Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Narratieve coherentie omvat het vermogen van een individu om een verhaal te vertellen in een logische, opeenvolgende en verwante manier, waarbij dit individu zelf conflicten kan detecteren en oplossen, zonder hierbij emotionele stukken te vergeten (Stadelmann et al., 2015). Autobiografische geheugenspecificiteit verwijst naar het oproepen van specifieke herinneringen die op een welbepaalde plaats en welbepaald tijdstip plaatsvonden en niet langer dan één dag duurden (Raes, 2005). Gezien zowel narratieve coherentie als autobiografische geheugenspecificiteit in de literatuur gelijkaardige associaties vertonen met psychologisch welzijn en internaliserende symptomen, onderzoekt deze masterproef de mogelijke relatie tussen deze twee concepten onderling. Ook wordt de relatie tussen narratieve coherentie en reeds gekende correlaten van geheugenspecificiteit, namelijk depressie en ruminatie, bestudeerd. Het doel van deze masterproef is drieledig. Ten eerste wordt de associatie tussen narratieve coherentie en autobiografische geheugenspecificiteit onderzocht. Deze associatie wordt nagegaan aan de hand van de totale narratieve coherentie en de drie dimensies van coherentie, namelijk context, chronologie en thematiek. Ten tweede wordt de associatie tussen narratieve coherentie en depressie bestudeerd (ook voor positieve en negatieve gebeurtenissen apart). Ten slotte wordt de associatie tussen narratieve coherentie en ruminatie onderzocht, waarbij verwacht wordt dat ruminatie mogelijk de relatie tussen narratieve coherentie en depressie medieert. Om deze onderzoeksvragen te kunnen beantwoorden, wordt er een cross-sectioneel onderzoek uitgevoerd in een Vlaamse bevolkingssteekproef van 229 volwassenen tussen de leeftijd van 17 en 27 jaar. De deelnemers worden gevraagd twee geheugentaken uit te voeren. Enerzijds het neerschrijven van één negatieve en één positieve gebeurtenis om narratieve coherentie na te gaan (NaCCS), anderzijds het oproepen van specifieke herinneringen aan de hand van 18 emotionele cue woorden om geheugenspecificiteit te meten (AMT). Daarnaast vullen de deelnemers volgende instrumenten in: ‘Een instrument voor het meten van psychologisch welzijn’, DASS-21 (maat voor depressie) en LARSS (maat voor ruminatie). De resultaten tonen aan dat er een positieve associatie is tussen narratieve coherentie en geheugenspecificiteit. Daarnaast wordt er een negatieve associatie geobserveerd tussen de coherentie van negatieve gebeurtenissen en depressieve symptomen. Ook geven de resultaten aan dat narratieve coherentie van negatieve gebeurtenissen depressieve symptomen kan voorspellen bovenop geheugenspecificiteit en ruminatie. Ten slotte wordt er geen associatie geobserveerd tussen narratieve coherentie en ruminatie, waardoor een verdere mediatie analyse niet mogelijk is. Concluderend kan gesteld worden dat deze studie zowel het verband tussen narratieve coherentie en geheugenspecificiteit als het verband tussen narratieve coherentie en depressie, een reeds gekend correlaat van geheugenspecificiteit, bevestigt.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Samenvatting We delen onze herinneringen met anderen. Eens om steun te vinden en een andere keer om ons geluk te delen. Deze herinneringen of narratieven zijn gebaseerd op het autobiografisch geheugen. Een van de functies van het autobiografische geheugen, zoals hier geïllustreerd, is het versterken van sociale banden. Dit delen van narratieven is gelinkt aan psychologisch welzijn. De mate van narratieve coherentie, dit is de mate waarin buiten de feiten ook de betekenis van een gebeurtenis voor een persoon wordt verteld in een narratief, wordt eveneens gelinkt met psychologisch welzijn. Tegelijkertijd zijn deze concepten ook gerelateerd aan psychologisch disfunctioneren. In de literatuur zijn heel wat inconsistenties vastgesteld wat betreft deze verbanden. Deze masterproef doet een poging om duidelijkheid te scheppen in deze verbanden en exploreert verder verbanden met de dimensies van narratieve coherentie bij zowel positieve als negatieve narratieven. Bij deze masterproef wordt gekeken naar de mate van narratieve coherentie van positieve en negatieve narratieven. Verder focust de masterproef op de samenhang tussen narratieve coherentie en psychologisch welzijn. Daarnaast onderzoekt de studie het verband tussen narratieve coherentie en internaliserende symptomen. Ten slotte wordt ook nagegaan of ruminatie een mediërende invloed heeft op de samenhang tussen narratieve coherentie en internaliserende symptomen. Deze masterproef vangt aan met een literatuurstudie over autobiografisch geheugen en narratieve coherentie. Vervolgens worden de concepten besproken in het kader van psychologisch welzijn. Ten slotte worden de onderzoeksvragen besproken. In deze studie moesten de 229 deelnemers één positieve herinnering en één negatieve herinnering schrijven. Verder dienden de deelnemers nog drie vragenlijsten in te vullen. Nadien werden de herinneringen gecodeerd op narratieve coherentie, inclusief de drie dimensies Context, Chronologie en Thema volgens het codeerschema van Reese en collega’s (2011). De vragenlijsten peilden naar psychologisch welzijn, internaliserende symptomen (i.e. symptomen van depressie, angst en stress) en ruminatie. Aan de hand van correlationeel onderzoek en regressieanalyses werden de data geanalyseerd. Ten eerste werd gevonden dat negatieve narratieven gemiddeld coherenter beschreven worden dan positieve narratieven. Ten tweede werd een positieve associatie tussen de dimensie Thema en het totaal psychologisch welzijn gevonden. Ook zijn er enkele positieve associaties gevonden tussen narratieve coherentie en subdimensie van psychologisch welzijn nl. positieve relaties met anderen. Verder werd ook een voorspellende waarde van de dimensie Thema ontdekt in de voorspelling van psychologisch welzijn en subdimensie positieve relaties met anderen. Ten derde werd een negatieve associatie tussen narratieve coherentie en internaliserende symptomen geobserveerd bij negatieve narratieven. Vervolgens werd ook een negatieve associatie gevonden tussen narratieve coherentie en depressieve symptomen. Ten slotte werd ook gevonden dat narratieve coherentie, en specifiek die van negatieve narratieven, depressieve symptomen kan voorspellen en dit bovenop ruminatie. Ten vierde en laatste werd geen associatie gevonden tussen narratieve coherentie en ruminatie.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

The current human fear conditioning experiment investigated the effect of various generalization stimuli and a peak stimulus on extinction learning and generalization. Impaired extinction learning and overgeneralization, i.e. broader generalization gradients, is observed in anxiety patients. A potential explanation for both phenomena is a lack of fear inhibition, which is assumed to be due to impaired safety learning and consequently deficient generalization of safety learning. Therefore we assume that enhancing extinction learning, i.e. learning to inhibit fear for a fearful stimulus, might result in improved generalization of extinction. Extinction with a peak stimulus, i.e. the generalization stimulus that elicits the strongest fear response, was thought to result in stronger extinction than fear extinction with the original trauma cue (CS+). Consequently less fear across the generalization dimension was expected when extinguishing fear with a PS. Measurements of skin conductance and expectancy ratings were recorded to monitor physiological and subjective fear levels. Statistical analysis revealed that extinction learning was similar for most stimuli, but extinguishing the peak stimulus resulted in less fear across the generalization dimension. Nevertheless, the hypothesized PS didn’t elicit more fear than the CS+. These findings demonstrate that extinction with the peak stimulus is more efficient, i.e. it results in less fear across the generalization dimension, than extinction with the original trauma cue (CS+). We discuss implications for the clinical practice.