Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Proefschriften --- Thèses --- Academic collection --- Theses

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Introductie: Diabetes Mellitus type 2 is een toenemende problematiek in de hedendaagse samenleving. Vele risicofactoren zijn hieraan gerelateerd, waardoor er een grote overmaat aan mortaliteit ontstaat. Het aanpakken van deze risicofactoren via levensstijlinterventies doet de totale mortaliteit dalen bij diabetici. Het grootste deel van deze mortaliteit is te wijten aan cardiovasculaire mortaliteit. In deze studie werd de huidige literatuur samengebracht omtrent het effect van levensstijlinterventies op de cardiovasculaire mortaliteit bij patiënten met diabetes type 2. Methode: Via een systematische zoekopdracht op de databanken Pubmed, Embase, Web of Science en Cochrane werd op zoek gegaan naar artikels die specifiek de cardiovasculaire mortaliteit onderzochten. Oorspronkelijk kwamen we uit op 1.013 artikels. Na selectie bleven 10 artikels over. Resultaten: 1) Effect van fysieke activiteit: Voldoende vrijetijdsbeweging, een actief beroep of 2-9 uur wandelen per week gaven elks een reductie in cardiovasculaire mortaliteit. Combineren van fysieke activiteiten gaf een bijkomende reductie (synergetisch effect). 2) Effect van gecombineerde levensstijlinterventies: Vele afzonderlijke levensstijlinterventies (hoge fysieke activiteit, niet roken, matige alcoholconsumptie ... ) geven een significante daling in cardiovasculaire mortaliteit. Het combineren van deze levensstijlinterventies geeft een synergetisch effect. 3) Effect van dieet en fysieke activiteit bij pre-diabetici (HbA1c 5,7-6,4%): De cardiovasculaire mortaliteit daalde significant bij pre-diabetici. Conclusie: Levensstijlinterventies zoals regelmatige en voldoende fysieke activiteit, zowel in de vrije tijd als op het werk, niet roken en matig alcoholgebruik moeten altijd worden nagestreefd bij pre-diabetici en diabetici. Diabetes type 2 wordt uitgesteld bij pre-diabeten indien ze deze interventies toepassen. Combineren van levensstijlinterventies werkt synergetisch. Aangezien de meeste studies observationele studies zijn, is het moeilijk om een sluitende conclusie te trekken. De grote meerderheid van de bekomen artikels liggen wel in dezelfde lijn, namelijk dat levensstijlinterventies en zeker fysieke activiteit de cardiovasculaire mortaliteit doen dalen. De richtlijnen van de 'American Diabetes Association' (ADA) zijn gebaseerd op dergelijke studies. De meerwaarde van deze studie is dat de evidentie van fysieke activiteit het beste onderbouwd is. Het nadeel is dat er geen eensgezindheid is over de bewegingshoeveelheden. Elke arts, maar liefst alle zorgverleners, moeten dus (pre-) diabetici aansporen voldoende te bewegen.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Achtergrond. In het Universitair Ziekenhuis te Leuven (UZL) werden recent een aantal gevallen van hepatitis E-virus (HEV) infectie vastgesteld na harttransplantatie. Op dit moment zijn er weinig artikels beschikbaar over deze verwikkeling. Doelstellingen. Ons eerste doel is om een inleiding te geven over de prevalentie, presentatie, diagnostiek en behandeling van hepatitis E na orgaantransplantatie. De tweede doelstelling is om ons te verdiepen in de literatuur van HEV na harttransplantatie, alsook het beschrijven van onze eigen ervaring hieromtrent. Methode. We zochten naar artikels over hepatitis E na harttransplantatie in PubMed, Embase en Medline. Gezien het beperkt aantal studies werden geen exclusiecriteria toegepast. Wat betreft onze eigen ervaring beschreven we zeven patiënten met bewezen HEV-infecties na harttransplantatie. Resultaten. Bij immunocompetente mensen veroorzaakt HEV bijna altijd een asymptomatische en zelflimiterende infectie. Getransplanteerde patiënten hebben daarentegen een sterk verhoogd risico op evolutie naar chronische hepatitis met ontstaan van leverfibrose- en cirrose. Daarom is een snelle diagnose en een adequate behandeling belangrijk in deze populatie. De diagnose gebeurt bij voorkeur met een bepaling van viraal RNA door een polymere chain reaction (PCR), gezien de antistofvorming vertraagd of afwezig kan zijn. De eerstelijnsbehandeling bestaat uit dosisreductie van de immunosuppressiva, gevolgd door toediening van ribavirine indien onvoldoende effect. Conclusie. We adviseren om bij onverklaarbare leverfunctiestoornissen post-transplantatie een HEV-PCR uit te voeren ter exclusie van hepatitis E. Bij een positief testresultaat is reductie van de immunosuppressiva en opvolging van de PCR aanbevolen. Bij evolutie naar chroniciteit dient ribavirine gestart te worden.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Begin 2017 deed zich een fatale casus voor van systemische Toxoplasma gondii-infectie bij een patiënt die kort voordien een harttransplantatie had ondergaan. Pretransplantatie was hij seronegatief (R-) voor de opportunistische parasiet, de donor was seropositief (D+). Door middel van literatuurstudie en analyse van de databank van de UZ Leuven omtrent harttransplantatiepatiënten, werd er in deze studie gekeken naar het belang van de pretransplant serostatus in de klinische praktijk. Waar de incidentie in het pre-profylaxetijdperk nog kon oplopen tot 57% onder D+R- harttransplantatiepatiënten, is het in de huidige literatuur onder cotrimoxazol-profylaxe eerder een zeer zeldzame gebeurtenis, ondanks dat er mogelijks 32% van de huidige patiëntendatabank ad risk zou zijn voor transmissie na transplantatie. De toediening van Toxoplasma-profylaxe is daarom zeker in deze patiëntenpopulatie van belang, met name in de eerste 6 maanden en wanneer men veranderingen doorvoert die een effect hebben op de immunocompetentie van de patiënt. Daarnaast dient de behandelende geneesheer, zeker in het geval van een D+R- seromismatch, alert te blijven voor de mogelijkheid van Toxoplasma-transmissie in een hiervoor verdachte kliniek, gezien serologie initieel vals negatief kan zijn. Volgens de huidige literatuur zou de toxoplasma serostatus op het moment van transplantatie geen onafhankelijke invloed hebben op de mortaliteit, noch de incidentie van cardiale allograft vasculopathie (CAV), noch rejectie. Echter verder onderzoek over meerdere transplantatiecentra is genoodzaakt om een beter inzicht te krijgen tussen hoe Toxoplasma-serostatus en mortaliteit zich ten opzichte van elkaar verhouden.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Cardiac allograft vasculopathy (CAV) is a limiting factor for the long-term survival of heart transplant recipients 1,2. CAV is characterized by the development of diffuse concentric fibromuscular intimal hyperplasia in epicardial and smaller intram yocardial arteries along with focal, eccentric ath erosclerotic plaques in the larger epicardial arte ries3,4. The development of these lesions may lead to the progressive narrowing of the lumen5. According to the response to injury hypothesis of CAV, these lesions are the result of cumulative endothelial injury induced "by alloimmune responses as well as non-immuno logical risk factors such as ischemia-reperfusion" injury, viral infections, and metabolic disorders3,6.Early diagnosis of CAV is essential ¨to implement appropriate prevention and treatment ¨measures. Clinical prediction models of CAV are currently not available and may be useful for non-invasive diagnostic and prognostic purposes.^ The general aim of this doctoral thesis is to develop diagnostic prediction models for ¨prevalent CAV. The specific centra l hypothesis of this doctoral thesis is¨ that biomarkers of endothelial homeostasis discrim inate between CAV-negative and CAV-positive heart¨ transplant recipients.Endothelial home ostasis reflects the balance between endothel ial injury and endothelial repair. In chapter 1, we investigated whether biomarkers related to endothelial injury and endothelial repair dis criminate between CAV-negative and CAV-positi ve heart transplant recipients. Fifty-two patients ¨undergoing coronary angiography between 5 and 15¨ years after heart transplantation were recrui ted in this study. Flow cytometry was applied to q uantify endothelial progenitor cells (EPCs),¨ circulating endothelial cells (CECs), and circulat ing endothelial microparticles (CEMPs).^ Cell cultu re was used for quantification of circulating EPC¨ number and hematopoietic progenitor cell ¨(HPC) number and for analysis of EPC function. EPC number and EPC function did not differ betw een CAV-negative and CAV-positive patients. I n univariable models, age, creatinine, steroid dos e, granulocyte colony-forming units, apoptoti c CECs, and apoptotic CEMPs discriminated between CAV-positive and CAV-negative patients.¨ The logistic regression model containing apop totic CECs and apoptotic CEMPs as independent ¨predictors provided high discrimination between CAV- positive and CAV-negative patients ( c-statistic 0.812; 95% CI 0.692-0.932). In a logistic regression model with age and creati nine as covariates, apoptotic CECs (p=0.0112) and apoptotic CEMPs (p=0.0141) were independent p redictors (c-statistic 0.855; 95% CI 0.756-0.953). These two biomarkers remained independent pr edictors when steroid dose was introduced in the m odel.^ Taken together, the high discriminative ¨ability of apoptotic CECs and apoptotic CEMPs is¨ a solid foundation for the development of clinical ¨prediction models of CAV.In chapter 2, pat ients with stable native coronary artery ¨disease (CAD) were compared with heart trans plant recipients with CAV. After all, CAV is a par ticular type of arteriosclerosis with many similar ities but also significant differences compar ed to native CAD. Atherosclerosis in patients with ¨stable native CAD is characterized by the pr esence of atheromata that contain a lipid cor e filled with extracellular cholesterol and cellul ar debris and are covered by a fibrous cap. I n contrast, fibromuscular intimal hyperplasia is t he most prominent lesion type of CAV and mainly consists of smooth muscle cells and extrac ellular matrix7. Endothelial injury is assume d to play a key role in the initiation and pr ogression of both native CAD and CAV2,8.^ In t he response-to-injury hypothesis of atherosclerosi s of Ross and Glomset, endothelial injury was orig inally defined as endothelial denudation resu lting from focal desquamation of endothelium9,10. Later versions of the response-to-injury hypo thesis emphasized endothelial dysfunction rather than denudation8,11. Cellular biomarkers of en dothelial injury (CEMPs and CECs) may discrim inate between endothelial activation and irreversi ble endothelial damage. The hypothesis that e ndothelial injury and circulating platelet micropa rticles (CPMPs) are distinct in both types of ¨arteriosclerosis was investigated.The geometric mean of the concentration of CECs (CD45- CD31bright VEGFR-2+) was 2.90-fold (p<0. 001) and 2.34-fold (p<0.05) higher in pati ents with stable native CAD (n=80) and with C AV (n=30), respectively, compared to healthy contr ols (n=25).^ No significant difference in tota l, Annexin V negative, and Annexin V positive (apo ptotic) CECs was observed between patients with na tive CAD and with CAV. The concentration of Annexi n V negative CEMPs (CD144+ CD42a-) was 59.2% (p&lt ;0.01) higher in transplant recipients with CAV th an in native CAD patients but no difference i n Annexin V positive CEMPs was observed. The media n value of total CD61+ CPMPs in native CAD patient s was 69.4% (p<0.001) and 71.6% (p<0.00 1) lower compared to healthy controls and transpla nt recipients with CAV, respectively. These differ ences were even more pronounced when CD42a+CD31+ C PMPs were quantified. In conclusion, the selective increase of Annexin V negative CEMPs and the ¨absence of a difference in Annexin V positiv e CECs strongly suggest increased endothelial acti vation but not endothelial apoptosis in CAV-p ositive patients compared to stable CAD patie nts.^ Use of antiplatelet drugs likely underli es the strikingly lower levels of CPMPs in patient s with native CAD.In chapter 3, the relatio n between high density lipoproteins (HDL) and ¨CAV was investigated. The prevalence and the ¨incidence of CAV have been reported to be in creased in heart transplant recipients with decrea sed high density lipoprotein (HDL) cholesterol lev els12-15. The association between HDL cholesterol¨ and CAV may reflect causation but might also¨ be due to residual confounding. One such confoundi ng factor is insulin resistance, which is considered to play a role in the pathogenesis of CAV.^ ¨A triglyceride/HDL cholesterol ratio of greater t han 3 has been recognized as a marker of ¨insulin resistance in overweight subjects16¨ and constituted a risk factor for CAV and maj or adverse cardiac events in heart transplant reci pients17,18.Remodelling of HDL in hear t transplant recipients is significantly affected¨ by a lower activity of cholesterol ester tran sfer protein, phospholipid transfer protein,¨ and hepatic lipase19,20. Consequently, these patie nts are characterized by an increased proportion o f large HDL particles and reduced pre-ß1-HDL ¨in the presence of normal or even elevated H DL cholesterol levels19,20. These alterations may be partially explained by corticosteroid use2 1 but may also be potentiated by statin intake22. The modified HDL metabolism and associated co mpositional changes of HDL particles may lead to a n impaired function of these lipoproteins.^ Reduced ¨HDL function may also occur as a result of o ngoing inflammation23.We hypothesized that¨ HDL function may be impaired in these patients and ¨may discriminate between CAV-positive and CA V-negative patients. Cholesterol efflux capac ity of apolipoprotein B-depleted plasma was analys ed using a validated assay24. The vasculoprot ective function of HDL was studied by means o f an EPC migration assay. HDL cholesterol lev els were similar in heart transplant patients ¨compared to healthy controls. However, norma lized cholesterol efflux and vasculoprotective fun ction were reduced by 24.1% (p<0.001) and¨ by 27.0% (p<0.01), respectively, in heart transplant recipients compared to healthy con trols. HDL function was similar in patients w ith and without cardiac allograft vasculopathy (CA V) and was not related to C-reactive protein (CRP) levels.^ An interaction effect (p=0.0584) was observed between etiology of heart failure b efore transplantation and steroid use as fact ors of HDL cholesterol levels. Lower HDL chol esterol levels occurred in patients with prior ischemic cardiomyopathy not taking steroids. How ever, HDL function was independent of the etiology of heart failure before transplantation and¨ steroid use. The median C-reactive protein (CRP) l evel was 2.24-fold (p=0.082) higher in patien ts with CAV than in patients without CAV. In concl usion, HDL function is impaired in heart tran splant recipients but is unrelated to CAV-sta tus.In chapter 4, the potential of endothel ium-enriched microRNAs (miRNAs) as putative b iomarkers for the prediction of CAV was inves tigated. MiRNAs are small, non-coding, single -stranded RNA sequences that regulate gene express ion at the post-transcriptional level. Because miR NAs circulate in remarkably stable forms in blood2 5,26, they have a significant potential as biomark ers.^ Several reports indicate that miRNAs may play a role in endothelial homeost asis27,28. In this study, a candidate-ba sed approach using circulating levels of endo thelium-enriched miRNAs (miR-21-5p, miR-92a-3 p, miR-92a-1-5p, miR-126-3p, miR-126-5p) to p redict CAV was evaluated. Circulating levels of endothelium-enriched miRNAs (miR-21-5p, miR-92a -3p, miR-92a-1-5p, miR-126-3p, miR-126-5p) were qu antified by real-time RT-PCR. The discriminative a bility of logistic regression models was quantifie d using the concordance statistic (c-statistic). P lasma levels of miR-21-5p, miR-92a-3p, miR-126-3p, and miR-126-5p were 1.86-fold (p=NS), 1 .91-fold (p<0.05), 1.74-fold (p=0.074), and 1.7 3-fold (p=0.060) higher, in patients with CAV ¨than in patients without CAV.^ Recipient age¨ (c-statistic 0.689 (95% CI 0.537-0.842)), serum cr eatinine (c-statistic 0.703 (95% CI 0.552-0.8 54)), levels of miR-92a-3p (c-statistic 0.682 ¨(95% CI 0.533-0.831)), and levels of miR-126 -5p (c-statistic 0.655 (95% CI 0.502-0.807)) predi cted CAV-status in univariabl