Abstract | Keywords | Export | Availability | Bookmark

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Inleiding: Cardiale AL-amyloïdose heeft een slechte prognose. Eens symptomatisch bedraagt de gemiddelde overlevingsduur minder dan een jaar. De standaardbehandeling voor AL-amyloïdose veroorzaakt een te hoge mortaliteit bij cardiaal zwaar belaste patiënten. Een harttransplantatie kan ervoor zorgen dat die behandeling wel toegepast kan worden, maar in de initiële studies resulteerde deze aanpak echter ook in een hoge mortaliteit. Meer recente studies suggereren echter dat de overleving verbetert dankzij een betere patiëntenselectie en een betere behandeling van de amyloïdose. Doel: Een overzicht geven van de resultaten van de behandelingen van cardiale AL-amyloïdose met harttransplantatie en inschatten of ze goed genoeg zijn om deze complexe strategie verder te zetten in tijden van orgaanschaarste. Methode: Een literatuurstudie werd uitgevoerd in de Pubmed, Embase, Web of Science en Cochrane Library databanken. De zoektermen werden gebaseerd op een vooraf opgestelde PICO onderzoeksvraag. Door te focussen op de resultaten van het beperkte aantal centra met meer ervaring, trachtten we het meest gunstige scenario in te schatten. Registers en studies met minder dan tien patiënten werden geëxcludeerd. Resultaten: Zeven retrospectieve studies werden geanalyseerd. We belichten de resultaten van de behandeling van AL-amyloïdose voor en na de transplantatie. De 1-jaarsoverleving volgt een stijgende trend over de jaren heen. Conclusie: Enkele ervaren centra slaagden er in een aanvaardbare overleving te bekomen bij geselecteerde patiënten met ernstige cardiale AL-amyloïdose, mits het gebruik van nieuwere chemotherapeutica, voor en na de harttransplantatie, al dan niet in combinatie met autologe stamceltransplantatie. Het is belangrijk om de behandelingsstrategie af te stemmen op iedere individuele patiënt.