Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deze masterproef onderzoekt op diepgaande wijze Umbrella van Will Self, een hedendaags werk dat de Modernistische traditie van de vroege 20e eeuw herbezoekt en herondekt. Zowel inhoud (hoofstuk 2) als vorm (hoofdstuk 3) worden hierbij onder de loep genomen. Op basis van deze literaire analyse benadert hoofstuk 4 vervolgens voorzichtig de vraag of en in welke mate de overlevering van het Modernisme in dit werk geslaagd is. Allereerst bespreekt hoofdstuk één de ontvangst van dit werk zowel in de literaire wereld als bij het bredere publiek. Terwijl critici het werk loven als een ongeëvenaard meesterwerk, ondervindt een groot aantal 'hobby-lezers' moeilijkheden bij het ontcijferen van het werk. Door haar hoog-Modernistische stijl wordt deze roman met een zekere hoeveelheid verwarring en zelfs weerstand ontvangen bij het bredere publiek. Niettegenstaande heeft de verschijning van Umbrella op de 'shortlist' van de populaire Man Booker literaire prijs ervoor gezorgd dat dit werk een breed lezerspubliek heeft kunnen aantrekken. Hoofdstuk twee behandelt de inhoud van het werk, en begint daarbij met een samenvatting van het plot alsook met een uitgebreidere kijk op opvallende aspecten van het verhaal, zoals Audrey's nare familienaam Death en Stanley's mysterieuze voortbestaan na de dood. Verscheidene thema's worden vervolgens uitgebreid besproken, zoals de positie van de vrouw in de 20e eeuw, de Engelse klassenmaatschappij, alsook de impact van technologie op de mensheid. Een laatste sectie bekijkt uitgebreid de talloze culturele referenties van Umbrella en is voorzien van een uitgebreide oplijsting van referenties naar muziek, literatuur, publieke figuren, etc. Hoofdstuk drie bekijkt the formele aspecten van Umbrella. De narratieve stem van de roman wordt gekenmerkt door focalisatie doorheen de perspectieven van haar personages, met verregaande gevolgen. Ten eerste wordt de befaamde Modernistische techniek 'stream of consciousness' doorheen het werk gebruikt, wat op...

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

'The writer's art is his true passport,' zei Vladimir Nabokov ooit. Een bewonderenswaardige gedachtegang, die ingaat tegen het nationalistisch hokjesdenken, maar is elke schrijvers kunst niet willens nillens door zijn eigen omzwervingen beïnvloed? Nabokov heeft gedurene zijn leven in verschillende landen gewoond, en zag zich tot tweemaal toe (eerst uit Bolsjewistisch Rusland, vervolgens uit het door Nazi-Duitsland geteisterd Europa) gedwongen te migreren. Hoewel hij nooit zijn Russische afkomst heeft verloochend, hebben de andere culturen en talen waarmee hij in contact kwam een blijvende invloed uitgeoefend op zijn kunst. Hiermee bevat zijn werk de algemene kenmerken van wat Carine M. Mardorossian migrant literature noemt: literatuur waarin elementen en representaties van het geboorteland en gastland (of gastlanden) van de schrijver worden verwerkt in een homogeen geheel, weg van de zwart-wit tegenstellingen die worden benadrukt in exile literature. Mijn thesis richt zich toe op de analyse van Nabokovs laatste grote roman, Ada or Ardor: A Family Chronicle, met deze brede definitie van migrant literature als invalshoek. Hoe verwerkt Nabokov zijn ervaringen in Rusland, Europa en Amerika in dit werk? Tot welk doel dienen de vele referenties naar de wereldliteratuur? Waarom kiest hij voor een expliciete fictieve setting (de planeet 'Antiterra') en wat is diens relatie tot 'onze' werkelijkheid? Deze en andere vragen dienen tot omkadering van een onderzoek dat reeds bij aanvang geen sluitende conclusies ambieert, maar toch vooral Nabokovs statement bevestigt; de schrijvers ware identiteit (bestaande uit zijn ervaringen over de hele wereld) zit vervlochten in zijn kunst. Het is dan ook aan de aandachtige lezer om als literaire biograaf op onderzoek uit te gaan.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

For my analysis of Pat Barker's Regeneration and Joseph Boyden's Three Day Road, Adam Zachary Newton's Narrative Ethics has provided me with a useful instrument.The three categories of his triadic structure (narrational ethics, representational ethics and hermeneutic ethics) have allowed me to examine both authors' reflections on the representation of the unfathomable traumatic experience of World War I, as well as the importance both authors ascribe to the healing quality of the narrative act in processing trauma. Both Barker and Boyden question the validity of historical accounts. Their focus, however, is different. Whereas Barker is primarily concerned with the (im)possibility of regenerating the past (and by extension, historical figures), Boyden focuses on the facticity of history, which is a product of discourse, rather than its object. In their attempt to show readers what it might have been like, both authors explore the limits of the novel as a medium. Barker constructs a universe of meaning by letting different voices enter into dialogue. It is precisely this polyphonous nature of the novel that makes it a good medium to represent the past, which, like a literary text, is unfathomable. Boyden, on the other hand, reflects on his use of a Western medium to represent an aboriginal experience. He tries to represent the experiences of his Cree narrators as truthfully as possible. Therefore, he gives the novel a cyclical structure, because time for the Cree is cyclical and not linear, and makes ample use of the pathetic fallacy to illustrate his narrators' animistic worldview. Furthermore, both Barker and Boyden acknowledge the importance of the narrative act in the processing of trauma. Even though the past is ungraspable and therefore transcends our ability to put it into words, the narration of our traumatic experiences allows us to place them within the structural narrative of our history. Narrative is therapeutic not only for the individual characters wh...

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In deze scriptie onderzoek ik het thema van de dood in het leven, werk en correspondentie van John Keats. Ik heb bewust voor een selectie van zijn werk gekozen in plaats van één analyse van één werk om de evolutie van dit thema te traceren. In mijn analyses wil ik de verhalen van de gedichten blootleggen en de dood opsporen: ik zal mij dus enkel toespitsen op de relevante aspecten. Ik ondersteun mijn bevindingen ook telkens met materiaal dat mijn mening deelt. Ik begin mijn werk met de correlatie tussen schrijven en de dood zoals die werd onderzocht door autoriteiten zoals Freud, Derrida en Blanchot. Literaire werken bewaren de essentie van een schrijver ten koste van de identiteit van de man. Vervolgens onderzoek ik de dood in Keats' leven: hij verloor zijn vader als kind, werd met de dood geconfronteerd tijdens zijn medische studies en verloor zowel zijn moeder als broer aan tuberculose. Keats zelf stierf aan tuberculose op vijfentwintigjarige leeftijd. Vervolgens analyseer ik de geselecteerde gedichten . Ik begin een analyse met de datum, korte inhoud en (wanneer relevant) gebeurtenissen die de inhoud zouden kunnen beïnvloeden. Vervolgens traceer ik de dood door alinea per alinea te ontleden. Aan het einde van een analyse geef ik nog een kort overzicht van mijn bevindingen. Ik zoek naar verbanden tussen de behandelde werken en verwijs vaak naar zijn brieven om de inhoud te ondersteunen. In het begin moedigt Keats mensen aan om te genieten van het leven en de dood niet te vrezen. Voor hem is de dood een brug tussen sterfelijkheid en onsterfelijkheid. Hij streeft dan ook lange tijd naar onsterfelijkheid in zijn werken waarbij hij in een trance een idyllisch eeuwig bestaan beleeft maar telkens wordt teruggebracht naar de harde realiteit. Hij ziet de dood als een bevrijder van de pijn van het leven of als het einde van de weg: ons kort bestaan kan ons deprimeren of aanzetten om ten volle te genieten van de tijd die ons rest. Hij alterneert dan ook tussen liefde voor het leven en een verlangen naar de dood. Gaandeweg beseft Keats dat eeuwig leven toch niet alles is: hij leert het leven op zich te appreciëren zonder nog te willen streven naar een andere wereld. In zijn latere werken accepteert hij de dood als het natuurlijke einde van het leven: in To Autumn heeft hij zijn poëtisch hoogtepunt bereikt en is hij klaar voor de dood. Zijn laatste werk demonstreert echter dat Keats nog altijd hoopte zijn dood te overleven door verder te leven in de geest van zijn lezers. Ik gebruik dit inzicht om het verschil aan te tonen tussen de mening van de poëet en de mens. Zijn brieven tonen aan hoe bitter en bang Keats was toen hij stierf. Het verschil tussen die meningen sluit aan bij de inzichten van het eerste onderdeel van de paper. Tegen Keats' verwachtingen in hebben zijn werken hem uiteindelijk toch de onsterfelijkheid gegeven waar hij zo naar verlangde.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In deze scriptie onderzoek ik het thema van de dood in het leven, werk en correspondentie van John Keats. Ik heb bewust voor een selectie van zijn werk gekozen in plaats van één analyse van één werk om de evolutie van dit thema te traceren. In mijn analyses wil ik de verhalen van de gedichten blootleggen en de dood opsporen: ik zal mij dus enkel toespitsen op de relevante aspecten. Ik ondersteun mijn bevindingen ook telkens met materiaal dat mijn mening deelt. Ik begin mijn werk met de correlatie tussen schrijven en de dood zoals die werd onderzocht door autoriteiten zoals Freud, Derrida en Blanchot. Literaire werken bewaren de essentie van een schrijver ten koste van de identiteit van de man. Vervolgens onderzoek ik de dood in Keats' leven: hij verloor zijn vader als kind, werd met de dood geconfronteerd tijdens zijn medische studies en verloor zowel zijn moeder als broer aan tuberculose. Keats zelf stierf aan tuberculose op vijfentwintigjarige leeftijd. Vervolgens analyseer ik de geselecteerde gedichten . Ik begin een analyse met de datum, korte inhoud en (wanneer relevant) gebeurtenissen die de inhoud zouden kunnen beïnvloeden. Vervolgens traceer ik de dood door alinea per alinea te ontleden. Aan het einde van een analyse geef ik nog een kort overzicht van mijn bevindingen. Ik zoek naar verbanden tussen de behandelde werken en verwijs vaak naar zijn brieven om de inhoud te ondersteunen. In het begin moedigt Keats mensen aan om te genieten van het leven en de dood niet te vrezen. Voor hem is de dood een brug tussen sterfelijkheid en onsterfelijkheid. Hij streeft dan ook lange tijd naar onsterfelijkheid in zijn werken waarbij hij in een trance een idyllisch eeuwig bestaan beleeft maar telkens wordt teruggebracht naar de harde realiteit. Hij ziet de dood als een bevrijder van de pijn van het leven of als het einde van de weg: ons kort bestaan kan ons deprimeren of aanzetten om ten volle te genieten van de tijd die ons rest. Hij alterneert d...