Abstract | Keywords | Export | Availability | Bookmark

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Ieder individu krijgt in zijn leven wel eens te maken met pijn. Bij de meesten verdwijnt de pijn na korte tijd. Bij een minderheid van de mensen zal deze pijn niet verdwijnen en verder ontwikkelen tot chronische pijn. Deze chronische pijn kan een grote impact hebben op het individu en belemmeringen in zijn/haar dagelijks leven veroorzaken. Aan de hand van de Pain Disability Index (PDI) kan gemeten worden hoe groot die impact van chronische pijn is. De PDI is een korte vragenlijst van 7 items die de interferentie van pijn op 7 verschillende levensdomeinen meet. De beschikbare literatuur toont aan dat de PDI goede psychometrische eigenschappen heeft. Er ontbreekt echter empirische data van Belgische chronische pijnpatiënten. Deze masterproef was gericht op het valideren van de Nederlandstalige PDI voor de Belgische populatie. Het ging om individuën met chronische pijn die zorgverleners in het ziekenhuis Oost-Limburg (ZOL) hebben geconsulteerd. De data van de PDI werd in het ZOL verzameld tussen 2015 en 2019 voor 1074 patiënten. Meer specifiek was het doel van dit onderzoek om de factorstructuur, de interne consistentie, de convergente validiteit, de inhoudsvaliditeit, de test-hertest betrouwbaarheid en de invariantie van de Nederlandstalige PDI te evalueren. De interne consistentie werd onderzocht aan de hand van Chronbach’s alpha. Met behulp van confirmatorische factoranalyses werden twee factormodellen die in de literatuur zijn beschreven getest op de Belgische dataset. De convergente validiteit werd getest door de Pearson correlaties tussen de PDI en de totaalscores op de andere vragenlijsten te berekenen. De test-hertest betrouwbaarheid van de PDI werd getoetst aan de hand van de Pearson correlatie tussen het eerste meetmoment en het tweede meetmoment van de PDI. Tenslotte werd aan de hand van een multigroup analyse de configurele en de metrische invariantie nagegaan. Deze analyse testte de PDI op invariantie over geslacht, leeftijd en diagnose heen. Deze retrospectieve studie vond plaats binnen TRACE (centrum voor tranlationeel psychologisch onderzoek), een samenwerkingsovereenkomst tussen de KULeuven en het ZOL. Uit de resultaten van de confirmatorische factoranalyse kwam de twee-factorstructuur van Tait et al. (1987) naar voor als het model dat de beste fit met data vertoont. De PDI bleek een algemene sterke interne consistentie te hebben. Verder had de PDI een eerder zwakke convergente validiteit. De inhoudsvaliditeit was echter wel goed. De test-hertest betrouwbaarheid was ook eerder zwak. Tenslotte kwam uit de multigroup analyse dat de PDI voor elk van de drie variabelen configureel invariant was. Voor geslacht en diagnose was de PDI ook metrisch invariant, dit was echter niet zo voor leeftijd.