Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Introductie: tijdens deze studie werden de patiënt gerapporteerde uitkomsten, bij patiënten die een beroerte hebben doorgemaakt, bestudeerd. Het gebruik hiervan wordt in de zorg steeds belangrijker aangezien datgene wat de arts belangrijk vindt, en gemeten wordt aan de hand van arts gerapporteerde uitkomsten, niet altijd in overeenstemming is met hoe de patiënt zijn eigen gezondheidsstatus ervaart. Materialen en methoden: er werd gebruik gemaakt van “Patient-Reported Outcome Measurement Information System” (PROMIS), als patiënt gerapporteerde uitkomst en de “modified Rankin Scale” (mRS), als arts gerapporteerde uitkomst. Er werden acht gezondheidsdomeinen onderzocht: lichamelijk functioneren, angst, belemmeringen door pijn, depressie, slaapstoornissen, vermoeidheid, pijnintensiteit en vermogen om aandeel te hebben in sociale rollen en activiteiten. 119 patiënten die een beroerte hebben doorgemaakt, werden tijdens de opvolgraadpleging in het UZ Leuven, 90 dagen na de beroerte, geïncludeerd. De haalbaarheid van het toepassen van PROMIS bij deze patiënten werd nagegaan. Alsook welke domeinen het meest aangetast zijn na een beroerte en of er een verband kon worden aangetoond tussen PROMIS en de mRS. Als laatste werd onderzocht of er een verband is tussen de acht PROMIS vragen en één algemene vraag per gezondheidsdomein. Resultaten: er werden 102 vragenlijsten geanalyseerd. Het gezondheidsdomein dat het sterkst is aangetast, is lichamelijk functioneren, gevolgd door vermogen om aandeel te hebben in sociale rollen en activiteiten. De minste aantasting werd gezien in het domein slaapstoornissen. Ook kon er worden aangetoond dat de mate van aantasting van de domeinen beïnvloed wordt door het niveau van de mRS. Patiënten die geen symptomen vertonen (mRS 0) scoren beter of hetzelfde als de algemene populatie voor alle domeinen van de gezondheid. Dit geldt ook voor patiënten waarbij er geen beperking maar wel symptomen aanwezig zijn (mRS 1), met uitzondering van het gezondheidsdomein lichamelijk functioneren. Voor de daaropvolgende niveaus van beperking (mRS 2, 3 en 4) werden er slechtere patiënt gerapporteerde uitkomsten waargenomen met een stijging van de mRS. Deze tendens werd vastgesteld in alle domeinen, behalve slaapstoornissen, maar gebeurde niet overal in dezelfde mate. Voor alle onderzochte gezondheidsdomeinen, met uitzondering van slaapstoornissen, kon er een correlatie tussen PROMIS en de mRS worden aangetoond. De sterkste correlatie werd gevonden tussen de mRS en het gezondheidsdomein lichamelijk functioneren. Het domein angst vertoonde de zwakste correlatie. Ten slotte kon er ook een sterke correlatie worden aangetoond tussen acht PROMIS vragen en één algemene vraag, per gezondheidsdomein. Conclusie: Tijdens deze studie werd aangetoond dat vele gezondheidsdomeinen aangetast zijn na het doormaken van een beroerte. Aangezien de mRS, een schaal die vaak wordt gebruikt in studies, gericht is op lichamelijk functioneren vonden we dat dit domein inderdaad het beste correleerde met de mRS. We toonden verder aan dat een aantal domeinen worden gemist wanneer men enkel gebruik maakt van de mRS. Het gebruik van PROMIS zal ervoor zorgen dat de gezondheidsstatus van de patiënt beter kan worden ingeschat en dat alle domeinen die aangetast zijn, hopelijk, voldoende aandacht krijgen tijdens de verdere zorg voor deze patiënten.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

This master thesis investigates both retrospectively as prospectively the possible risk factors for the occurrence of epileptiform activity on an EEG after an out-of-hospital cardiac arrest and the possible association between this epileptiform activity, global hemodynamics and outcome after an out-of-hospital CA. Since there was only an association found between epileptiform activity and the presence of a shockable rhythm and BLS, this suggests that rather the pre-hospital no-flow time than the low-flow time is responsible for the occurrence of epileptiform activity after a cardiac arrest. Hemodynamic parameters such as mean arterial pressure, the time that a patient shows blood pressure values below 65 mmHg and above 85 mmHg seemed not be associated with the occurrence of epileptiform activity. We observed that the occurrence of (refractory) epileptiform activity is associated with significantly reduced survival and that this malign activity might worsen the brain damage. This latter finding is supported by the results of the analysis in which the evolution of the marker for neurological damage, Neuron Specific Enolase (NSE), is studied. These results show that patients who developed epileptiform activity on an EEG, have low values of NSE at baseline but that after 24 and 48 hours, the timeframe in which epileptiform activity occurs frequently, the NSE-values increase significantly. Besides the epileptiform activity, the presence of BLS, the presence of a shockable rhythm and a shorter period of time in which a patient showed blood pressure values below 65 mmHg, were also found to be independent predictors of survival.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In dit onderzoek is de effectiviteit van een mobile stroke unit (MSU) in UZ Leuven voor patiënten met een ischemische beroerte in OVB ingeschat. Daartoe is een discrete event simulatie in simevents ontworpen. Om deze simulatie op te bouwen zijn vijf datasets van UZ Leuven gebruikt. Waar deze niet volstonden is beroep gedaan op de literatuur. Een aantal omgevingsfactoren zijn aangepast om het effect op de effectiviteit van de MSU te bestuderen. De drieminutenregel heeft een overheersende impact. Wanneer de drieminutenregel geldig is, is de MSU enkel in de directe omgeving van UZ Leuven werkzaam, waar zijn invloed het kleinst is. De performantie van de MSU wordt dan met 82.9% gereduceerd. De implementatie van een verbeterd algoritme voor CVA herkenning bij de nooddispatch kan de sensitiviteit en de specificiteit van de nooddispatch verhogen. Dit verhoogt de effectiviteit van de MSU met 17.9%. Een verlaging van de sensitiviteit en specificiteit met 25% verlaagt de effectiviteit met 30.6%. Een verlaging met 50% reduceert de effectiviteit met 60.3%. Een stijging met 50% van de door-to-treatment tijd en de door-to-door tijd in de perifere ziekenhuizen verhoogt de performantie van de MSU met respectievelijk 5.6% en 12.1%. Wanneer de MSU 24/7 operatief wordt gehouden, worden 34% meer patiënten opgevangen. De opleiding van een specifiek team voor de MSU heeft daarentegen nauwelijks meer activiteit tot gevolg. Er is dus geen bemanningstekort. De tijd tussen eerste contact met de nooddiensten en tPA behandeling is voor patiënten in de MSU tussen 43.4 en 53.7 minuten. Dit is een verbetering van 33.8 tot 45.9 minuten. In een worst case scenario wordt slechts 3.5% van de CVA patiënten in OVB door de MSU opgevangen. De verbetering in kans op goede uitkomst door de MSU is dan slechts 0.026%. In een best case scenario vangt de MSU 34.9% van de CVA patiënten op. De verbetering in kans op goede uitkomst is dan 0.484%. In een average case scenario vangt de MSU 14.8% van de CVA patiënten op met een verbetering in kans op goede uitkomst van 0.313%. De effectiviteit van de MSU is dus sterk afhankelijk van de omstandigheden waarin hij operatief is. Wanneer het werkgebied van de MSU niet beperkt is tot OVB, rijdt de MSU uit tot aan de werkgebieden van andere ziekenhuizen die gespecialiseerde zorg voor CVA patiënten aanbieden. De verbeteringen veroorzaakt door de MSU zijn dan kleiner, maar de bevolking die bereikt wordt is 25.9% groter.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Introduction: Cerebral amyloid angiopathy (CAA) is a frequent cause of lobar intracerebral hemorrhage (ICH). The gold standard for diagnosis is postmortem pathologic examination. Cerebral imaging with computer tomography (CT) and magnetic resonance imaging (MRI) can be suggestive for CAA. In this study we investigated the use of nuclear imaging in CAA. Methods: Retrospective analysis of a monocentric study was conducted where Pittsburgh compound B (PiB) positron emission tomography (PET) was performed in 45 patients who were hospitalized because of lobar intracerebral hemorrhage (ICH) and a PiB PET could be performed in the follow-up. PiB PET images were visually classified as suggestive for CAA (sCAA) and non-suggestive for CAA (nCAA). Results: PiB PET images of 27 (60%) patients were classified as sCAA and these were older (75 years,standarddeviation (SD) 11 years) compared to 18 patients with nCAA PiB PET images (64 years, SD 10years). Cerebral structural imaging in the sCAA group showed more frequent parietal and/or frontal localization of the ICH, more cortical superficial siderosis and cortical microbleeds and tendency to more pronounced white matter disease. The modified Boston criteria in this cohort reached a sensitivity/specificity of 93%/39% compared to PiB PET. VOI and voxel-based analysis referenced to the pons were more discriminating between sCAA and nCAA PiB PET than cerebellum. Conclusion: Patients with lobar ICH and sCAA are older and have specific characteristics on cerebral imaging compared to patients with lobar ICH and nCAA. The role of PiB PET (referenced to the pons) for diagnosis of CAA has to be validated against pathologic postmortem diagnosis in further prospective research.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Introduction Neurological injury after cardiac arrest remains an important cause of mortality and morbidity. Current European resuscitation council (ERC) guidelines recommend using a multimodal approach to predict poor neurological outcome in patients with a Glasgow motor score < 4 at 72h. Prediction of good neurological outcome remains challenging. We aimed to evaluate to what extent neurological predictor variables are being systematically collected without an in-house protocol in UZ Leuven. We then assessed the performance of the current ERC multivariable model in predicting poor neurological outcome in our patient population. As an exploratory analysis we assessed other independent predictor variables for added value of both good and bad neurological outcomes. Methods We included cardiac arrest patients admitted to UZ Leuven between February 1st, 2018, and May 31st, 2021. We noted if pupil and corneal reflexes, serum neuron-specific enolase (NSE), computed tomography of the brain (CT), electroencephalogram (EEG) background activity and reactivity, and somatosensory evoked potentials (SSEP) were collected within adequate time intervals in patients with a motor score < 4. We calculated the sensitivity and specificity for predicting bad neurological outcome based on the presence of 2 or more poor neurological predictors. Sensitivity and specificity confidence intervals were estimated using the Wilson score interval. We calculated receiver operating curves (ROC) for predicting good neurological outcome based on the best motor score when frequently tested, and EEG background activity and reactivity. Areas under the curve (AUC) were compared using Delong’s test. Outcome at 6 months was scored using the Cerebral Performance Category Score (CPC 1-5). Results We included 88 cardiac arrest patients of whom 39 had a good outcome (CPC 1-2), 2 had a CPC of 3, and 47 had a bad outcome (CPC 4-5). Forty-two patients (47.7%) had a motor score of < 4 at 72h. Out of these 42 patients, within desired time intervals, corneal and pupil reflexes were tested in 24 patients (57.2%), SSEPs were performed in 24 patients (57.2%), an EEG was performed in 26 patients (62.0%), NSE was measured at 48-72h in 25 patients (59.5%), and 21 patients (50.0%) underwent a CT of the brain. Only 5 patients (12.0%) underwent all clinical and technical examinations. The motor score was tested every 3 hours on average in the ICU. Prediction of good neurological outcome using the best motor score at 0-120h and 72-120h had an AUC of 0.87 (C.I. 0.79-0.94) and 0.89 (C.I. 0.82-096) respectively. Adding EEG background activity and reactivity did not outperform motor score alone. Conclusion In this study, we described a clear need for a robust and mandatory protocol to predict neurological outcome after cardiac arrest. In addition, we explored the added value of frequent testing of the motor response as a reliable neurological predictor and observed a promising predictive performance. Our results need to be validated in a prospective study.