Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In het kader van de standaardiseringsgeschiedenis in Vlaanderen verkondigt de Nederlandse standaardtaalideologie in een Vlaamse context de idee dat het Standaardnederlands als enige acceptabele en correcte taalvariëteit kan optreden in een formele of publieke situatie (Lybaert, 2015). In de praktijk blijkt daarentegen dat de spreektaal van Vlamingen niet het Standaardnederlands is, maar ‘tussentaal’. Eerder sociolinguïstisch taalattitudeonderzoek naar taalvariatie in Vlaanderen toonde aan dat standaardtaal steevast met ‘prestige’ wordt geassocieerd en ‘tussentaal’ met de eigenschappen ‘vriendelijk’, ‘betrouwbaar’ en ‘solidair’ (Impe & Speelman, 2007; Latour, van Hout & Grondelaers, 2012). Die eigenschappen kunnen evenzeer van toepassing zijn in een professionele context waarin er nood is aan een solidaire relatie tussen sprekers, maar waarin het Standaardnederlands nog steeds wordt verwacht. Daarom benadert deze masterproef een professionele context waarin zowel het taalgebruik als de relatie tussen therapeut en cliënt een belangrijke rol speelt, namelijk de logopediepraktijk. Dit experimenteel taalattitudeonderzoek bij studenten logopedie en studenten niet-logopedie ging het effect na van taalvariatie op een sociale en professionele evaluatie van een logopediste. De studenten logopedie en de studenten niet-logopedie kregen elk twee audiofragmenten te horen waarin een logopediste ofwel standaardtaal ofwel tussentaal sprak. Die methodologie staat ook bekend als de matched guise-techniek. De fragmenten speelden zich af in een relationele of in een transactionele context. In de relationele context staat de relatie tussen cliënt en therapeut centraal. In de transactionele context staat de bekwaamheid van de logopediste als spraaktherapeut centraal. Uit de resultaten blijkt dat de onafhankelijke variabele onafhankelijke ‘taalvariëteit’ variabele geen sterk effect heeft op de afhankelijke variabele ‘sociale evaluatie’ als de context niet mee in acht wordt genomen. Een logopediste die standaardtaal spreekt, wordt dus sociaal even hoog beoordeeld als een logopediste die tussentaal spreekt. Als de onafhankelijke variabele ‘context’ wel mee in acht wordt genomen, blijkt er toch een correlatie in de sociale evaluatie zichtbaar tussen enerzijds ‘tussentaal’ en de relationele context en anderzijds ‘standaardtaal’ en de transactionele context. Toch wordt de logopediste nog steeds het meest sociaal aantrekkelijk bevonden wanneer ze in een transactionele context standaardtaal spreekt. Het effect van de onafhankelijke variabele ‘taalvariëteit’ en ‘context’ op de afhankelijke variabele ‘beroepscompetentie’ vertoont een gelijkaardig patroon. In de vergelijking tussen studenten logopedie en studenten niet-logopedie, beoordelen studenten logopedie de logopediste significant strenger dan de studenten niet-logopedie. Daarnaast valt op dat een standaardtalige logopediste in een transactionele context door beide studentengroepen (logopedie en niet-logopedie) het meest sociaal aantrekkelijk en bekwaam wordt bevonden. Hoewel studenten logopedie in hun opleiding het belang van de standaardtaal aanleren en zelf in staat moeten zijn om de eigen stem en spraak te optimaliseren, blijkt dat gegeven echter niet naar voren te komen in de directe attitudemeting. Zo schatten zij het belang van de standaardtaal significant minder hoog in dan de studenten niet-logopedie als het belang van standaardtaal in de logopediepraktijk rechtstreeks wordt bevraagd.