onderzoek wordt gesteld dat de creatie van het plan, de ambitie van zowel het regime als van Doxiadis ontvouwt tot een (her)uitvinding / (her) formulering van de modernistische stedenbouw. Dit onderzoek hanteert een gevallenstudie gebaseerde benadering met zowel historische als analytische methodes om de creatie van het plan te evalueren naar zijn architecturale waarde en het idee van stedelijkheid gevat in zijn ruimtelijke geleding. Twee thema, die op te maken zijn uit de verwezenlijking van het plan, staan centraal in het bevestigen van de eerder genoemde stelling in dit onderzoek. Deze zijn enerzijds de integratie van Natuur en de Stad als een filosofisch idee, concept en stedenbouwkundige vorm, en anderzijds de ontwerpmethode van Extroverte Synthese als een co-relatie en integratie van verschillende schaalniveaus in een 4-dimensionale synthese om de integratie van de Natuur en de Stad tot stand te brengen. Beide thema worden geanalyseerd en geïnterpreteerd op drie manieren: i) het situeren van de context waarin het idee van Islamabad bedacht was, ii) het analyseren en interpreteren van Doxiadis’ creatie van het plan en het discours hieromtrent, and iii) het her-lezen van het plan. Deze drie manieren geven een drieledige structuur aan deze dissertatie. Het belangrijkste ontwikkelde standpunt in deze dissertatie is dat het plan een meer complexe re-configuratie en overlapping van modernistisch vocabularium van urbanisme geeft. Het plan toont een ruimtelijke opvatting waarin bebouwd en onbebouwd gekoppeld zijn op verschillende schaalniveaus. De creatie van het plan onthult een kader gebaseerd op tijdelijke en ruimtelijke kwaliteiten, en mogelijkheden van open ruimte structuur, welke aangehaald worden als een poging om te gaan met aspecten als groei, programmatische complexiteit, en menselijke associatie. Als besluit wordt geformuleerd dat het plan voor Islamabad een compendium is van de stedenbouw van de 1950s-60s, en dat het verschilt van het model van de ‘modernistische stad’. Het is een model dat focust op het ontwerp van open ruimte structuur als een flexibele drager om gebouwen, beweging en een variëteit aan ruimtelijke ervaringen te ontvouwen op een manier dat de menselijke schaal bewaart en het realiseren van een groenere toekomst van de stad vergemakkelijkt. Sleutelwoorden: Nieuwe Hoofdsteden, Modern Urbanisme, Ekistics, Human Settlements, Groei, Duurzame Stedelijke Ontwikkeling, Identiteit, Nation Building, Zuid-Aziatische Stedenbouw This research concerns the plan for Islamabad (1959-63) – one of the largest planned capital cities of the twentieth century and yet a little-known episode in the history of architecture and urbanism - by the Greek architect / urbanist C. A. Doxiadis (1913-75). Islamabad represents, symbolically, a quest for the unity of a geographically, ethnically, and socio-politically divided country. Its creation owes to a conscious political decision of Ayub Khan’s regime (1958-69) with the ambition to (re)invent Pakistan – its history, political economy, and statehood – for nation building. Whereas, Doxiadis´ stipulated agenda is a ‘City of the future’ - conceived of as a theoretical project of urbanism – for developing a methodological and design framework for an optimum urban settlement through using the opportunity created by the new capital project. This research explores how various agendas are mediated in the making of the plan. It is in the analysis of the way the idea of Islamabad was evolved into a plan – its context, content, structure, and form – is what defines the scope of this research. The broader framework of this research is the 1950s-60s urbanism. Doxiadis´ oeuvre - stretching from projects in over 40 countries, his writings, founding of ‘Ekistics’ as a ‘science of Human Settlements’ (HS) and its Journal, to the organization of Delos Symposia on urbanism and global futures - makes him a key figure in this period. This research examines the case of Islamabad for Doxiadis´ claim as the best example of his vision, which gives a view on the trajectory of 1950s-60s urbanism, specifically, embedded in its making is the transformation of modernist ideas about the city and the development of the discourse of HS. The thesis of this research is that the making of the plan unfolds the ambition of both the regime and Doxiadis into a (re)invention / (re)formulation of modernist urbanism. This research employs a case based approach with both historical and analytical methods to assess the making of the plan for the architectural value and the idea of urbanity embedded in its spatial articulation. Two themes discerned from the making of the plan - the integration of Nature and the City as a philosophic idea, concept, and form of urbanity; and the design method of Extrovert Synthesis as a co-relation and integration of various scale levels in a 4-dimensional synthesis to achieve the former – remain central to substantiate the thesis. Both themes are analyzed, and interpreted in three ways: i) in sketching the context in which the idea of Islamabad was conceived, ii) in Doxiadis´ making of the plan and the discourse about it, and iii) in a re-reading of the plan, which forms a three part structure of the dissertation. The main position developed is that the plan offers a more complex re-configuration and overlapping of modernistic vocabulary of urban design. It shows a space conception in which solid and void are interlocked at various scale levels. The making of the plan reveals a framework based on the temporal and spatial qualities, and potentialities of open space structure, which is argued as an attempt to deal with issues of growth, programmatic complexity, and human association. The conclusion drawn is that the plan for Islamabad is a compendium of the 1950s-60s urbanism, and a different model then the ‘modernist city’. A model that focuses on the design of open space structure as a flexible framework to unfold buildings, movement, a variety of spatial experiences, in a way that preserves human scale, and facilitates the making of a greener urban future. Keywords: New Capital Cities, Modern Urbanism, Ekistics, Human Settlements, Growth, Sustainable Urban Development, Identity, Nation Building, South Asian Urbanism. The creation of Islamabad as the new capital of Pakistan owes to a conscious political decision of Ayub Khan’s regime (1958-69) with the ambition to (re)invent Pakistan – its history, political economy, and statehood. Symbolically, the project represents a quest for identity, nation building, and unity of a geographically, ethnically, and socio-politically divided country. The consultant chosen was the Greek architect / urbanist C. A. Doxiadis (1913-75), whose agenda was a ‘City of the future’ - conceived of as a theoretical project of urbanism – for developing a methodological and design framework for an optimum urban settlement through using the opportunity created by the new capital project. Exploring various agendas behind the idea of Islamabad and the analysis of the way it was evolved into a plan – its context, content, structure, and form – defines the scope of this research. The PhD research examines the case of Doxiadis´ plan for Islamabad (1959-63) - one of the largest planned capital cities of the twentieth century and yet a little-known episode in the history of architecture and urbanism - and aims to articulate a comprehensive vision of its historical development. The approach adopted was to analyze and interpret the ‘making of the plan’, which is understood as the translation of various agendas (Political, economic, social), urbanistic ideas (Dynapolis as a ’city of the future’), and architectural concepts into the plan for materialization. The focus was to explore the critical relationship between ‘theory and practice’ and to assess the architectural value and the idea of urbanity embedded in the plan’s spatial articulation. The main thesis advanced is that the making of the plan unfolds a (re)invention / (re)formulation of modernist urbanism. It is substantiated by discerning a more complex re-configuration and overlapping of urban design vocabulary, and by rereading the plan, which shows a space conception of interlocked solid and void at various scale levels as a framework that attempts to deal with issues of growth, programmatic complexity, and human association. In conclusion, a model of city based on the plan of Islamabad is recovered, which focuses on the design of open space structure as a flexible framework to unfold buildings, movement, a variety of spatial experiences, in a way that preserves human scale, and facilitates the making of a greener urban future. Keywords: New Capital Cities, Modern Urbanism, Ekistics, Human Settlements, Growth, Sustainable Urban Development, Identity, Nation Building, South Asian Urbanism.