Abstract | Keywords | Export | Availability | Bookmark

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

In het jaar 400 strekte het Romeinse Rijk zich nog uit van de Ierse zee tot de Arabische woestijn, en van de straat van Gibraltar tot aan de Kaukasus. Amper een eeuw later was dit rijk in het Westen volledig van de kaart verdwenen en vervangen door een dozijn barbaarse vorstendommen. Hoe kon zo'n bolwerk van macht en beschaving zo snel ten onder gaan? Het is een vraag die historici al eeuwen voor een raadsel stelt omdat er nauwelijks bronnenmateriaal is. Toch slaagt Jeroen Wijnendaele erin om een beeld te schetsen van de turbulente vierde en vijfde eeuw. Van de dood van Valentinianus I (375) en het uiteengaan van het West-Romeinse en Oost-Romeinse Rijk tot de verovering van Italië door de Ostrogoten (493). De lezer wordt meegenomen op een rondreis door het rijk in het voetspoor van spraakmakende figuren zoals Attila, St. Augustinus en Alarik. Genuanceerd, helder en overzichtelijk toont Wijnendaele aan dat de ondergang van Rome in de vijfde eeuw een chaotische periode was, boordevol conflicten waarin keizers, krijgsheren, barbaren en bisschoppen elk hun rol speelden, maar daarom nog geen clash der beschavingen zoals vaak beweerd wordt. Romeinen en barbaren is een boeiende studie over een periode die vele eeuwen later nog steeds tot de verbeelding spreekt. Grondige beschrijving van het proces dat leidde tot de ondergang van het West-Romeinse Rijk. De stelling van de schrijver is dat het dubbele gezagsvacuüm dat voortvloeide uit de heerschappij van de zogenaamde kindkeizers die zich vanaf 375 terugtrokken in de paleizen van Italië, en de verwaarlozing van politieke netwerken ten noordwesten van de Alpen, aan de directe basis liggen van de desintegratie van het keizerlijke Westen. Voor het echter zover was, begon vanaf 235 met de komst van de zogenaamde soldatenkeizers, usurpators, die niet door de wettelijke macht werden erkend, al een tijd van chaos, intriges en geweld. Vanaf dit tijdstip begon de kracht van het eens zo machtige rijk langzaam maar zeker te vervallen. De schrijver ontkracht en passant de notie van 'de grote volksverhuizingen', dit waren volgens hem geen gigantische hordes die een hechte groepscohesie hadden, maar voormalige legereenheden of krijgsbendes, aangevuld met andere mensen van diverse afkomst.

Romeinse Rijk. --- Roman history --- anno 400-499 --- anno 300-399 --- anno 200-299 --- Rome --- History --- History, Military --- Histoire --- Histoire militaire --- Empire, 284-476 --- Germanic invasions, 3d-6th centuries --- Geschiedenis --- Romeinse Rijk --- West-Europa --- 3e eeuw --- 4e eeuw --- 5e eeuw --- Goten --- Thracië --- Vandalen (volk) --- Hunnen --- Volksverhuizingen --- Germanen --- C3 --- geschiedenis --- 923.4 --- Romeinse rijk --- middeleeuwen --- Romeinse oudheid --- 937.09 --- 937.09 Geschiedenis van Rome: verdeling en val van Rome--(395-476) --- Geschiedenis van Rome: verdeling en val van Rome--(395-476) --- Kunst en cultuur --- geschiedenis - het Romeinse rijk --- Goten (volk) --- Volksverhuizing --- Geneeskunde --- Techniek (wetenschap) --- Atlas --- Museum