Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Abstract Inleiding: Deze literatuurstudie heeft als doel te onderzoeken wat de dagelijkse aanbevolen hoeveelheid vitamine D-suppletie is. Daarnaast wordt onderzocht hoe de kans op wiegendood kan verkleint worden. Ook wordt onderzocht wat de beste adviezen zijn die vroedvrouwen kunnen meegeven aan pasbevallen moeders om de kans op wiegendood en een tekort aan vitamine D te verkleinen. Methode: Om deze literatuurstudie te kunnen doen, wordt er gebruik gemaakt van verschillende databanken, zoals Pubmed en Springerlink. De gebruikte artikels zijn maximum vijf jaar oud en zijn onderzoeken die over de hele wereld lopen om een goede vergelijking te kunnen maken. Elk artikel wordt apart geanalyseerd, waarna ze samen worden gelegd en een conclusie wordt gevormd. Resultaten: De Belgische dagelijkse aanbevolen hoeveelheid vitamine D-suppletie is 400IU, wat neerkomt op dagelijks zes druppels in het geval dat D-Cure wordt gebruikt. In landen waar de zon weinig schijnt wordt dagelijks 600IU gebruikt, wat negen druppels D-Cure zijn. Best worden de ouders goed geïnformeerd. De D-Cure druppels worden oraal toegediend. In bepaalde gevallen, zoals bij prematuren, is het mogelijk dat vitamine D via een andere weg moet gesupplementeerd worden. Om de kans op wiegendood te verkleinen kunnen ouders gerichte maatregelen nemen. Zo worden kinderen best altijd op hun rug te slapen gelegd, met de voeten tegen het einde van het bed. Wanneer ouders dit doen en strak bedlinnen gebruiken kan de kans op verstikking verkleind worden. Naast de slaaphouding is de slaapplaats ook belangrijk. Kinderen slapen best niet met de ouders in hetzelfde bed en al zeker niet als de ouders alcohol gebruiken of roken. Kinderen slapen best in dezelfde kamer als de ouders. Ouders kunnen dan sneller bij het kind zijn wanneer er iets is. Het geven van borstvoeding verlaagt de kans op wiegendood. Moedermelk bevat stoffen die er voor zorgen dat kinderen minder vatbaar zijn voor infecties, waardoor de kans op w...

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Auteur: Fitore Bajrami, (2008) Promotor: mevrouw Lut Brouwers Co-promotor: mevrouw Katrien Nuttin De kennis over mogelijke klachten die zich kunnen voordoen in het postpartum is een belangrijk aspect van de postpartumzorg. Vaak wordt in het postpartum vooral aandacht en tijd geschonken aan de verzorging van moeder en kind en worden de noden van de moeder in de schaduw gesteld van haar kind. Vroedvrouwen zijn onvoldoende op de hoogte van de mogelijke klachten en noden van de prille moeder. Daarom ben ik mij gaan verdiepen in de meest voorkomende klachten in het postpartum zoals seksuele problemen, tepelkloven, obstipatie, hemorroïden en vermoeidheid. Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat prille moeders in het postpartum moeizaam seksuele activiteiten hervatten. De meeste vrouwen volgen de instructies van de arts om pas na zes weken seksueel actief te zijn. De graad van ruptuur speelt eveneens een belangrijke rol. Vrouwen met een intact perineum waren vlugger seksueel actief dan vrouwen met een tweedegraads ruptuur. Onderzoeken hebben eveneens aangetoond dat er onvoldoende aandacht wordt geschonken aan deze klacht. Prille moeders durven uit schaamte niet over deze klacht te praten en de vroedvrouwen vragen zelden of nooit of er zich probelemen voordoen op seksueel vlak. Het voorkomen van tepelkloven is een gekende klacht in het postpartum. Helaas komt deze klacht nog vaak voor bij prille moeders. Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat een verkeerde aanleg-en zuigtechniek nog steeds de meest voorkomende oorzaken zijn van tepelkloven. Obstipatie komt vooral de eerste dagen voor in het postpartum. Vrouwen met een ruptuur hadden meer kans op obstipatie uit angst voor pijn. Obstipatie, een kunstverlossing, langdurig persen tijdens de arbeid, macrosome baby waren de voornaamste factoren voor het ontstaan van aambeien. Helaas is er weinig literatuurstudie verricht over deze klachten. Vermoeidheid is de meest voorkomende klacht in het postpartum. P...

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Achtergrond: Een stervensbegeleiding van een neonaat en de begeleiding van de rouwende ouders is een moeilijke taak voor een verpleegkundige, tewerkgesteld op de neonatal intensive care unit (N.I.C.U.). De verpleegkundige wordt naast het verdriet van de ouders ook geconfronteerd met eigen emoties. Doel: Inzicht verwerven in de manier waarop een verpleegkundige met het stervensproces van de neonaat omgaat, wat zijn de ervaringen en hoe kan er meer ondersteuning komen voor de verpleegkundigen. Methode: Eerst werd een review gedaan van de literatuur. Vervolgens vond een kwalitatief onderzoek plaats bij acht verpleegkundigen/vroedvrouwen van de N.I.C.U., te U.Z. Leuven. Hierbij werd gebruik gemaakt van een half gestandaardiseerd interview. Resultaten: Resultaten tonen aan dat de opvang voornamelijk gebeurt door collega's, maar dat de verpleegkundigen toch tekortkomingen ervaren in de opvang en de educatie omtrent stervensbegeleiding. Factoren die het proces van stervensbegeleiding bemoeilijken worden gevonden, maar ook factoren die de verpleegkundigen ondersteunen in deze taak. Respondenten melden dat ervaring een belangrijke rol speelt. Het geven van stervensbegeleiding is emotioneel zwaar, wat resulteert in gevoelens als verdriet, machteloosheid, frustratie, ? Conclusie: Uit de resultaten blijkt dat verpleegkundigen erin slagen een stervensbegeleiding te volbrengen, maar dat verdere educatie omtrent stervensbegeleiding noodzakelijk is. Hindernissen dienen in overleg bekeken en aangepakt te worden, maar ook de opvang voor de verpleegkundigen verdient meer aandacht. Doordat de stervensbegeleiding erg situatie- en persoonsgebonden is, zal het opstellen van concrete richtlijnen hieromtrent erg moeilijk zijn.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Binnen de behandeling van diabetespatiënten neemt voorlichting een belangrijke plaats in. Uit onderzoek blijkt dat het aanpassen van de voedingsgewoonten door diabetespatiënten als het meest intensief wordt ervaren. Vooral type 2 diabetespatiënten en ouderen hebben hier moeite mee. In onderstaand artikel gaan we na hoe de voorlichting gebeurt aan type 2 diabetespatiënten ouder dan 65 jaar. Bij het onderzoek maken we een onderscheid tussen diabetespatiënten die behandeld worden met insuline en diabetespatiënten die enkel orale antidiabetica krijgen. Bovendien maken we ook een onderscheid tussen diabetespatiënten die in de diabetesconventie zitten, patiënten die thuiszorg krijgen en patiënten die opgevolgd worden door de huisarts. Met behulp van een vragenlijst werden 10 type 2 diabetespatiënten ouder dan 65 jaar geïnterviewd. Binnen de interviews zat ook een kleine kennistest verwerkt. De belangrijkste conclusies waren dat de voedingsvoorlichting vaak pas werd aangevangen bij de overschakeling van orale antidiabetica op insuline, dat er nog hoofdzakelijk wordt gewerkt aan kennisverhoging en dat de partner nog te weinig bij het voorlichtingsgebeuren betrokken wordt. Vanuit deze conclusies worden er een aantal aanbevelingen gedaan naar de praktijk.

Choose an application

• Reference Manager
• EndNote
• RefWorks (Direct export to RefWorks)

Obstetrische noodsituatie: Navelstrengprolaps. Ciardiello G., Curinckx, H., Vandebosch, N., & Jadoul, F. (2011) De bevalling is één van de kortste maar toch meest gewaagde reizen die de mens gedurende zijn leven onderneemt. Als vroedvrouwen weten we dat dit traject normaal fysiologisch verloopt. Omdat dit onze ervaringen zijn, kunnen we ons soms minder zelfzeker voelen in ernstige levensbedreigende situaties zoals een navelstrengprolaps. De term navelstrengprolaps verwijst naar de uitzakking van de navelstreng, nadat de vliezen zijn gebroken, doorheen de cervix zodat deze langs het voorliggende deel van de foetus ligt of nog verder uitzakt. Het kan gedurende eender welk moment van de zwangerschap, arbeid of bevalling voorkomen. Het is een zeldzame obstetrische noodsituatie. De incidentie ligt tussen de 0,1 - 0,6% van de geboorten. De predisponerende factoren voor een navelstrengprolaps en een navelstrengpresentatie zijn hetzelfde. In elke situatie waar het voorliggende deel niet goed indaalt in het maternele bekken of niet goed past op het onderste uterussegment bestaat er een risico dat een lus navelstreng of de hele navelstreng langs het voorliggende deel glipt. Er wordt een onderscheid gemaakt tussen verschillende factoren die gerelateerd worden aan een uitgezakte navelstreng. In zeker 50% van de gevallen wordt een navelstrengprolaps voorafgegaan door een obstetrische procedure zoals een hoge forceps of ventouse, AROM bij een hoog voorliggend deel, uitwendige kering, ? . De verschillende risicofactoren hebben betrekking tot het voorliggende deel, obstetrische procedures, foetale, uteriene en maternele factoren. Preventief werken bij een uitgezakte navelstreng is niet makkelijk. Het is een moeilijke situatie die moet worden aangepakt indien het zich voordoet. Het optimale management in deze situatie bestaat uit het herkennen en identificeren van patiënten met predisponerende factoren en het vermijden van deze situaties waarbij het voorkomen van een na...