Abstract | Keywords | Export | Availability | Bookmark

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Zelfverwonding bij tieners is een fenomeen dat ruimer verspreid is dan vaak wordt gedacht. Recent onderzoek toont aan dat een op de tien vijftien- tot zestienjarigen zichzelf opzettelijk verwondt: ze krassen, snijden of branden zichzelf. Dit boek haalt zelfverwonding uit de taboesfeer en geeft duidelijke antwoorden op vragen als: Wat zijn de oorzaken van zelfverwonding? Wat zijn de gevolgen op korte en lange termijn? Hoe kan ik er goed mee omgaan? Hoe kan zelfverwonding het beste worden behandeld? Met dit boek willen Laurence Claes, doctor in de psychologie, en Walter Vandereycken, hoogleraar psychiatrie, het veel voorkomende fenomeen van zelfverwonding uit de taboesfeer halen. Na een korte inleiding wordt het begrip 'zelfverwonding' op verschillende manieren gedefinieerd. Daarna wordt stilgestaan bij de vraag of het wel echt om een nieuw fenomeen gaat. Hoofdstuk drie gaat dan weer na waar de oorzaken liggen en wat zelfverwonding in stand houdt. Verder volgen twee praktische hoofdstukken, met een aantal zelftesten en een stappenplan, en wordt er ingegaan op het verband met de behoefte van adolescenten aan zelfstandigheid. Hoofdstukken acht en negen gaan dieper in op de verschillende betrokkenen, van de ouders tot de school, en in het laatste hoofdstuk wordt de professionele hulpverlening besproken. Een korte bibliografie sluit het boek af. De auteurs richten zich met dit boek in de eerste plaats tot de zelfverwonders zelf (jongeren vanaf ca. 15 jaar) en de betrokkenen. De vele tips, vragenlijsten, eenvoudige taal en gestructureerde lay-out zorgen voor een heldere uitgave, die goed aansluit bij die doelgroep. Zelfverwonding bij tieners is een fenomeen dat ruimer verspreid is dan wordt gedacht. Recent onderzoek toont aan dat n op de tien vijftien- tot zestienjarigen zichzelf opzettelijk verwondt. Van nature zijn mensen geneigd om pijn te vermijden en zelfverwonding is dan ook schokkend om te zien. In de vakliteratuur is over dit thema echter niet zoveel terug te vinden. Dit boek haalt zelfverwonding uit de taboesfeer en geeft duidelijke antwoorden op vragen naar oorzaak van dit handelen, gevolgen op korte en lange termijn, hoe je ermee moet omgaan, welke behandelingen het meest adequaat zijn etc. Laurence Claes is gespecialiseerd in het onderzoek naar zelfverwonding. Professor Walter Vandereycken is vooral bezig met het onderzoek naar de behandeling van o.a. eetstoornissen. Beiden startten het onderzoek naar zelfverwonding met als doel een antwoord te vinden op de waaromvraag, in de hoop dat de aanpak makkelijker zou worden. De eerste en belangrijkste stap die gezet moest worden om met dit thema aan de slag te kunnen was het vermijden van afkeer of afwijzing tegenover de problematiek. Het boek is in de eerste plaats bedoeld voor de zelfverwonders zelf, het is in de jij-vorm geschreven. In een toegankelijke taal proberen de auteurs inzichten bij te brengen en de slachtoffers/daders aan te zetten tot het zoeken van oplossingen. Daarnaast is dit boek ook een hulpmiddel voor de directe omgeving van het slachtoffer. In het eerste hoofdstuk worden een aantal definities geformuleerd waarbij er een onderscheid wordt gemaakt tussen zelfverwondend gedrag en andere vormen van zelfbeschadiging, zoals eetstoornissen, middelenmisbruik, zelfmoordneigingen - Vervolgens wordt er stilgestaan bij de vraag of zelfverwonding een nieuw fenomeen is, of een oud gegeven dat pas nu op de voorgrond komt. In hoofdstuk drie wordt ingegaan op de functies van zelfverwonding en de factoren die het uitlokken en in stand houden. Daarna staat de praktijk centraal, met eerst een aantal zelftesten waarin je kan nagaan in welke mate je jezelf verwondt en welke factoren hierbij een rol spelen. In hoofdstuk vijf kan je dan een stappenplan vinden voor de concrete aanpak van zelfverwondend gedrag. Verderop leer je dat de problematiek vaak samenhangt met de behoefte aan het versterken van je zelfvertrouwen en het uitbouwen van een eigen leven in de overgang naar volwassenheid. Daarna zijn er concrete tips voor ouders, vrienden en familie van jongeren die zichzelf verwonden, en wordt ingegaan op de school, met tips voor leerkrachten. Vervolgens wordt besproken hoe je de stap kan zetten naar professionele hulpverlening. Door het taboe rond zelfverwonding te doorbreken, kunnen er heel wat mensen geholpen worden. De vragenlijsten, eenvoudige tips, en het duidelijke en eenvoudige taalgebruik, zorgen alvast voor een erg toegankelijk boek. De hoofdstukken zijn kort en bondig, en overbodige informatie wordt geweerd. Een korte bibliografie geeft de lezer ten slotte de kans om zich verder te verdiepen in het thema.

youth --- Age group sociology --- psychosociale hulpverlening --- Psychiatry --- kinderpsychotherapie --- kinderpsychiatrie --- zelfverminking --- Educational psychology --- jeugd --- Automutilation --- Self-mutilation --- Zelfverminking --- Zelfverwonding --- #KVHB:Automutilatie --- 606.4 --- kinderpsychologie --- psychiatrie --- 606.329 --- Zelfverminking (automutilatie) --- 616.89 --- Jeugd --- Leraren --- Ouders --- Zelfhulp --- Zelfvertrouwen --- jeugdpsychiatrie --- zelfverminking (automutilatie) --- kinderpsychiatrie, jeugd- en adolescentiepsychiatrie --- Overige neurosen --- Zelfverminking. --- youth [people] --- Sociologie van de leeftijdsgroepen --- Pedagogische psychologie --- Psychiatrie --- departement Lerarenopleiding 10 --- psychische stoornissen --- zelfverwonding --- zelfbeschadiging --- Boys --- Girls --- Psychological vulnerabilities --- Mutilations --- Book