Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

De gesplitste aankoop is een vaak gebruikte techniek om een vastgoedtransactie fiscaal en burgerrechtelijk te optimaliseren. Deze techniek wordt vooral gehanteerd in de situatie waarbij ouders een tweede verblijf verwerven en een deel van dit onroerend goed al graag in het vermogen van de kinderen willen laten terechtkomen. De ouders kopen het onroerend goed voor het vruchtgebruik en de kinderen voor de blote eigendom. Wanneer de ouders overlijden, dooft het vruchtgebruik uit en worden de kinderen volle eigenaar van het goed, zonder dat zij hiervoor successierechten dienen te betalen. In deze masterscriptie zijn wij specifiek ingegaan op de casus waar ouders een onroerend goed kopen voor het vruchtgebruik en de kinderen voor de blote eigendom, waarbij de ouders voorafgaandelijk een som geld schenken aan de kinderen om hen zo toe te laten de blote eigendom aan te kopen. In deze literatuurstudie wordt er gepoogd een antwoord te formuleren op de vraag of dergelijke constructie valt onder art. 918 BW en wat de fiscale valkuilen zijn bij het aangaan van dergelijke constructie. Om een antwoord te formuleren op de eerste vraag, wordt er in deze masterscriptie nagegaan wat het toepassingsgebied is van art. 918 BW. Er dient voldaan te zijn aan volgende elementen: een ascendent vervreemdt een goed aan een descendent met voorbehoud van vruchtgebruik, met last van een lijfrente of met afstand van kapitaal. Art. 918 BW, dat zowel in het Belgische als in het Franse recht ingevoerd werd om de reservataire erfgenamen te beschermen tegen geveinsde akten onder bezwarende titel, moet strikt geïnterpreteerd worden, daar het een uitzonderingsartikel is. De casus van de masterscriptie valt er dus enkel maar onder wanneer de ouders de blote eigendom hebben geschonken aan de kinderen. De vraag rijst dus wat het voorwerp uitmaakt van de voorafgaande schenking: het geld of de blote eigendom. Uit de rechtspraak van het Hof van Cassatie zal blijken dat het voorwerp van de schenking het geld uitmaakt en de constructie daardoor niet onder art. 918 BW valt. Bij het zoeken naar een antwoord op de tweede vraag, focust deze masterscriptie op de valkuilen op het vlak van de successierechten en de antimisbruikbepaling. Uit de literatuurstudie zal blijken dat partijen enerzijds rekening dienen te houden met art. 9 W.Succ. en anderzijds dienen rekening te houden met de recent verstrengde antimisbruikbepaling. Echter, wanneer partijen zich aan de 'spelregels' van deze twee valkuilen houden, hoeven zij niets te vrezen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

SAMENVATTING MASTERPROEF ‘EERST KOMEN, EERST BETAALD WORDEN? EEN ANALYSE VAN DE EFFICIËNTIE EN EFFECTIVITEIT VAN COLLECTIEVE INSOLVENTIEPROCEDURES IN HET BEHALEN VAN HUN DOEL’ In onderstaand onderzoek werd de efficiëntie en effectiviteit van collectieve insolventieprocedures in het behalen van hun doel bekeken. Meer specifiek zijn hierin de rol van zowel de individuele als de gezamenlijke schuldeisers besproken, alsook de rol van de curator en hun onderlinge verhouding. Het insolventierecht streeft een aantal belangrijke doelstellingen na. Om deze doelstellingen te kunnen vervullen heeft België een collectieve insolventieprocedure waarbij de gelijkheid van schuldeisers wordt gerespecteerd. Om deze insolventieprocedure in goede banen te laten verlopen is er de curator. Uit het onderzoek blijkt dat deze een echte kernpositie heeft in de procedure, dit blijkt uit zijn takenpakket alsook uit zijn relatie met zowel de schuldenaar als de schuldeisers. Uit het onderzoek blijkt dat de kosten een belangrijke rol kunnen spelen. De kosten kunnen ervoor zorgen dat de schuldeisers zich minder gaan inzetten en zij een rem kunnen vormen voor de curator. Door het interview met de curator blijkt dit in de praktijk echter niet zo’n grote rem te vormen voor de curator, omdat de gevallen waarin er helemaal geen middelen meer zijn eerder de uitzondering vormen. De Nederlandse insolventieprocedure vertoont veel gelijkenissen met de Belgische insolventieprocedure. Ook daar kent men een collectieve behandeling van schuldeisers. Het meest opmerkelijke verschil zit bij de curator, in Nederland heeft deze namelijk een fraudebestrijdende rol. De insolventieprocedure an sich kent ook een vlot verloop, het zijn eerder bijkomende procedures dewelke de curator voert welke voor een vertraging zorgen. Een individuele behandeling kan voor meer snelheid zorgen, maar zij kan niet dezelfde mate van gelijkheid van schuldeisers garanderen. Uit het onderzoek blijkt dat de collectieve insolventieprocedure het best voor efficiëntie en effectiviteit zorgt in het behalen van haar doelstellingen.