Abstract | Keywords | Export | Availability | Bookmark

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De villino aan de via Piemonte, Rome Wat is de rol van architectuur in het uitdrukken van de bilaterale betrekkingen tussen België en fascistisch Italië? In 1921 kocht het Belgisch ministerie van Buitenlandse Zaken een gebouw aan de via Piemonte in Rome aan, om daar zijn ambassade te vestigen. Als eerste aankoop van de Belgische staat in Italië was deze acquisitie veelbelovend. Dit gebouw was een villino, een type woning dat vooral in het begin van de twintigste eeuw werd gebouwd voor de aristocratische elite in Rome, in tegenstelling tot de grootmachten op dat moment – Frankrijk, Groot-Britannië, Japan en de Verenigde Staten – die opteerden voor een palazzo. De aankoop van de villino weerspiegelde de nauwe banden tussen België en Italië na de Eerste Wereldoorlog, inclusief dynastieke connecties en officiële staatsbezoeken. De villino voldeed aan de criteria van de Belgische ambassadeur die toen op post was: een imponerende locatie, een prestigieuze uitstraling en omvangrijke ruimtes. Na de aankoop van de villino werd architectuur ingezet om de diplomatieke representatie van België en Italië te onderhouden. Na verloop van tijd werden immers gebreken van de villino zichtbaar, vooral de behoetie aan meer ruimte zorgde voor veel frustraties bij de volgende drie diplomaten. De ambassadeurs probeerden dit op te lossen door de villino te renoveren en uit te breiden en door kunst aan te kopen. Ondanks de economische crisis slaagden ze erin de bilaterale betrekkingen tot 1936 te onderhouden. Het huwelijk tussen prinses Marie-José en prins Umberto in 1930 dat beide monarchieën verbond, speelde hierbij een belangrijke rol. Nadat België twee jaar lang niet vertegenwoordigd werd en de relatie tussen beide landen in een groot dieptepunt zat in 1936, was het van groot belang voor België om opnieuw investeringen te doen in Rome. In 1938 werd besloten de residentie te verhuizen naar een groter gebouw, terwijl de kanselarij de panden van de villino aan de via Piemonte bleef gebruiken. De geopolitieke achtergrond van België, met politieke verdeeldheid en opkomst van extremere ideologieën, stond in contrast met het fascistische regime van Mussolini in Italië. Toch had dit geen negatieve invloed op de diplomatieke connectie tussen beide landen omdat de diplomaten en de ministers van Buitenlandse Zaken de belangrijkste spelers waren in het bouwbeleid. De vier ambassadeurs die dienden in Rome waren toegewijd aan de relatie tussen België en Italië en sommigen hadden zelfs bepaalde sympathieën voor Mussolini’s beleid. Kortom, architectuur speelde een belangrijke rol bij het uitdrukken van de bilaterale betrekkingen tussen België en fascistisch Italië. De aankoop van de villino in 1921 weerspiegelde de innige banden, terwijl renovaties en verhuizingen werden ingezet om de diplomatieke representatie te verbeteren. Ondanks politieke verdeeldheid in België en het fascistische regime in Italië bleef de diplomatieke connectie tussen beide landen intact, mede dankzij toegewijde ambassadeurs.