Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De administratie moet het bewijs leveren indien zij van oordeel is dat er niet-aangegeven inkomsten zijn. Dit bewijs zal echter vaak moeilijk te leveren zijn, gezien er niet altijd expliciete feiten en gegevens aanwezig zijn om de niet-aangegeven inkomsten aan te tonen. De belastingplichtige zal immers, in de meeste gevallen, niet zelf deze gegevens verstrekken. De administratie zal bijgevolg vaak naar het gebruik van feitelijke vermoedens grijpen. Hierbij wordt uitgegaan van een bekend feit. Dit is een feit dat zeker en vastaand is. Belangrijk is dus dat de juistheid ervan moet kunnen worden geverifieerd. Tijdens de gevoerde rechtspraakstudie werd duidelijk dat het aanvoeren van een dergelijk bekend feit niet gemakkelijk is voor de administratie. Vaak zal zij bijvoorbeeld deze gegevens verkrijgen uit een derde bron. Dit maakt het echter zeer moeilijk om de juistheid ervan te controleren. Uit dit bekend feit zal men via een logische gevolgtrekking tot het vermoeden moeten kunnen besluiten. Deze opvatting maakt het nog moeilijker voor de administratie om het vermoeden te bewijzen. Indien zij inderdaad over bekende feiten beschikt, moet nog worden bewezen dat het vermoeden hieruit daadwerkelijk volgt. Zo zal uit gegevens van één boekjaar, niet automatisch het vermoeden gelden dat dit ook zo was voor voorgaande boekjaren. Uit de rechtspraak blijkt dat de administratie zich vaak onterecht op feitelijke vermoedens baseert en duidelijk weinig voorzichtigheid aan de dag legt. In de rechtspraak en rechtsleer blijkt duidelijk dat een opeenstapeling van vermoedens niet kan worden aanvaard. Dit is het bewijs van een vermoeden door middel van een ander vermoeden. Tot recent werd dit verbod absoluut gehandhaafd. De recente arresten van het Hof van Cassatie lijken echter komaf te maken met het verbod op de opeenstapeling van vermoedens. Het Hof meent dat er geen wettelijke bepaling voor handen is om dit verbod te rechtvaardigen. Bijgevolg moet de opeenstapeling worden toegelaten. Dit arrest lokte uiteraard veel kritiek uit in de rechtsleer. Een jarenlang aanvaard verbod werd op de helling gezet omdat geen wettelijke bepaling dit toelaat. Het lijkt erop dat hier werd gepoogd een mogelijkheid te creëren voor de administratie om toch de taxatie door te voeren, ondanks dat de opeenstapeling moeilijk kan worden aanvaard. De Advocaat-Generaal gaf reeds zelf aan dat er geen andere mogelijkheid was voor de administratie. Dit is echter een foutieve redenering: men mag het jarenlang aanvaarde verbod niet zomaar opheffen omdat het niet anders kan. Dit brengt de rechtszekerheid van de belastingplichtige sterk in het gedrang. Er kan worden besloten dat het toelaten van de opeenstapeling van vermoedens twijfelachtig is. Een beter alternatief zou de opeenvolging van vermoedens moeten zijn. In dit geval mogen verschillende vermoedens naast elkaar worden gebruikt. Zij moeten echter afzonderlijk worden bewezen en kunnen niet als bewijs van een ander vermoeden dienen. Het is echter duidelijk dat het Hof van Cassatie de opeenstapeling van vermoedens wenst toe te laten. Het is dan ook interessant om de rechtspraak te blijven volgen om te zien of deze visie gevolgd zal worden door de andere rechtbanken.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De zesde staatshervorming omvatte een belangrijke overdracht van fiscale bevoegdheden van de federale staat naar de gewesten. De fiscale bevoegdheden zijn nu verdeeld tussen de federale overheid en de regio's. De belasting der niet-inwoners blijft in naam een exclusieve federale bevoegdheid. Toch werkt de regionale fiscaliteit tot op zekere hoogte door in de materie. De scriptie is opgebouwd uit vijf delen. Elk van die delen belicht een ander aspect van de belasting der niet-inwoners en de fiscale evoluties ten gevolge van de zesde staatshervorming. In een eerste deel wordt de doelgroep van de belasting der niet-inwoners bepaald. Er wordt herhaald wat de niet-inwoner precies onderscheidt van de inwoner en in welke gevallen de niet-inwoner onderworpen is aan de Belgische belasting der niet-inwoners. In een tweede deel worden de algemene evoluties van de zesde staatshervorming in kaart gebracht, evenwel zonder in detail te treden. Hierbij gaat de aandacht vooral naar de vernieuwde belastingberekening, waarin de federale en gewestelijke berekening gesplitst maar toch verbonden verlopen, en de omzetting van belastingaftrekken naar belastingverminderingen. Het derde hoofdstuk belicht het belangrijkste deel van de fiscale hervorming in het kader van de zesde staatshervorming voor niet-inwoners. Er wordt nagegaan onder welke voorwaarden de belastingplichtige niet-inwoner aanspraak kan maken op persoonlijke aftrekken en belastingverminderingen. Zo komt de afschaffing van de categorie 'niet-inwoners met tehuis' en het instellen van de nieuwe criteria 'de 75%-regel' en het niet-discriminatiebeginsel aan bod. De belastingplichtige niet-inwoner kan volgens de nieuwe regels aanspraak maken op federale persoonlijke aftrekken en belastingverminderingen indien hij meer dan 75% van zijn professionele inkomsten uit Belgische bron behaalt. Om in aanmerking te komen voor regionale belastingverminderingen dient de belastingplichtige inwoner te zijn van een andere lidstaat van de EER of zich te kunnen beroepen op een dubbelbelastingverdrag met niet-discriminatieclausule. De belastingregels voor de personen die voorheen een tehuis hadden lopen gelijk met de belastingregels voor wie voldoet aan de 75%-regel en inwoner is van een andere lidstaat van de EER. De doelgroep van deze regels is, voor en na de zesde staatshervorming, evenwel niet dezelfde. In het vierde deel worden de lokalisatiecriteria in de belasting der niet-inwoners belicht. Indien de belastingplichtige recht heeft op regionale belastingverminderingen, welk gewest gaat hem die dan toekennen en onder welke regels? De wetgever heeft een omvattende systeem van aanknopingspunten en lokalisatiecriteria opgesteld, aan de hand waarvan nagegaan kan worden met welk gewest de belastingplichtige niet-inwoner de nauwste professionele band heeft. In het laatste deel volgen de praktische implicaties van de zesde staatshervorming voor een bijzondere categorie niet-inwoners: de buitenlandse kaderleden. De buitenlandse kaderleden bevolkten voor de zesde staatshervorming vooral de categorie 'niet-inwoners met tehuis'. Door de afschaffing van deze categorie, zal de aanspraak op aftrekken en verminderingen voor de kaderleden volgens de nieuwe criteria verlopen. In de meeste gevallen zal dit aanleiding geven tot een vermindering van hun rechten.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

The development of the digital economy has fundamentally changed the business models applied by companies in order to improve productivity, enlarge market reach, and reduce operational costs. The general tax structures, however, continue to focus primarily on the physical world and have yet to address many of the challenges of this new world of bits and bytes. In this regard, payments made in relation to these new business models may give rise to characterization issues as new revenue models raise uncertainties regarding both the consistency of treatment of similar types of transactions and even the rationale behind the current categories of income for domestic and tax treaty purposes. The matter is of fundamental importance, provided that the characterization of such payments affects the way these digital transactions are treated for tax purposes in domestic tax law as well as bilateral tax treaties. For tax treaty purposes, the issue generally concerns whether such payments to non-residents qualify as royalties, capital gains or business profits. The difference is relevant especially in a cross-border context, as royalties and fees for technical services may be subject to withholding tax, depending on the terms of the applicable treaty, whereas business profits are generally solely taxable if attributable to a permanent establishment in the source state. In order to further comprehend these characterization issues, Part I first briefly provides an overview of the general regulations concerning digital transactions to evaluate their possible contribution to the classification of the related payments in the field of taxation. This analysis clearly illustrates that Belgium generally follows the European tendencies regarding the development of regulatory measures in order to address the various challenges arising from the digital economy, such as consumer protection, intellectual property rights and data protection. Consequently, the Belgian legal framework relating to digital transactions consists of various different statutes, which are widely dispersed and diverse. Furthermore, it should be considered that the majority of these rules were initially not designed to operate in a digital environment and will therefore often rely on subsequent adaptations as well as a teleological interpretation of the existing principles in order to keep pace.Alternatively, Belgium equally introduced regulations, which in fact specifically deal with transactions conducted in a digital environment. Subsequently, Part II provides an overview of the many characterization challenges, which may arise from the development of the digital economy. This analysis mainly assesses the impact of the digital economy on the existing principles regarding the taxation of cross- border income from a Belgian perspective. Consecutively, these challenges are addressed based on the qualification of the income as royalties, capital gains or general business profits. For tax treaty purposes, Belgium generally adheres to the OECD Model, as well as its interpretation by the Commentaries. As a result, the prior analysis by the OECD TAG on Treaty Characterization of Electronic Commerce Payments already provided a useful source of information regarding various characterization issues resulting from the use of e- commerce applications. Nevertheless, it should be noted that e-commerce is conceptually different from the digital economy as a whole. In this regard, newly developed business models have raised additional issues that have not yet been addressed by the TAG. Alternatively, regarding the domestic classification of digital transactions, the Belgian legal framework does not provide for a specific characterization in order to define the tax treatment of these payments. Moreover, the ITC does not include an explicit definition of 'royalties'. As a consequence, royalty payments will generally be classified as income from the renting, use and concession of movable goods as well as income from the concession of a copyright or any related rights. Finally, Part III provides a fictitious case study regarding cloud-computing contracts in order to illustrate the complexity of the matter by applying the current legal framework as set out in Part II. The provision of cloud-based services constitutes a new approach without the constraints of conventional business models. Consequently, the tax treatment of cloud- computing contracts poses one of the most important challenges arising from the digital economy, as these contracts are often complex and frequently involve a variety of different transactions. Furthermore, 'the cloud' is essentially a borderless set of modular IT-functions, whereas tax jurisdictions traditionally rely on a nexus with a limited geographical area.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Artikel 26 WIB verwijst naar het verlenen van een abnormaal of goedgunstig voordeel. De letter van de wet vereist zowel een voordeel, als een abnormaal of goedgunstig karakter. Dit artikel is maar van toepassing nadat beide voorwaarden zijn voldaan. De wetgever heeft echter nagelaten te vermelden wat onder deze notie dient te worden verstaan. Wegens deze lacune in de wet, hebben de rechtsleer en de rechtspraak hiervoor een definitie ontwikkeld. Ondanks deze definiëring, blijven interpretatieproblemen bestaan. Deze problematiek wordt veruiterlijkt door het ontstaan van twee interpretatiemethodes, namelijk een objectieve benadering enerzijds, en een subjectieve benadering anderzijds. De objectieve interpretatiemethode bekijkt de notie 'abnormaal of goedgunstig voordeel' vanuit een strikte toepassing van het arm's length principe. Een transactie tussen verbonden ondernemingen dient hierdoor vergeleken te worden met een transactie die zou kunnen plaats vinden tussen onafhankelijke ondernemingen. De voorwaarden tussen de verbonden ondernemingen moeten dus marktconform zijn. Is dit echter niet het geval, dan wordt een abnormaal of goedgunstig voordeel verleend. De beoordeling in abstracto is de strengste van de twee interpretatiemethodes, aangezien groepsbelangen niet in acht genomen worden. Deze benadering kan echter wel leiden tot praktische problemen, aangezien er soms geen vergelijkbare transactie tussen onafhankelijke ondernemingen bestaat. Hiervoor kan de subjectieve interpretatiemethode echter een oplossing bieden. In tegenstelling tot de objectieve interpretatiewijze, houdt de beoordeling in concreto rekening met de specifieke economische omstandigheden die kunnen ontstaan tussen verbonden ondernemingen. Naar mening van de voorstanders van deze strekking, moeten de groepsbelangen in rekening worden genomen bij het beoordelen van het abnormaal karakter van het voordeel. Dit heeft tot gevolg dat de interpretatie van de notie 'abnormaal of goedgunstig voordeel' wordt aanschouwd als een zuivere feitenkwestie. De belastingplichtige speelt hierbij echter een belangrijke rol. Na het door de Administratie geleverde bewijs van zowel het voordeel, als het abnormaal of goedgunstig karakter, dient de belastingplichtige echter de rechtvaardigingsgronden aan te tonen die deze transactie verantwoorden.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze masterproef behandelt de toepassing van de aanslag- en verjaringstermijnen, respectievelijk inzake inkomstenbelasting en BTW. Voor beide belastingen wordt vooreerst de gewone termijn kort besproken. Daarna volgt een uitgebreide uiteenzetting over de toepassing van de buitengewone, bijzondere en verlengde termijnen. Deze termijnen geven de administratie, in specifieke gevallen en voor zover de voorwaarden voldaan zijn, een bijkomende periode waarbinnen de belasting gevestigd of ingevorderd kan worden. Inzake inkomstenbelasting geldt een driejarige aanslagtermijn indien de belastingplichtige nalaat een (tijdige) aangifte in te dienen of indien de verschuldigde belasting hoger is dan de belasting die blijkt uit een geldige aangifte. Deze termijn wordt met vier jaar verlengd in geval van inbreuken gepleegd met bedrieglijk opzet of het oogmerk om te schaden. Wanneer een aanslag, om een andere reden dan verjaring, nietig verklaard wordt door de directeur der belastingen of door de rechter, beschikt de administratie over een termijn van zes maanden om respectievelijk een nieuwe aanslag te vestigen of een subsidiaire aanslag aan de rechter voor te leggen. Dergelijke aanslagen moeten betrekking hebben op dezelfde belastingschuldige en (een deel van) dezelfde belastingelementen. De bijzondere aanslagtermijnen ex art. 358 WIB voorziet in een bijkomende aanslagtermijn van twaalf maanden indien een rechtsvordering of bewijskrachtige gegevens uitwijzen dat belastbare inkomsten niet werden aangegeven of indien een controle uitwijst dat bepalingen inzake roerende voorheffing of bedrijfsvoorheffing werden overtreden. Deze termijn bedraagt vierentwintig maanden wanneer niet aangegeven inkomsten worden uitgewezen door een onderzoek van een buitenlandse autoriteit. Inzake BTW wordt de gewone, driejarige verjaringstermijn verlengd met vier jaar indien een inlichting, onderzoek of controle (medegedeeld, uitgevoerd of verzocht door een buitenlandse autoriteit), een rechtsvordering of bewijskrachtige gegevens aantonen dat belastbare handelingen niet werden aangegeven, dat handelingen ten onrechte werden vrijgesteld of dat onrechtmatige belastingaftrekken werden toegepast. Er geldt een zelfstandige, zevenjarige verjaringstermijn in geval van fraude. Een rechtzetting op grond van deze termijn moet voorafgegaan worden door een kennisgeving. Daarnaast kent de BTW een tweejarige verjaringstermijn indien een deskundige schatting vaststelt dat de belasting over een ontoereikende maatstaf van heffing werd voldaan. De verjaringstermijnen inzake BTW zijn bovendien vatbaar voor stuiting en schorsing. Deze masterproef lijst tenslotte enkele verschillen op tussen de besproken termijnen in de inkomstenbelasting enerzijds en de BTW anderzijds. Ondanks de prima facie vergelijkbare concepten, bestaan enkele belangrijke verschillen op het vlak van de vestiging van deze belastingen.