Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Summary Feedback plays a major role for its recipients to learn about their abilities and improve themselves accordingly. Yet, learning from feedback can be a more complicated process for members of stigmatized groups due to stigma-related factors interfering with feedback processes, which could leave those individuals uncertain about their abilities. This could in turn put members of stigmatized groups at a disadvantage in those institutions where stigma is prevalent, as research has shown that one’s certainty in their own abilities is crucial for long-term achievements and goal pursuit. Previous research has found that members of stigmatized groups can be more prone to face ambiguity about what led to feedback (e.g., their actual performance and/or stigma), when their stigmatized identity is visible to the evaluator – a term coined as attributional ambiguity. This is as it is always possible for members of stigmatized groups that how others evaluate them is impacted by stigma, prejudice and lower expectations, or indeed by the wish to not appear prejudiced and therefore efforts on the part of the evaluator to not be critical or be extra positive. This means that members of stigmatized groups can be less sure that the feedback is an accurate reflection of their own performance or abilities. However, little is known about the potential consequences of this situation. This thesis focused on how potential stigmatization in a feedback setting could leave members of stigmatized groups uncertain about their abilities as a result of more unreliable and attributionally ambiguous feedback. This question was tested with an experimental set-up where participants’ gender was simulated to either be visible or not in a stigma-related performance setting. In doing so, we aimed to manipulate the possibility that feedback received could be biased. Following negative feedback, we measured to what extent participants found negative feedback unreliable (i.e., feedback mistrust) and were uncertain about what led to this feedback (i.e., attributional ambiguity). Furthermore, we assessed (1) how negatively participants self-evaluated their abilities, and (2) how certain were they in these evaluations (i.e., self-concept certainty), before and after negative feedback. The results showed that the manipulation did not work as intended and it had no effect on feedback ambiguity or self-concept measures. However, there was an overall negative association between attributional ambiguity and self-concept certainty, and an overall positive association between attributional ambiguity/feedback mistrust and how favorably participants evaluated their abilities after negative feedback. This result showed that the more participants were uncertain about what led to negative feedback, the less negative but more uncertain self-evaluations they had about their abilities after negative feedback. Implications of the results and limitations of the study are discussed.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De samenleving waarin we vandaag leven wordt steeds meer divers, zo ook in het onderwijs en binnen organisaties. Om gelijke kansen voor iedereen te kunnen garanderen is duidelijke feedback cruciaal voor de professionele zelfontwikkeling. Echter laat onderzoek zien dat leden van negatief gestereotypeerde groepen onder bepaalde omstandigheden te maken kunnen hebben met mogelijke bevooroordeelde feedback. Deze masterproef onderzocht of feedback waarbij de kans bestaat dat negatieve stereotypering een rol heeft gespeeld in het beoordelingsproces kan maken dat er moeilijker van informatie geleerd kan worden, met consequenties voor de duidelijkheid van het zelfconcept in een stereotiep-gerelateerd prestatiedomein. Voor deze studie werd een experiment opgesteld. Hieraan namen 250 participanten deel. Alle participanten dienden mentale rotatietaken op te lossen. Hiervoor en na de manipulatie dienden ze hun eigen testprestatie en hun capaciteit voor de fictieve vaardigheid ‘inferentiële flexibiliteit’ in te schatten. De manipulatie hield in dat participanten negatieve feedback kregen die zogenaamd van een andere (mannelijke) participant kwam. In de controleconditie werd voor participanten het idee gewekt dat hun gender verborgen was voor de beoordelaar, terwijl in de experimentele conditie het idee werd gewekt dat hun gender zichtbaar was. Op de data werden analyses uitgevoerd om een zicht te krijgen op de effecten tussen de condities op de ambiguïteit van de feedback, het distantiëren van feedback, de zelf ingeschatte prestatie op test, de zelf ingeschatte vaardigheid, de zekerheid van de eigen inschattingen van het zelfconcept en de gevolgen van de intenties om te solliciteren op een hieraan gerelateerde studentenbaan waarbij de fictieve ‘inferentiële flexibiliteit’ vaardigheid nodig zouden zijn. De resultaten tonen niet aan dat participanten uit een negatief gestereotypeerde groep zich meer distantiëren van feedback, wanneer deze mogelijks beïnvloed werd door de sociale groep waartoe ze behoren. Ook werd geen evidentie gevonden dat zij een meer onzeker zelfconcept hebben. Daar er enige ruis en limitaties waren in het onderzoek, is vervolgonderzoek nodig die de relatie tussen mogelijke stereotypering in de feedback en zekerheid van het zelfconcept beter kan bekijken.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Mannen uiten, onder andere in vriendschappen met andere mannen, minder emoties of zwakheid. Door minder emoties en zwakheid te uiten zou het kunnen dat een man minder steun en hulp krijgt van een vriend en dat deze vriendschap als minder hecht wordt ervaren. Dit zou vervolgens gevolgen kunnen hebben voor zijn mentale en fysieke welzijn aangezien hechte, ondersteunende vriendschappen belangrijk zijn voor het welzijn van individuen. Onderzoek suggereert dat mannen deze uitingen beperken aangezien zwakheid en emotionaliteit geassocieerd worden met vrouwelijkheid en dit bijgevolg een dreiging van hun mannelijke status kan veroorzaken. Volgens onderzoek is de mannelijke status in het algemeen kwetsbaar voor dreigingen en moet deze steeds (her)bewezen worden. Mannen gaan hun bedreigde identiteit, door bijvoorbeeld vrouwelijk over te komen, mogelijk herstellen door het stellen van gedragingen die geassocieerd worden met mannelijkheid. In deze masterproef werd aan de hand van een mixed method experiment onderzocht of mannelijkheidsdreiging bij mannelijke Nederlandstalige cisgender KU Leuven studenten in verband gebracht kan worden met het gebruik van meer mannelijke of minder vrouwelijke stereotype kenmerken wanneer ze informatie over zichzelf onthullen, meer specifiek wanneer ze zichzelf of hun eigen rol in een specifieke situatie beschrijven. Vervolgens werd onderzocht of een sterkere genderidentificatie en een sterkere overtuiging dat mannelijkheid kwetsbaar is, dit verband versterken. De gestelde hypotheses werden onderzocht met behulp van enkel- en meervoudige logistische regressie analyse. Uit de resultaten blijkt dat binnen de huidige steekproef, mannen hun bedreigde mannelijke identiteit niet herstellen door het gebruiken van meer mannelijke stereotype kenmerken of door het vermijden van vrouwelijke stereotype kenmerken wanneer zij spreken over zichzelf of de eigen rol in een specifieke situatie. Daarnaast werd het benadrukken van mannelijke stereotype kenmerken of het vermijden van vrouwelijke stereotype kenmerken na mannelijkheidsdreiging niet versterkt door een sterkere genderidentificatie en de overtuiging dat mannelijkheid kwetsbaar is. Toekomstig onderzoek moet rekening houden met de beperkingen verbonden aan het huidig onderzoek om het verband tussen mannelijkheidsdreiging en het gebruik van stereotype kenmerken in zelfonthulling ter herstelling van deze bedreigde identiteit, te onderzoeken.