Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Kann man Häuser lesen, können Gebäude sprechen? Die Metapher der Architektursprache hatte in der Postmoderne ihre letzte große Konjunktur und erregte damit nicht zufällig auch ein großes literarisches Interesse. Elias Zimmermanns Studie untersucht diese Konstellation von Literatur und postmoderner Architektur anhand von zwei exemplarischen Romanen: Thomas Bernhards Korrektur (1975) und Hermann Burgers Schilten (1976). Die Untersuchung verknüpft diskursanalytische und metaphorologische Fragestellungen mit genauen Lektüren, in denen sich die Texte als Reflexionsmedien problematischer architektonischer Kommunikation erweisen. Zwei komplementäre, scheiternde Architekturkonzepte stehen sich mit den beiden Romanen gegenüber. Im größeren Zusammenhang offenbaren sich Hermann Burgers Maskenästhetik und Thomas Bernhards physiognomische Architektur als zwei Pole im architekturtheoretischen Diskurs der 1960er bis 1980er Jahre. Die Untersuchung endet darum mit einem Ausblick auf die postmoderne österreichische Architekturavantgarde, die Architekturphänomenologie und den architektonischen Dekonstruktivismus.

postmoderne Literatur --- Literatur

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Italienisch. --- Literatur.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deutsch. --- Literatur.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Deutsch. --- Literatur.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Με τον όρο «Πτωχοπροδρομικά» εννοούμε έναν κύκλο ποιημάτων που έχουν χαρακτήρα κυρίως σατιρικό και ταυτόχρονα ικετευτικό και γράφτηκαν για να κολακεύσουν ή να διασκεδάσουν (με απώτερο σκοπό να εξευμενίσουν) τον αυτοκράτορα της βυζαντινής αυλής. Η σύνθετη λέξη που υποδηλώνει τον πτωχό άνθρωπο των γραμμάτων και κρύβει το επίθετο ενός ξεχωριστού λογίου του 12ου αιώνα, του Θεοδώρου Προδρόμου, αγγίζει μεγάλα και δυσεπίλυτα ζητήματα που απασχόλησαν για πολλές δεκαετίες και απασχολούν ακόμη τη φιλολογική έρευνα. Το θέμα του επαίτη-ποιητή π.χ. εμφανίζεται ως κοινωνικό φαινόμενο στην εποχή των Κομνηνών αυτοκρατόρων, οξυμένο ιδιαίτερα από την πληθώρα των λογίων που επιδιώκουν να πετύχουν τα προς το ζην ή αποτελεί απλώς μια φόρμα που προτιμούν οι χρηματοδότες παράλληλα με τη ρητορική φόρμα των εγκωμίων; Το πρόσωπο του Προδρόμου αντιπροσωπεύει τον επιτυχημένο λόγιο που γνώρισε φήμη και απόκτησε οικονομικά οφέλη πλάι σε γνωστούς αυτοκράτορες της βυζαντινής αυλής (όπως πράγματι συνέβη με τον επώνυμο Θεόδωρο) ή συγκροτεί τον ανεκπλήρωτο πόθο και το αιώνιο παράπονο του ανώνυμου ανθρώπου που επένδυσε στα γράμματα δίχως ποτέ να προκόψει με τέτοια εφόδια; Τέτοιου είδους ερωτήματα προβάλλουν με την παρουσία των «Πτωχοπροδρομικών» Ποιημάτων που εμφανίζονται σε χειρόγραφα μεταγενέστερα από τον 12ο αιώνα. [...] (Από την εισαγωγή του Βασίλη Κατσαρού).

Byzantinische Literatur