Abstract | Keywords | Export | Availability | Bookmark

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

'Hoor eens,' zei Barry; hij kwam van het bed naar me toe en liet die gevaarlijke glimlach weer zien. 'Ik wil iets met je afspreken.' 'Oké,' zei ik. 'Ik neem elke gok één keer.' 'Wie van ons twee ook eerder doodgaat, de ander belooft dat hij op zijn graf zal dansen.' De 16-jarige Hal denkt dat zijn vriend Barry een geintje maakt, maar die is bloedserieus. En wat Hal niet kan vermoeden is dat hij deze belofte nog voor het eind van de zomer na zal komen; als Barry bij een ongeluk om het leven komt, wordt Hal dansen op het graf van zijn vriend betrapt. Zijn omgeving is geschokt door deze grafschennis. Terwijl hij nog rouwt om Barry's dood, moet Hal zich verantwoorden voor de rechter. Stapje voor stapje onthuld wat voor ingewikkelde liefdesrelatie Barry en Hal hadden en hoe deze zomer zo'n rampzalige wendig heeft kunnen nemen. Gelijktijdig aan het verschijnen van Dit is alles, Chambers' kroon op zijn indrukwekkende magnum opus, haalt uitgeverij Querido ook Je moet dansen op mijn graf vanonder het stof. Zeven herdrukken op tweeëntwintig jaar vormen het ultieme bewijs dat de literaire bouwstenen van Chambers' 'Dance Sequence' ook afzonderlijk erg leesbaar blijven. Deze passages worden quasi geheimzinnig en impliciet omschreven met het standaardzinnetje 'Had je er niet bij willen zijn?' Waar Chambers elders geen blad voor de mond neemt, lijkt het hem hier aan de juiste talige constructie te ontbreken, en dat is jammer. Openheid blijkt toch maar tot een bepaald niveau te kunnen. Verschillende interpretaties van de begrippen 'liefde' en 'trouw' drijven een wig tussen beide adolescenten, en leiden onbewust tot Barry's dood. Dan voelt Hal zich verplicht om zijn belofte na te komen. Je moet dansen op mijn graf overtuigt in eerste plaats als een bijzonder ge(s)laagde inkijk in de gevoelswereld van adolescenten. Maar ook stilistisch biedt de roman voldoende uitdagingen: het wisselende vertelperspectief met daaraan gekoppeld het verspringen van genre, de diverse taalspelletjes en vele humoristische intermezzo's garanderen een erg diepgaande en bijzonder intensieve leeservaring. Af en toe gaat de auteur zich te buiten in zijn onbedwingbare drang naar literariteit, en wordt een beeld te gekunsteld. Zo lezen we over Hals leraar Engels: 'Als hij je onder vier ogen heeft en je aanstaart door die bril van hem met zijn melkflessebodems, dan krijg je het gevoel dat je in een hoek wordt gedreven door een nieuwsgierige haai, die niet alleen kippig is maar ook nog last heeft van een overactieve schildklier.' Of een staaltje sfeerschepping in de bioscoop: 'Een moederschoot met een quadrofonische hartslag en een beeld van de toekomstige wereld dat lokkend op het vlies van de baarmoeder wordt geprojecteerd'. Weinig adolescenten hebben boodschap aan zo'n breedsprakigheid. Maar verder niets dan lof voor deze knap geconstrueerde adolescentenroman, die een verkenning van het leven in al zijn facetten omvat. Humoristische flashbacks loodsen de lezer naar Hals kindertijd, die geheel in het teken stond van de zoektocht naar een ultieme boezemvriend. Pas jaren later wordt die kinderlijke wens alsnog ingewilligd in de persoon van Barry Gorman. Beide kunstzinnige en culturele adolescenten vinden elkaar, worden boezemvrienden en minnaars. Al bij het verschijnen van de roman brak Chambers een lans voor de acceptatie van holebiseksualiteit. Niks geen problematiseren van de seksuele geaardheid, onbeholpen acceptatie of schuchtere coming out. Holebiseksualiteit is een vanzelfsprekend en dus onproblematisch gegeven. De intensifiëring van de vriendschap leidt tot de ultieme belofte: als één van beide jongens sterft, moet de overlevende op diens graf dansen. Diverse facetten van vriendschap worden belicht, al ontbreekt die diepgaande reflectie wél als het om seksualiteit en erotiek gaat. Maar overtuigt deze roman nog, zoveel jaar na de eerste publicatie? Het antwoord is volmondig 'ja': Je moet dansen op mijn graf heeft noch thematisch noch stilistisch ook maar iets van zijn oorspronkelijke zeggingskracht ingeboet. Het blijft een verademing om een zorgvuldig gecomponeerde adolescentenroman te lezen, waarin de verschillende verhaaldraden een breed en wijdlopig amalgaam van krantenknipsels, dagboeken, verslagen en spitse dialogen uitmaken. Of, zoals Chambers zelf zegt: 'Een leven en een dood in delen, honderdzeventien stukjes [...] wat voetnoten en af en toe een ramp om het verhaal te laten lopen.' Een wat macaber krantenartikel werd als goedgekozen 'eye catcher' ingelast: de 16-jarige Hal (Henry) wordt aangeklaagd na zijn dans op het graf van de overleden Barry Gorman. Een inderhaast opgetrommelde maatschappelijk werkster moet inkijk zien te krijgen in Hals motieven, zodat haar bevindingen uitmonden in een verslag voor de rechtbank. Vanaf de eerste pagina's krijg je een verrassend adequate en eigenwijze inkijk in de gedachte- en gevoelswereld van hoofdpersonage Hal. In fraai gecomponeerde volzinnen vertelt Hal als belevende ik-verteller over zijn dagelijkse besognes, wensen en verlangens.

Homoseksualiteit.