Abstract | Keywords | Export | Availability | Bookmark

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Achtergrond: Ongeveer 30% van de mensen lijdt na een beroerte aan afasie, een neurologische taalstoornis. Indien onmiddellijk na de beroerte een accurate voorspelling gemaakt zou kunnen worden van het te verwachten taalherstel, zou dit waardevol kunnen zijn voor zowel patiënt, omgeving als therapeut. Zo zouden de verwachtingen namelijk bijgesteld kunnen worden en het taalherstel geoptimaliseerd kunnen worden. Dit is echter tot op heden nog niet mogelijk. In het verleden werd wel al onderzoek verricht naar mogelijke factoren die taalherstel kunnen voorspellen. Daaruit is gebleken dat vooral beroerte-gerelateerde factoren (o.a. de grootte en locatie van het hersenletsel) een belangrijke invloed hebben. In deze studie wordt getracht de invloed van deze traditionele voorspellers te repliceren. Bovendien worden twee nieuwe factoren opgenomen in de studie die de predictie van taalherstel zouden kunnen verbeteren, namelijk de levenskwaliteit na de beroerte en de cognitieve vaardigheid ‘statistisch leren’ (SL). Methode: In de hyperacute fase (binnen de eerste week na de beroerte) namen 71 patiënten deel aan een taalscreening om te bepalen of er sprake was van afasie. Van deze groep werden 26 patiënten met afasie gecontacteerd in de subacute fase (vier maanden na de beroerte) voor het vervolgonderzoek waaraan uiteindelijk 11 patiënten deelnamen. In deze fase gebruikten we een uitgebreidere testbatterij om zowel de gekende voorspellers van taalherstel als de twee nieuwe factoren (levenskwaliteit na de beroerte en SL) in kaart te brengen. Om de verzamelde date te analyseren werd gewerkt met niet-parametrische correlatiecoëfficiënten. Daarnaast werd een meervoudig lineair regressiemodel opgesteld om de meerwaarde van de nieuwe factoren te verkennen. Resultaten: Enkele patiënt-gerelateerde voorspellers, die reeds eerder onderzocht werden maar niet steeds tot consistente resultaten leidden, vertoonden een verband met het taalherstel: geslacht, aantal studiejaren en initiële ernst van de taalproblemen. Letsel-gerelateerde factoren hadden, in tegenstelling tot voorgaande studies, geen invloed op het taalherstel. Bij het opstellen van een predictiemodel op basis van de reeds onderzochte voorspellers kon 47% van de variantie in taalherstel verklaard worden door het aantal studiejaren. De twee nieuwe voorspellers, levenskwaliteit en SL, vertoonden een zwak verband (respectievelijk