Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Hoewel het belang en het takenpakket van het Europees Parlement aanzienlijk zijn toegenomen bij het begin van de 21ste eeuw, is de zogenaamde ‘stem van het Europese volk’ getekend door ethische wanpraktijkten van haar leden. In de politieke actualiteit komen er immers regelmatig schandalen aan het licht waarbij Europarlementsleden onder andere misbruik maken van hun onkostenvergoedingen, de orde verstoren tijdens plenaire zittingen en zelfs betrokken zijn bij ernstige corruptieschandalen. Het is vanuit die insteek dat deze masterproef onderzoek voert naar de interne gedragsregels waaraan Europarlementariërs zijn onderworpen. Meer specifiek onderscheidt deze studie de voornaamste categorieën van geldende gedragscodes in het Europees Parlement en biedt het tevens een verklaring voor de totstandkoming, evolutie en implementatie van die regelgeving binnen het wetgevende EU-orgaan. Daarbij werd gekozen voor de ruime onderzoeksperiode van 1999 tot 2022, aangezien die tijdspanne is gekenmerkt door een toegenomen belangstelling voor integriteitsvraagstukken binnen de instellingen van de Europese Unie. Dit werk is van een kwalitatieve aard en maakte voor de dataverzameling zowel gebruik van primaire als secundaire bronnen. Daarnaast werd tevens informatie uitgewisseld met drie deontologische EU-experten en drie ervaren leden uit het Europees Parlement aan de hand van diepte-interviews. Zodoende werd een diepgaande en gestructureerde uitwerking van het resultatenluik en de vierledige onderzoeksvraag verzekerd. Uit deze studie blijkt dat de geldende gedragsregels in het Europees Parlement het resultaat vormen van een stapsgewijze en schandaalgedreven evolutie binnen de instelling. Anno 2022 bestaat die regelgeving uit drie ‘klassieke’ categorieën van gedragscodes die ook frequent van kracht zijn in nationale parlementen (regels gericht op de verspreiding van confidentiële informatie, het ontvangen van giften en het voorkomen van belangenconflicten) en drie (sub-) categorieën die verbonden zijn aan het unieke karakter van het Parlement (voorschriften inzake passend gedrag, het contact met lobbyisten en de besteding van de algemene kostenvergoeding). Daarnaast is de beperkte reikwijdte van bepaalde gedragscodes – die voornamelijk betrekking hebben op het voorkomen van belangenconflicten – te wijten aan persoonlijke drijfveren van Europarlementsleden die zijn ingegeven door culturele, economische en politieke belangen. Tot slot toont dit onderzoek eveneens aan dat de voorzitter van het Europees Parlement en het Raadgevend comité voor het gedrag van Europarlementsleden niet in staat zijn om de geldende gedragsregelgeving onafhankelijk en los van fractiebelangen af te dwingen, wat op zijn beurt tot een gebrekkige uitvoering leidt.